"Bir ev, bir cinayet Ya da iki mi demeliyim? Peki ya ölmüş bir insanı yeniden öldürmek mümkün müdür? Diyelim ki öldürdük; peki bu ikinci bir cinayet sayılır mı? İngiltere'de yaşayan ancak bütün dünyaya haberler hazırlayan genç adli muhabir Mabel, aldığı ani bir telefonla Türkiye'ye döner. Bu kez çok bilinmeyenli bir cinayetin ya da suç örgütlerin izini sürmeyecek, çocukluğundan beri en yakını saydığı, sevdiği birinin beklenmedik ölümünü örten sır perdesini aralamaya çalışacaktır. Ne var ki gelişen olaylar yüzünden çok geçmeden o da bu gizemli olayın bir parçası haline gelecektir.

Hayatı boyunca insanları öldürüp kalplerini alan bir katil... O bir kalp hırsızı... Peki sizce bu kalp hırsızı bir gün mecazi anlamda da birinin kalbini çalabilir mi? Aşk bunu gerçekleştirebilir mi? Peki geçmişin kabuk bağlamayan yaralarını çaldığı kalplerle kapatabilir mi? Geçmişi iyileştirip geleceği düzeltmek için deniyorlar. Kalp Hırsızı ve Hazal... İyi kalpli Emir... Ve bilinmeyen... Hazal' ı öldürmek istiyor.Ama ıçinde bunu durduran bir his var.Aşk mi nefret mi öfke mi? Korku? Hikayeleri baştan sona karalanmış. Peki onlar bir olup bu karalamaları silmek isterlerse... Peki bir aşk doğarsa...? Bilinmeyen... onun yaratacağı yangınlar onu da yakabilir mi? Bilinmeyenin kalbi bilinmiyor nasıl yaşadığı bilinmiyor.Tek bilinen dünya üzerinde var olduğu.Katil ise onun aksine her yerde ama kimse onu göremiyor.Hazal ve Emir... onlar ise görünüyorlar ve her yerdeler ama onlar da gizlenemiyorlar... Peki şimdi sorarım size... Hiç bilinmeyen olmak mi? Her yerde olup kimsenin sizi görmemesi ama asla da kendinizi gösterememeniz mi? Yoksa her yerde olup herkesin sizi görebilmesi ama sizin asla gizlenememeniz mi?

Sürekli aynı kâbuslarla uykuları bölünen Rena, yine bir gece aynı kâbusun etkisinden korkuyla uyanır. Rüyanın üzerinde bıraktığı etkiden kurtulmak için banyoya; yüzünü yıkamaya gittiğinde aynada yansımasının kaybolduğunu görür. Banyo aynasında kendi yansımasını göremeyen Rena hala uyuduğunu ve kâbusun içinde olduğunu düşünerek kendi odasına kaçar. Odasındaki boy aynasına baktığında ise hayatının şokunu yaşar çünkü aynanın içinde kâbuslarında kaçtığı adamı görür. Aynanın içine hapsolan ve Kâbus Gözcüsü olduğunu öğrendiği Aryen'in kendisine sorduğu bilmeceye cevap verirken Kabus Lordu'nu insan diyarına getirdiğinden habersizdir. Aynı gece yansıması çalınan Rena, Kabus Lordu Aryen'le bir anlaşma yapmak zorunda kalınca geri dönülmesi imkansız bir yola ilk adımını atmış olur.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

"Sana hiç söylemedim ama sana aşıktım. Bunu yüzüne karşı söyleyememek de benim ayıbım olsun." 070822 ☁️

Şakadan zerre anlamayan birine okkalı bir şaka yaparsanız elde edeceğiniz şey yüklü bir para ve birkaç bin fazla tıklanma olmaz. En azından benim öyle olmadı. Yayınlanma tarihi: 14.06.2019

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.