17 yıl boyunca yetimhanede kalan bir kız, bir gün şans eseri abisiyle karşılaşırsa ne olur? Neredeyse bir kızı ezecek olan biri, o kişinin yıllar önce öldüğünü düşündüğü kardeşi olduğunu öğrenirse ne olur? 17 yıl evlat acısı çeken bir aile, acılarının son bulduğunu öğrendiği zaman neler olur? ▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎ Karşımda oturan kişilere baktım. Biri dün beni neredeyse ezecek olan adamdı, diğer ikisi de annesi ve babası olmalıydı. İşin tuhaf tarafı annesi bana benziyordu. Tek fark gözlerimizdi. Neler olduğunu anlamak için müdüre hanıma baktım. Dolu gözlerle bana bakıyordu, neler olmuştu burada? "Aysel anne iyi misin? Ne oldu?" Ağlamamak için kendini zor tuttuğu belli oluyordu. "Gece, istersen otur kızım. Duyacakların sana biraz ağır gelebilir ama iyiliğini istediğimi bilmelisin." Aysel annenin hemen karşı çaprazındaki koltuklara oturdum. Buradaki herkese anne şefkatiyle yaklaşmıştı her zaman. Derin bir nefes alarak konuşmaya başladı. "Gece, onlar senin ailen." Söylediklerinin gerçekliğini algılayamadım. Ne demişti o? Ailem mi? Bakışlarım karşımdakilere döndü. Olamazdı değil mi, ben yanlış anlamıştım. İmkanı yoktu. Onlar benim için ölüydü bir kere!

gerçek aile kurgusu ! Alin'in hikaysine gelin birlikte bakalım +18 yoktur ! Psikoloji bozan bir kitaptır! Lütfen bunu göz önünde bulundurarak okuyunuz Arkadaşlar ilk bölümleri çok klasik ilerlesede asıl bölümler ilerde lütfen bir şans verip okuyun. İlerleyen bölümlerde pişman olamayacaksınız Hikaye kısadır!!

Özel insanlardan oluşan bir ordu yapmak için insanlar üzerinde deney yapan bir laboratuvar... Orada türlü işkence ve ölüm gören insanlar... Hayatta kalmak için o güçlere sahip olmak isteyen, onlarca ölü... Tek bir güce sahip olmak için ölen yüzlerce kişi arasında, birden fazla güce sahip, güçleriyle iç içe geçmiş iki denek... Bu o iki deneğin birbirlerini bulup, esir düştükleri hapishaneden kaçma hikayesi. Bu Lavin ve Mert'in hayatta kalma mücadelelerinin hikayesi... Bu macerada bize katılmak ister misiniz? Bu fantastik, mizah ve dram kokan macera sizi çağırıyor.

Evet, farkındayım. Küçüklüğümden beri hep diğerlerinden farklı olduğumu biliyordum. Ailem de her ne kadar farklı olmadığımı söylesede onlara inanmıyordum. Onlarda farklı olduğumu biliyorlardı. Ama hiçbir zaman hakkımdaki gerçeği söylemediler. Gerçi artık onlara nedenini soramam. Çünkü şu an burada değiller. Nerede miler? Şu anda onlar karşımda duran siyah tabutların içinde, başlarına gelen insanlara rağmen derin bir uykudalar. Keşke onlara tekrar ve tekrar onları ne kadar sevdiğimi söyleseydim. Ama hayatta bazı şeylerin geri dönüşü yok. Tıpkı ölümünde olmadığı gibi. Ama şu an daha iyi bir yerdeler. Korkunun olmadığı, iyiliğin hüküm sürdüğü cennetteler. - Aquamarine Jackson," "İsmimi nerden biliyorsunuz?" "Çantanın yokluğunu anlamadığını sanıyorum. Haksız mıyım?" Gözlerim direk olarak ceketinin asılı olduğu askılığa kaydı. Çantam orada asılıydı. "Bir bayanın çantasını izinsiz karıştırmak suçtur bayım!" Diyerek bağırdım. "Kimsin sen?" Şaka mı bu! "Ne demek kimim ben? Bu sorunun cevabını bildiğinizi düşünüyorum." Ellerini masanın üzerine indirdi. "Benim hatam, daha açık konuşmalıydım. Demek istediğim şu ki, senin gücün ne?" Ne? İyi de benim gücümün olduğundan sadece anne ve babamın haberi vardı. Peki bunlar nası güçlerimin olduğunu biliyor?

