"မောင်က ကျွန်တော် မမောနိုင်မပန်းနိုင် လိုက်ရှာနေတဲ့ အသက်တခြမ်း"

"I know that we will never be a real couple, but we can at least be nice to each other Aneel" I told him. I've had enough. Tears were starting to prick my eyes, but I didn't let them fall. He looked over at me in a weird expression. Like if I died in front of him, he wouldn't care. "You don't get it, do you?! I. will. never. love. you! I will never care for you. You wait, every day, for me to come home and have dinner with you like normal couples do- you are pathetic. You are nothing! Absolutely nothing to me. You are not even worth my words. You are a loser who has nobody- your parents? They are just like me. They knew that you were worthless and wanted to get rid of you" he said angrily. I was not angry at him. He was telling the truth. I'm nothing. Never was, never will. I nodded. He was right. He was so damn right. Sahra Ali is eighteen years old when she gets married. It was not a marriage out of love, no, she was forced into it. Shre grew up being abused. Her parents sold her for money. No parent would do that, so are her so called parents her real parents? She is trying to survive this marriage, because she believes in Allah and knows that He had a good reason that He gave her all these pain. Aneel Osman is a badboy who wants nothing to do with Islam. He was a muslim when he was younger, but when something bad happened, he blamed Allah for it. Deep inside he knows that it is wrong, but shoves that thought away. He began doing the things Allah prohibited. There was no one to hold onto or to pull him out. He kept falling and falling. And when he has to deal with that girl his parents wants him to marry, he is losing himself more and more. Read the description in the book for the fully version! This is a short draft! ~ Salaam guys, this story is edited! Almost everything has CHANGED and it is now a mature story. I like how it turned out. Thank you for all your support! It still contains small grammar mistakes. You have been warned:)

"ရှင်သန်ခြင်းနဲ့သေဆုံးခြင်းကြား အလွှာပါးပါးလေးကိုဖြတ်ကျော်ခါနီးမှာမှ ငါမောင့်ကိုစွန့်လွှတ်တတ်ဖို့ သင်ယူနိုင်ခဲ့တယ်၊ လူတွေက သံသရာမှာ ရေစက်ရယ်၊ဝဋ်ကြွေး​ရယ်ကြောင့်ဆုံဆည်းတတ်ကြတယ်တဲ့၊ မောင်နဲ့ငါကတော့ ဝဋ်ကြွေးသီးသန့်​ကြောင့်ဆုံခဲ့ကြတယ်ထင်ပါရဲ့" [Zawgyi] "ရွင္သန္ျခင္းနဲ႕ေသဆုံးျခင္းၾကား အလႊာပါးပါးေလးကိုျဖတ္ေက်ာ္ခါနီးမွာမွ ငါေမာင့္ကိုစြန့္လႊတ္တတ္ဖို႔ သင္ယူနိုင္ခဲ့တယ္၊ လူေတြက သံသရာမွာ ေရစက္ရယ္၊ဝဋ္ေႂကြး​ရယ္ေၾကာင့္ဆုံဆည္းတတ္ၾကတယ္တဲ့၊ ေမာင္နဲ႕ငါကေတာ့ ဝဋ္ေႂကြးသီးသန့္​ေၾကာင့္ဆုံခဲ့ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕"

Love doesn't exist, Just exist YOU VICE VERSA

ချိုချိုအေးအေးခါးခါးလေး

"ကိုကို့ စိတ်အနာတွေဟာ ရရကြောင့်များ သက်သာခဲ့မယ် ဆိုရင် ကိုကို့အနာဂတ်မှာ ပန်းတွေ ဝေစေပြီး ရရ အနာဂတ်မှာ ပန်းတွေ ကြွေရလဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ကိုကိုသာ ပျော်မယ်ဆို ပုန်းညက်ပန်းတို့ရဲ့ ဝတ်ဆံလေးတွေလို လေသော့တိုင်းမှာ အတိုင်းအဆမဲ့ ကြွေပြချင်သေးတာ" ^-^ "ကိုကို႔ စိတ္အနာေတြဟာ ရရေၾကာင့္မ်ား သက္သာခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ကိုကို႔အနာဂတ္မွာ ပန္းေတြ ေဝေစၿပီး ရရ အနာဂတ္မွာ ပန္းေတြ ေႂကြရလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုကိုသာ ေပ်ာ္မယ္ဆို ပုန္းညက္ပန္းတို႔ရဲ႕ ဝတ္ဆံေလးေတြလို ေလေသာ့တိုင္းမွာ အတိုင္းအဆမဲ့ ေႂကြျပခ်င္ေသးတာ"

ကျွန်တော်လေ...သည်အဓိပတိလမ်းမကြီးကို သိပ်သဘောကျတယ်။အထူးသဖြင့် မောင့်ခြေဖမိုးလေးနဲ့တွဲမြင်ရတာကို ပိုသဘောကျတယ်။ စောနရီ... {ကၽြန္ေတာ္ေလ...သည္အဓိပတိလမ္းမႀကီးကို သိပ္သေဘာက်တယ္။အထူးသျဖင့္ ေမာင့္ေျခဖမိုးေလးနဲ႔တဲြျမင္ရတာကို ပိုသေဘာက်တယ္။ ေစာနရီ...} Start-30.1. 2021 End - 3.10.2021

မြသီလာရပ်ကွက်သားတွေနဲ့အတူ နွေးနွေးထွေးထွေးလေး ချစ်ကြည့်ကြမယ်

My first Story 💜 (Own Creation)

Both Unicode & Zawgyi "တွေ့ပြီထင်တယ်၊ ခင်ဗျားပဲ ထင်တယ်၊ ကျွန်တော် စောင့်နေမိတာ တကယ် ခင်ဗျားပဲ ထင်တယ်" ____________ "ေတြ႕ၿပီထင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားပဲ ထင္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ေစာင့္ေနမိတာ တကယ္ ခင္ဗ်ားပဲ ထင္တယ္"