"Bu avına âşık olan bir avcının skandalı değil... Hâkeza sen aslanın pençesine düşmüş zarif bir ceylan değilsin; kurdun inine düşmüş bir kuzu da değilsin." diye fısıldadığında, sıcak nefesi sus çizgime çarptı. Kül kokan parmaklarının tersi şakaklarımdan aşağıya doğru yavaşça sürtünüp, kirpiklerime takılmış uzun perçemlerimin bir tutamını kulağımın arkasına sıkıştırdı. "Sen sürüsü olmayan bir kar leoparısın, ben de seni yamacında saklayan uçurum." • • • *Kurgunun bütün hakları bana aittir! En ufak bir çalıntı durumunda, gerekli işlemler başlatılacaktır.

"Ben Karadenizliyim," dedi dudakları tehlikeli bir gülüşle kıvrılırken. "Biz sabahları ilk olarak hırçın dalgaları görmek isteriz." Gözleri gözlerimdeydi, sıcacık nefesi dudaklarıma çarpıyordu. "Ya evimizin manzarasında... Ya da kollarımızda uyanan kadının bakışlarında..." Dudakları ansızın boynuma değdiğinde, titreyen dizlerime söz geçiremeyip onun kaslı kollarına tutundum. Tırnaklarımı tenine batırdığımı fark edemiyordum. "Çok şey istiyorsun gibi geldi bana," dedim kendimi tutamadan. Güldü. Ona çok yakışan, nadiren görebildiğim bir gülüştü bu. "Karadeniz..." dediği anda, başparmağı nefesimi kesercesine dudaklarımı buldu. "Hırçındır. Asidir. Zapt edilemezdir, vahşidir. Derinlerinde ne olduğunu asla bilemezsin. Onun azgın sularında yüzmeye alışkın değilsen akıntısında kaybolur gidersin. Ve sen Hazel... Tıpkı Karadeniz gibisin." Bir KOR EVRENİ Romanı BU KİTAP YETİŞKİN OKURLAR İÇİNDİR! © Tüm hakları şahsıma aittir. İznim dahilinde olmaksızın alıntı yapılamaz. Bu başlık Arhavili adıyla, 2016'da açılmıştır. Bölümlerin yayınlanmaya başlama tarihi 22 Aralık 2023'tür. Wattpad'de ARHAVİLİ adıyla yayınlanan ilk ve tek hikâyedir. * Bu kitapta okuduğunuz bazı kişiler, kurumlar, olaylar ve kavramlar yalnızca hayal ürünüdür. Gerçekle en ufak bir ilgisi bile yoktur.

Gecenin karanlığına dalan bir otobüsün içinde, sadece evine gitmek istiyordu. Fakat hayat ona öyle bir oyun oynamıştı ki artık tek isteği hayatta kalabilmekti. Aslında fark etmesek bile bir numara hayatımızı yönlendirebilirdi. Fakat bu sefer bir numara hayattaki çizgini belirlemek için tam tepende duruyordu. 17 Numara... Bazen sırf 17 Numara olduğun için şanslısındır, bazen de sırf bu yüzden ölüsündür. Defne otobüse binerken birkaç saat sonra olacakları tahmin bile edemezdi. Katliamın içinden kurtulan tek numaranın sahibi olmak ona göre şans değildi. Çünkü bazılarına göre bu şans, onun katil olma yolundaki ilk adımıydı. Çünkü o, etrafındaki yedi katilden sonra gelen sekizinci katildi. *Şiddet, kan ve vahşet içermektedir. Başlangıç: 20 Mayıs 2017 Bitiş: 2 Aralık 2018 Kitap: 14 Nisan 2023 Aksiyon #1- 02.2020/10.2020 Korku #1- 04.2020 Gerilim #1- 04.2020 Gençkızedebiyatı #1- 11.2020 Gizem #1-12.2020/01.2021 Macera #1-01.2021

