(Trope Series # 1) Cerise's younger sister is getting married and she's expected to attend. The logical thing to do was to attend (duh, it's her sister's wedding! It would be weird if she's not there) but how could she attend when her sister's getting married to Leo, her ex best friend slash almost boyfriend from years ago? And it's not like she could just suddenly blurt out their 'history' because she's pretty sure that she'd be branded as bitter by their relatives... like, it's been years! Move on! She needed to attend. But she didn't want to go alone. She needed an arm candy, but not just any arm candy-she needed someone who would make her the envy of the night. Iyong tipo na walang magdadalawang isip kung nakapagmove on na ba talaga siya. She looked and looked and looked for the perfect wedding date. Until she wound up in a bar and met this bartender named Pablo.

Elevators. Airplanes. Palaman ng Sandwich. Yung feeling na papunta ka pa lang at excited ka pa lang sa pupuntahan mo. Yung feeling na palapit pa lang yung birthday mo. Yung feeling na palapit pa ang isa pang espesyal na araw. Yung feeling na ilang oras na lang ay pasko na. Yung feeling na tatlong araw na lang simula na ulit ng pasukan. Yung feeling na nasa gitna ka pa lang at di ka pa nakakarating. Yung feeling na malapit na pero hindi pa. Yun ang laging gusto ko. Yung nasa gitna pa lang. Yung nasa gitna ka ng dalawang bagay. Gitna ng isang building. Gitna ng langit at lupa. Gitna ng dalawang matatabang tinapay. Gitna ng byahe papuntang disneyland. Mas gusto ko yung feeling tuwing nagbabyahe kesa doon sa nakarating ka na. Mas gusto ko yung feeling na may inaantay ka kesa doon sa nandyan na. I always like the things in between. "You only like things in between, Coreen. You only like the chase... You only want me chasing after you. You don't want to decide... Pero pakiusap naman, magdesisyon ka na, kasi tao rin naman ako, nasasaktan. And you? I don't think nararamdaman mo yung sakit na nararamdaman ko... You are just too heartless."

Bata pa lang ay namulat na si Sunny na tatlong bagay lang ang kailangan niya sa buhay: bahay, pera, at pamilya. Namuhay siyang mahirap sa loob ng labing siyam na taon at ngayong bente na siya ay hindi iyon nagbago. Ang tanging nag bago lang siguro sa kanya ngayon ay ang pagkawala ng kanyang katuwang sa buhay: ang kanyang ina. Hindi pa nakakabangon sa sakit ay pinili niyang magpakatatag at mabuhay para sa sarili at para sa mga pangarap. Life is hard but it's easy to be strong. Iyon ang panlaban niya, ang pagiging matatag at pursigido. She was invincible because of that, but will she still feel invincible with a beast around? Lalo na pag napaibig na siya nito? Mahina ba talaga ang mga babae pag dating sa pag ibig? Because she was sure as hell beginning to lose all her strength. Ano nga ba ang gagawin Sunny kung ang magiging hadlang sa kanyang maabot ang lahat ng gusto ay ang siyang magpapaibig rin sa kanya ng husto? Worst. May magagawa talaga kaya siya?

Alam mong kalaban pero nagawa mo paring mahalin. Alam mong hindi pwede pero mas lalo ka paring nagpupumilit. Alam mong mali pero ginagawa mong tama. Totoong masarap ang mga bawal. Pero masarap parin ba pag magkasakitan na? Masarap parin ba pag pinaiyak ka na? Hanggang kailan mo kayang ipaglaban ang pag ibig na hindi mo mabitiwan? Hanggang kailan mo kayang ipaglaban ang pag ibig na bawal?

Nakakabagot ang buhay. Lalo na pag papasok ka nang school, kakain, humiga sa pera, maligo sa puri, mamili ng babae, at matulog. Paulit-ulit lahat araw-araw. Lahat nalaro mo na, poker hanggang pag-ibig naipanalo mo na. Kung sana may pwedeng paglaruan. Yung unique. Yung nakakatuwa. Nang dumating siya sa buhay ko, natuwa ako kasi pinaglaruan ko siya. Humingi siya ng pabor. Binigay ko. Nagpaturo siya. Tinuruan ko. Humingi siya ng masasandalan. Binigay ko. Kasi nakakatuwa siya! Pero habang tumatagal, bakit siya na yung natutuwa at ako na pinaglalaruan? Hate. Lies. Temptations. Betrayal. Pain. Love. All in one. Training To Love.

Portia Cecilia Ignacio is a model daughter. Siya na ang mahal na mahal ang kanyang mga magulang. Gagawin niya ang lahat para lang sa ikakasaya ng pamilya. She would climb mountains and swim vast oceans just for the happiness of her beloved parents and family. Pero minsan, sa sobra sobrang pagmamahal sa ibang tao, nakakaligtaan na ang pagmamahal sa sarili. Is it really worth it? She shouldn't ask right? It's family! But then... how could one person make her doubt her decisions? Is it really worth the sacrifice? To give all of her? To give everything? To give up everything? All for what she's been hoping for since time immemorial?