"Nasıl çıkacağız bu lanet olası yerden?!" Kuzey etrafa bakarak sinirle bağırdı. Burada olmam imkansızdı.. Zaten 5. Boyutta imkansızlıkların yeri değil miydi? Burada herşey gerçek olabilir miydi? Kontrol edilebilir miydi? Kendi kabusumda söz sahibi olabilir miydim?.. Burada olmamalıydım. Olmamalıydık. İlginç günlerimin ve kendimin sonunda oluşan merak duygumun, bu denli büyük bir sırrı saklayan odanın kapısından bir kereliğine olsada yenilip bakmamalıydım. "Bilmiyorum Kuzey! Bilmiyorum! Ne yapacağımı ne düşüneceğimi bilmiyorum!" Kuzey omuzlarımdan tutarak beni sakin olmam için sarstı. "İstediğini düşün güzelim. Burası imkansızlıkların yeri. Dilediğini düşün ki; kabus yerine bizim gerçeğimiz rüya olsun.."

İlk senfoni duyuldu. Alev ve kan rengine büründü Atlas diyarı. İkinci senfoni duyuldu ardından. Duyanların kalpleri buz kesti. Ve sonuncu senfoni onları bekleyen karanlığı fısıldadı. Ve karanlığın ardından gelecek şafağı. Geleceğin 3 varisine 3 senfoni söylendi. Güç müsabakalarının yapıldığı arenada halkının gözü önünde infaz edildi Kraliçe. Anahtarlar yok edildi, boyutların kapıları kapandı. Boyutlara sıkışıp kaldı yaratıklar. Elfler, vampirler gibi varlıklar el çektiler diyardan. Cadılar ve büyücüler aşağılandı. Kahinler gördüklerinden korktu. İnsansı krallar güç sahipleri yüzünden krallıklarından oldu. Ve insanlardan korkulurdu. Yasaklanmıştı boyutları. İktidar için her şeyi yapacaktı Kral. Ve intikam için gerekirse ölecekti Boyutlar Prensesi. Üç Varis üç aykırıydı. İntikamla sırlanmıştı ruhları. Tüm diyara diz çöktürürdü güçleri. Ve krallığa ya özgürlüğü ya da ölümü getireceklerdi. Üç senfoni duyuldu. Her dilde savaş çağrısıydı bu.

Yağmur damlalarını hızlandırırken bende adımlarımı hızlandırdım. İçimdeki herkesten ve her şeyden kaçma isteğini bastıramadan yürüyordum. Yağmur hızlandıkça bende hızlandım ve en sonunda koşmaya başladım. Sahilde kimse yoktu. Deniz adete kıyıdaki taşları parçalayacaktı. Gökyüzü gürlediğinde sanki kalbimin ortasına bir şimşek düştü, her şeyi tepetaklak eden bir şimşek...

Yıllardır onu arkadaşının abisi, kendi abisinin de arkaşı olarak gördüğü Gökay'a birden ve nasıl olduğunu anlamdan aşık olan Açılay, Onu kaybetme kokusu yaşayan Gökay. İkisi de yıllardı bu aşkın farkında değildi. Anlaşılan sadece onalar haberdar değildi. Çünkü oları tanıyan herkes onların birbirlerine ne kadar çok yakıştıklarını düşünür, Onların sevigili, hatta evlenbileceklerini düşünür olmuşlardı. Ama artık onlarda bu aşkın farkına varmışlardı. Aralarındaki yersiz kıskançlıklar, peşlerini bırakmayan belalar, mutlu olacakları zamanı beklemeleri aşklarını daha da güçlendirecekti.. Sadece biraz daha sabretmeleri gerekiyordu o kadar. Biz de onların bu sabrederek ilerledikleri yolda yaşadıkları olaylara tanık olacaz.. Tabii siz hazırsanız.. . . . Aşkın en zor halide buydu ikisi içinde, birbirlerine itiraf edemeyişleri.. İkisinde en büyük korkusu sevdikleri halde konuşamayışlarıydı.. . . . Kapak Tasarımı @yazarckkk a aittir.

"Beni gördün sen Gece. Duvarlarımı gördün, hasarlarımı onardın, yaralarımı sardın ve bekledin pes etmeyip o duvarlarımı yıkmamı bekledin! Ve şimdi sen Gece korkmaz. Bana, Uzay Yıldız'a bir söz ver. Senin bana söylediğin gibi "Senin gecende, benim uzayımın iki sonsuzu olmaya var mısın? " yalvarırım aç gözlerini..."

Yıllardır içimde tuttuğum sevdam artık ağır geliyordu bana... ♪♪♪ Mahallenin en çılgın, en eğlenceli kızının içinde fırtınalar kopuyordu kimse farketmeden... ----- Bilinmeyen Numara: Polisi aradım Bilinmeyen Numara: Birazdan kapında olurlar Asaf: Ne? Asaf: Ne diyorsun kardeşim gece gece? Bilinmeyen Numara: Hırsızslık yaptın o yüzden bende çağırdım Asaf: Allah Allah. Asaf: Neyi çalmışım ben acaba? Bilinmeyen Numara: Kalbimi Görüldü (23:47) ----- Eğlencesine yazılmış kurgudur, mantık aramayınn <3 ----- @dolunaygeceyle❤️ @yanlizmucize❤️ kapak tasarimi için teşekkürler