Ona hiç sarılamamıştım mesela. Hiç elini tutamamıştım. Hiç öpememiştim. Hiç koklayamamıştım. Hiç sevdiğimi söyleyememiştim. Hiç dokunamamıştım. Hiç beraber uyuyamamıştık. Hiç saçlarıyla oynayamamıştım. Hiç dizlerine yatamamıştım. Hiç özlediğimi söyleyememiştim. Hiç, hiç bu kadar değersiz hissetmediğimi anlatamamıştım. Bu kadar hiçin arasında, her şeyim olmayı nasıl beceriyordu? Çünkü bir gülüşü yetiyordu bana. Sayılı sayıda görsem de, yetiyordu. Kıvrılan dudakları hiçliğe meydan okuyup, her şey hâlâ benim elimde, diyordu adeta. 'İstersem bütün hiçliği, çivileri ile beraber tabanından söküp, yerine istediklerimi dikebilirim. Hiçi hep, zerreyi zirve yapabilirim. Her şey hâlâ benim elimde.' Umut var, sadece biraz naza çekiyor kendini. Tutarsam bırakmayacağımı, benim onu dibine kadar harcayacağımı ve ortalığın tozunu attıracağımızı biliyor. Hâliyle gelmiyor. Çünkü küçücük bir umut ile bütün dünyayı karşıma alacağımı bilen herkes gibi, o da korkması gerektiğini biliyor.

''İnandığın şeye dönüşürsün,'' Dönüşüm kaçınılmazdı. Onu kontrol edebiliyorsan şanslı sayılırdın, çünkü kontrol güç demekti ama eğer o gücü kontrol edemiyorsan... İşte o zaman felaketin kaçınılmaz olurdu. ''...ve sonra inandığın şeyin ta kendisi olursun.'' Basit bir denklemin üzerinde oynamamız gereken oyunlar vardı. O oyunu ya kazanır ya kaybederdik ya savaşır ya izlemeyi tercih ederdik ya kalmayı seçer ya da kaçmayı yeğlerdik... Tercihlerimiz, kaderimize yön veren yol ayrımlarından ibaretti ve aslında bizim için yazıldığını düşündüğümüz her bir son, sandığımız gibi önceden belirlenmiş birkaç karalamadan ibaret değildi. O sonu kelime kelime, cümle cümle işleyen ellerimiz, gücünü acılarımızdan alıyordu. ''Ya inandıklarımız yanılgılardan ibaretse...'' Avuç içlerimizde, varlığımızdan bir parçaymış gibi büyüttüğümüz onlarca yalanın içinde gözlerimiz doğruyu arıyordu fakat doğru, bulunduğunda bile ona yaklaşmak cesaret isterdi. ''O zaman da bütünüyle bir yanılgıdan mı ibaret oluyoruz?'' Doğrular, gerçeklerdi ve gerçekler her zaman acı verici olurdu. İnsanoğlu olarak bizler acıya duyarlı varlıklar olarak doğmuş ve yaşamımız boyunca bize acı veren ne varsa ondan kaçmayı çalışmıştık. Çünkü bir yanımız asırlardır ilkelliğini devam ettiriyordu. ''Gerçekten inandığın şeyler seni asla yanılgıya uğratmaz!'' Acı bizi dönüştürür, büyütür ve güçlendirirdi. Denklem ise basitti. ''En zeki veya en güçlüler değil, değişmeyi en iyi şekilde başarabilenler hayatta kalır.'' dı. 2018 Kapak Tasarım: İnstagram: @wattpadkapaktasarim (İrem Z. Nar)

Akbabalardan oluşan bir kanyon da çığlık atmak ne işe yarar? Avın ayağına avcıyı getirmekten başka,

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAPLAŞTIRILMIŞTIR. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE. Bir beden, iki kimlik. Cenk'i alt edip hayatını geri kazanmak için Bora'nın aklına uyan Derin, akıl hastanesindeki Kumsal'ın kimliğine bürünür ve kendisini birdenbire acımasız oyunların ortasında bulur. Savaş Atan'la olan oyunu kurallarına göre oynamak zorundadır amma kurallardan bihaberdir. Kısa zamanda Boğaç'ın desteği ve kıvrak zekasıyla Savaş'ı tam avucunun içine alacağını düşünürken Kumsal'ın gizlice oyunlara dahil olmasıyla tüm planları suya düşer. Bu akıl almaz oyunları okurken hayal gücünüzün sınırlarının zorlandığını hisseceksiniz. Aşk, nefret, tutku, acı, ölüm hepsi bir arada.