Geleceğin çanları çaldı, mürekkep yazmaya başladı. Siyah beyaza damladı, renkler ağladı. Geçmişin sessiz çığlıkları hançere bulaştı, Hançer yılan oldu, yılan içeri sızdı. Geçmiş ağladı. Yılan süzülerek girdi dört odacıklı yere, Kan ağladı. Bıraktı zehrini, Damar kanadı. Tüm kana bulaşan zehir yayıldı, Her yere bulaştı. Gelecek güldü. Zehir zihine sızdı, Kalp teslim oldu. Geçmiş enkaz oldu, gelecek kuruldu. Karanlık fısıldadı; 'kalbine ihanet et, kendini kurtar.' Alin fısıldadı; 'kalbini dinle bana ihanet et.' . Hukuk öğrencisi Ceyla'nın kısa süreliğine çalıştığı motel de cinayet işlenir. Bunun şokunu henüz atlatamamışken, dönem sonu ödevi ise bu cinayeti çözmektir. Davayı çözmek için bir süreliğine beraber çalışacağı Cinayet Büro ile katilin peşine düşerler. Fakat fark ettikleri korkunç şey ise, katilin seri katil olduğudur. Geçmişinin geleceğe yansıyan görüntüsü, onu çıkmaza sokmaya çalışırken, hem okumak hemde bir seri katil ile baş etmek onun için oldukça zordur. Başarılı bir Savcı olmak isteyen Ceylayı, geçmişinden itibaren bugününe ve yarınına kadar bir sürü şey sınar.

Kırmızı Örümcek Zambağı. Dünyanın en zehirli bitkileri listesinde öne gelen o güzel zambak. Ölümün kendisini temsil eden bu kırmızı bitki, zehrinin yanında cezp edici bir özelliğe de sahipti. Doğal güzellikleri ile insanları büyülerken ruhlarını cezp eder ve onları çağırırdı. Yalnızca dokunmak bile zehrinin etkisine kapılmaya sebep olurken dünya üzerinde bu çiçeği kendisini öldürecek kadar zorlayan kimse olmadı. Bir kişi hariç. Yalnızca bir kez solup ölürdü zambak. Sonrasında kayış benzeri yapraklar ortaya çıkar, yılın geri kalanında onların da öldüğü yaza kadar zambağı tutarlardı. Ama bugün burada, artık ölümü çağrıştıran zambağı ayakta tutan şey kayış değildi. Onu artık intikam için bekleyen, gözlerindeki karaları derisine dağılan Kara Mamba tutuyordu. Onun için artık, ölümden önce intikam geliyordu. Ölümüne susamış yılan, intikamından önce zambağı bırakmayacağına yemin etmişti. O yüzdendi bu dik duruşu. Ama kimsenin bilmediği bir şey daha vardı. Kırmızı örümcek zambağı; keder, acı, veda ve ölüm anlamına gelirdi. Bunları kendiyle getirirdi ve onun, onu dik tutmaya çalışan yılana bile acıması yoktu. Yılan intikamı beklerken, zambak ise huzuru beklerken birbirlerini öldürdüler. Ve ellerinde, acıdan başka hiçbir şey kalmadı.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.