Czasy młodego Pottera w Hogwarcie z pewnością zapisały się w kronikach jako najbardziej chaotyczne i pełne niekoniecznie pozytywnych zdarzeń, w których przodowała zawsze Złota Trójca. Jednak co gdyby tym razem skupić się na innych uczniach? Tych prześladowanych pomimo Braterskiej Krwi, tych zbyt wyszczekanych, jak na spokojny dom, do którego należą? Oraz ostatecznie na tych, których historie zmieniły bieg jedynie za sprawą 𝐨𝐝𝐫𝐨𝐛𝐢𝐧𝐲 𝐧𝐢𝐞𝐛𝐞𝐳𝐩𝐢𝐞𝐜𝐳𝐞ń𝐬𝐭𝐰𝐚. Czas odkurzyć zapomniane stronice kronik Hogwartu i przedstawić losy tych, którzy pomimo życia pośród słynnych Trójc nie wspierali w pełni żadnej z nich. Czas odsłonić piąty rok z perspektywy wyrzutków, dla których "błędy" były największą zabawą.

Noemi od młodości żyła w dostatku, skrywana w bańce dobra, aż do momentu, gdy drzwi jej rodzinnego domu przekroczył pewien człowiek. Nie wiedziała wtedy, czemu informacja, że Czarny Pan żyje, sprawiła, iż twarz jej ojca cała się napięła, a dłoń matki zacisnęła na własnym przedramieniu. Nie musiała tego rozumieć. Czarny Pan, choć wciąż jej nieznany i poza zasięgiem wzroku, przebił bańkę bezpieczeństwa, w której żyła, i zmusił ród Prestii do powrócenia ku własnym korzeniom. Kobieta miała jednak wciąż pewien problem jako Śmierciożerca - nie potrafiła używać zaklęć niewybaczalnych, a boleśnie sobie o tym przypomniała, stojąc na cmentarzu naprzeciw ucznia Hogwartu o złotawych włosach. Avada padająca z jej ust nie zabiła.

Tori Jin zawsze odbierała życie jako wielką grę. Z czasem odnajdywała w nim elementy szachów, shogi, a przy poznaniu sportów walki, zaczęła powiązywać ich zasady z tymi, według których toczą się ludzkie losy. Szacunek i dyscyplina stały się czymś naturalnym, w zasadzie trwała w przekonaniu o tym, że dzięki określonym schematom stanie się mistrzem czegokolwiek, aż do swojego trzeciego roku w Hogwarcie, gdy dołączyła do drużyny Quidditcha. Wraz z pierwszym meczem Tori zrozumiała, że w tym sporcie potrzebuje czegoś więcej niż przekonania i zdolności, aby zyskać szacunek obrońcy Gryffindoru. Tak upływały lata, podczas których nastolatek doprowadzał ją do białek furii. Co więcej, nie była pewna czy irytację budził brak akceptacji jej jako Ścigającej, czy też sam Oliver Wood zdający się kompletnie nie zauważać obserwującej go Puchonki. Oliver Wood x OC | Roger Davies x OC Cudowna okładka od @Kagami_Nee

Sanah Vane uważała, że należało jej się wszystko, czego pragnęła. Dążyła do celu, nie zważając na to, co sądzili o niej inni, choć niejeden czarodziej w Hogwarcie, jak i poza nim, określiłby jej zachowanie jako iście irracjonalne i nieodpowiednie. Ale Sanah nie miała czasu, bowiem klątwy miały to do siebie, że zwykły atakować niespodziewanie.