Sevgilisiyle gizlice sızdığı sergiden tablo çalması gereken Dildar Erginsoy, aynı tablonun peşinde olan bir adamla karşılaşır. Ancak kaderin oyunları onlar için farklıdır. Sevgilisinin ölümüyle yeni bir oyun Dildar Erginsoy tarafından başlatılacaktır. 𝑫&𝑷 "Damadı nasıl buldun?" diye sordum, tezgaha kalçamı yaslayarak. "Enerjisini puanla." dedim, merakla. Binnaz ablanın hisleri kuvvetliydi, insanların enerjisi vardı ona göre. Kötü enerjiyi hisseder ve uzaklaşırdı. O kişinin hikmeti de bir şekilde sonradan ortaya mutlaka çıkardı. Gözlerini yüzüme dikerek birinci parmağımı seçti. Bir puan. Tek sayı seçmezdi, tek sayılar uğursuzdu ona göre. Bir puanı ise asla seçmezdi, hislerine göre tehlikeli sulardı. "Neden tek sayı?" diye sordum, başımı kaldırarak. "Sizi puanladım." dedi, sürmeli gözleri mavilerime kaydı. "İkinizi bir arada gördüğümde nefesim daraldı." Pusat geldiğinde de ortadan kaybolmuştu. "Bu birliktelik ikinize de iyi gelmeyecek gibi..." dedi, kısık sesle. Ocağı silerken hareketleri sertleşti, keskin gözleri tek noktadaydı. "Zararlı bir ilişki olacak. Ama bunu başkaları değil, siz yapacaksınız. En büyük zararı kendinize siz vereceksiniz." diye mırıldandığında yutkundum sertçe. "Onu puanla." dedim, hızla araya girerek. "Bu kez sadece onun enerjisini puanla. Bizi değil." Parmaklarımı uzattığımda durup bana döndü. Sekizi seçti. "Sekiz puan?" dedim, hayretle. "Kötü birisi değil.Temiz enerjisi var." Kaşlarımı çattım. "Neden biraz önce bir puan verdin o zaman?" "Uğursuzluğu getiren, aradaki enerjiyi indiren o değil, sendin." dediğinde kalakaldım. "Yan yana geldiğinizde birbirinizin enerjisini sömürüyorsunuz. Zarar vereceksin ona, ne konuda olduğunu bilmiyorum ama ona vereceğin zarar sana da acı verecekmiş gibi hissettiriyor."

❝Sen bana sadece ihanet etmedin, sen aldattın da aynı zamanda. Katlettin duygularımı, kirlettin yaşanmışlıkları. Çizmişsin sen benim üzerimi; Ben ise herkesin üstünü, bir tek senin altını çizmiştim oysa ki...❞ #gençkurgu 𝒁 & 𝑮 "Bize bir şans daha ver, Zahra. Beni bekliyordun, biliyorum. İnsan sevdiğini bekler ancak. Şimdi geriye itme beni." Onun bana doğru attığı bir adımı boşa çıkartarak bir adım geriye çıktığımda çenesi kasıldı, acıyla kavrulan gözleri gözlerime kenetlendi. "Ben seni beklemiyordum ki, sevdiğim adamı bekliyordum. Ve ben sevmiyorum ki artık seni." Yeşil gözlerinin içi kaynadı, bir yangın yeriydi şimdi boşluğa dalan hareleri. Bana bakıyordu ama bakışları dalgındı. "Yani sevdiğim adam sen değilsin çünkü değiştin. Biliyorum, sevdiğim adamı iyi tanıyorum ben. Değişmesen bahanelere sığınmak yerine gelirdin, yarım kalmamız bir tek beni yaralamazdı mesela, aralık bıraktığım kapıyı yüzüme kapatmazdın." Gözlerim doldu hafif hafif. Ne ağırmış bu sözleri dile getirmek. Ve ne acıymış sevmekten vazgeçtiğini kabullenmek. "Ben değişmedim, hâlâ aynı adamım, hâlâ seviyorum seni. Yapma, canımızı yakma, Zahra. Daha fazla karşı karşıya kalmayalım, ben seninle yan yana olmak istiyorum." Ellerim titredi, parmaklarım buz kesti. Bedenim değil, yüreğim üşüyordu bu kez onun karşısında. "Senden geriye sadece anılarım ve acılarım kaldı benim için. Çünkü ben artık senden vazgeçtim. Sevdiğim adamın değiştiğini kabullendiğim gün seni beklemekten de vazgeçmişim aslında, ben de yeni yeni idrak ettim."

#Gençkurgu da 1. - 07.03.2017 Ölüm; dört harf, iki hece, içinde sayısız anlam ve acı besleyen, ne zaman, nerede, nasıl geleceği belli olmayan bir olay. Küçük yaşta gözlerinin önünde ailesi katledilen ve bu nedenle hayata siyah bakan Aras Karahanlı ile, çocukken annesini kaybeden ve babası tarafından terk edilen Eylül Avcı'nın yolları bir gece tesadüfen kesiştiğinde, ikisi de başlarına geleceklerden bihaberdi. Aşk, bazen hiç ummadık bir zamanda, olmayacak kişiyle doğar ve bütünleşir. Peki, ölümle bu kadar erken yaşta tanışmış iki genç insanın nasır tutmuş kalpleri, birbirine bağlanabilir mi?

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.