Aypare, ay ışığında ki mavi gözlü bebek... ⏳⌛ Fazilet, "ismini koyalım. Bebek mi diyeceğiz." Mehmet, "bence adı bebek olsun. Benim dilim alıştı bebek demeye." Şukufe, " Zeki kardeşim, sen ve Toygar konuşmasın lütfen." Mehmet Şukufe'ye göz devirerek beşikte yatan bebeklere döndü. O sırada Parlak fikirlerden biri daha söylendi. İsmet, "Bence Yağmur olsun. Yağmurun altında bulduk." Şukufe sabır çekerek kardeşine döndü. Bu ailede ondan zeki kimse yoktu. Ona göre tüm kardeşleri aptaldı. "Çocuk yağmur yüzünden hasta, sen ona yağmur ismini mi koyacaksın?" İsmet sinirle ablasına döndü, "çok zekiysen sen bul!" Agâh efendi bu tartışmaya son verecek fikri attı ortaya, "ay gibi parlıyor. Ay ışığı gibi güzel. Aypare olsun." Şukufe babasının fikrini sevdi. "Evet, en mantıklısı." Fazilet, "benim kızım ay kadar güzel olacak." Toygar sinirle annesine döndü. "Ben buldum, mavi benim!" Herkes Toygar'a gülerken Toygar somurtarak bebeğe bakıyordu. O bulmuştu işte, ne vardı onun olsaydı? ⏳⌛ ! İlk kitabım olduğu için yazım yanlışları vs olabilir !

Aile-asker kurgusu✨️ 🪷 Gözlerime bakmaya devam ederken sordu. "Sen benim kim olduğumu biliyor musun?" kafamı aşağı yukarı salladım. "Abim!" dedim gür bir sesle. "Abimsin sen benim!" Afalladı. Ona, sen uzaylısın desem bu kadar şaşırmazdı hani. "Ne?" dedi. "Nil ben. Kardeşinim!" 🪷 07.09.24✨️ #aile 1 12.09.24✨️ #gençkurgu 1 21.08.2024🍭 18.07.2025🍭 (TAMAMLANDI)

Klasik ama bir o kadar klasik olmayan bebekler karıştı hikayesi

Sıradanlaşmış olan Gerçek Aile kurgularının en SIRADIŞI olanını okumak istiyorsanız, ee buyurun o zaman! 06.04.2024 1M❤️

"Yanisi şu demek oluyor İlhami Bey," dedi hemen karşımda sonuçlara bakan doktor. Elimdeki telefonu sıkı sıkıya tutarken nefes dahi almadan dinliyordum karşımdaki adamı. Elindeki kağıtlardan başını kaldırıp sıkıntıyla iç çekti. "Her şey tahmin ettiğiniz gibi. Afitap sizin biyolojik kızınız değil." Beklediğim kelimeler doktorun dudaklarından tek tek dökülürken yutkundum. Başka ne yapabilirdim ki o an? Ne bir gözyaşı aktı gözlerimden ne de şok dolu bir nida çıktı dudaklarımdan; dediği gibi, her şey tahmin edilebilirdi. Başımı eğebildim sadece. Sanki yanlış bir şey yapmışım gibi tekrar tekrar yutkundum. Bu yaşadıklarım hangi günahımın cezasıydı? Ya da ne tür bir günah, tüm hayatımı bir anda hiç edebilirdi? Yüzüm yanıyor, başım çatlıyordu. O an çok şey istiyordum ama listenin başını yok olmak çekiyordu. Evet, o an sadece yok olmak, kimse tarafından tanınıp bilinmemek istiyordum. Şu koca evrende hiçbir önemi olmayan küçücük bir nokta bile olsam bir an bu evrene bile fazla gelmiştim sanki. Birileri bağırıyor, ağlıyor hatta feryatlar ediyordu. Kimi mutlulukla haykırıyor, kimi bunca yılın hesabını kime soracağını bilememiş gibi Allah'a yakarıyordu. Bana sesleniyorlar, adımı söylüyorlar hatta bana dokunuyorlardı. Garip olansa o an hiçbir şey hissetmiyor oluşumdu. Ne hissetmeliydim ki? Sonuçlar açıklandığından beri hiç başımı kaldırmadan elimdeki telefona bakıyordum. Bana sesleniyorlardı, başımı kaldırıp onlara bakmıyordum. Dakikalar önce titreyen telefonuma gelen bildirimlere baktım nemli gözlerle. Whatsapp'tan 2 bildirim. ilgi kaşarları ve mutlu yaşamları ✨💖 ballikiz: YANİ ŞİMDİ SEN BANA DOĞUMDA KARIŞTIĞINI VE ASLINDA İSHALMİ AMCANIN ÖZ KIZI OLMADIĞINI MI SÖYLÜYORSUN? ballikiz: OH! MY! ALLAH!

17 yaşındaki Defne Elanın hayatının basit bir DNA testi ile mahf olması yetmemiş gibi birde yıllar önce onu terk eden eski sevgilisi dönerse ne mi olur? İşte devamı...