boy × boy

6 Şubat depreminden sonra teröristler tarafından esir alınan ve bu yedi yılda zorlu bir yaşam süren Lariv Arslan ve Onu sürekli rüyalarında gören ve bir operasyonda Lariv'i kurtaran Yüzbaşı Uras Deha Vural Bu hikaye bir Güle akan gözyaşının hikayesidir. Yaralı bir kadın ve onun yaralarını sararak melodisini oluşturan adam Eğer bu yolda benimle yürürsen çok mutlu olurum ☺️ ☺️

[TAMAMLANDI] Belki bu bazılarına göre yanlıştı, sapkınlıktı, hataydı ama benim emin olduğum tek bir şey vardı: Ben düşmanıma ve aynı zamanda bir erkeğe aşık oldum.

Kürt bi genç vandan istanbulun en ülkücü mahallesine taşınır. Annesi,kardeşi ve kendine yeni bi hayat kurmaya çalışırken bu mahallenin ona ne getireceğinden habersizdir..

Arda hayallerini süsleyen ülkeye okumak ve hayatına orada devam etmek için gitmişti, ama hayal bile edemeyeceği kaderiyle karşılaşmıştı...

Bade : Seni bulup, sımsıkı sarılacağım. Bade : En azından bu zamana kadar beni gerçekten sevdiğini hissettirdiğin için yapacağım bunu. Bilinmeyen : Bu dediğine gerçekten inanıyor musun? Bade : Seni bulacak olmama mı, sarılacak olmama mı? Bade : İkisine de inanıyorum. Bilinmeyen : O zaman bana söz ver. Bilinmeyen : Kim olursam olayım, beni bulduğunda sarılacaksın. Bade : Söz.

İki farklı dağ, iki ayrı aşiret... Birinde yatağa mahkum bir adam: Mirza Altunhan. Diğerinde narin ama dimdik duran bir kadın: Gül Karahanlı. Aşiret töresinin gölgesinde, geçmişin kanlı hesaplarıyla şekillenen bir evlilik... Gül, abisinin işlediği bir günahın bedelini bedenini vererek öder. Mirza ise yıllar önce geçirdiği bir kazanın ardından yatağa mahkûm, sesi susmuş, yürüyemez bir adamdır artık. Ama gözleri konuşur. Gözleri, Gül'e dokunur. İntikamla başlayıp, şefkatle büyüyen bir beraberlik. Suskun bir aşkın gözlerle yazılan hikâyesi. Gül başta yalnızca merhametle yaklaşır Mirza'ya. Fakat zamanla kalbi, onun bakışlarındaki kırılmışlığı, içindeki çığlığı ve unutturulmaya çalışılan umudu duyar. Şefkatiyle kanatlanan bu aşk, yalnızca iki yüreği değil, iki aşireti de yeniden şekillendirecek. Ama Altunhan konağında fırtınalar eksik olmaz: Hırs dolu bir üvey anne... Karanlık emelleri olan bir üvey kardeş... Ve her şeyin üstünü örten töre duvarları... "Bir insan ne zaman gerçekten sağ kalır? Bedeni iyileştiğinde mi, yoksa kalbi dokunulduğunda mı?" "Altunhan ile Karahanlı'nın kalemle değil, kalple yazılmış hikâyesi..." Aşkın susarak bile haykırdığı bu roman, yüreğin en derin yerine dokunacak. ---

# Gençkurgu-- Fantastik # # 3. Fantastik # 1. Akademi # 1. Büyü # 1. Ejderha # 1. Efsane # 1. Elementler # 1. Krallık # 1.Takıntı # 1. Savaş # 2.Ruh # 3. Merak - Düşünsene, sen büyünün her şey olduğu bir dünyada, zerre kadar büyü gücüne sahip değilsin. Sen bu dünyada hiçbir şey yapmazsın. Her şeyden vazgeç gitsin. Sen doğuştan eziksin ! Cümlesini bitirdikten sonra yüzüme doğru baktı. Gözlerindeki aşağılayan bakışlarla yaptığım mimikleri izliyordu. Sağ elini kaldırıp yüzünü aşağıya yukarı doğru sıvazladıktan sonra eli yüzünde durdu. Elinin yardımıyla sağ gözünün göz kabağını havaya kaldırdı. Işaret ve orta parmağını gözünün üstüne yerleştirip göz bebeğinin iyice görmemi sağladı. Göz bebeğinin içinde bile beni aşağılayan, hor gören bir tutum vardı. Elini yüzünden çekip gözlerini gözlerime tekrar dikti ve güçlü kahkahalar atarak gülmeye başladı. O kahkahalar attıkça içimde kopan fırtınadan haberi bile yoktu. - Yanılıyosun ! Dedim sesim güçlü ve yüksek çıkmıştı. Yüzüne doğru baktığımda anlamsız gülümsemesi kaybulmuş şaşkın bir şekilde bakıyordu. - Ben ezik değilim. Ben güçsüzleri korumak için kendini ateşe atmış biriyim. **************** İçinde bulunduğum Daryon krallığı da dahil bütün dünya büyü gücü üzerine kuruluyken benim içimde hiçbir büyü gücü yoktu. Köyümüze gelen elçinin beni akademiye götürmesi ile bütün hayatım kökten değişti. Şimdi ejderhayı ve yeni sahip olduğum güçleri kullanarak en güçlü olmak zorundaydım. Bu sayede canımdan bile değer verdiğim herkesi koruyabilecektim.

Andre: Sen insana başını yedirirsin Eren: Neee Ne diyorusnn sen Andre: Deli edersin yani? Eren: Haaaa sen insana kafayı yedirirsin diyorsun Olum dogru desene Andre: Ne fark eder ya Gidiyorum ben Yazma bana *Andre çevrim dışı* Eren: Çok fark eder de neyse