Bir kalp, cam kadar kırılgansa... Ve bir ruh, hiç var olmamışsa... Aşk, hangisini kurtarabilir? Viera, sıradan bir gecede tanıştı Lucian'la. Ama o, insan değildi. Ne tam bir oyuncak, ne de tamamen bir canavardı. Soğuk porselen teninin altında atan bir kalp yoktu - ama Viera'nın her sözüyle, her dokunuşuyla sanki bir şeyler uyanıyordu içinde. Lucian, kırık bir masaldan fırlamış gibiydi; geçmişini hatırlamıyor, ama Viera'ya her geçen gün daha fazla bağlanıyordu. İnsana dönüşmek mi istiyordu, yoksa sadece "sevmenin" ne olduğunu anlamaya mı çalışıyordu - kimse bilmiyordu. Ancak duygular, tıpkı porselen gibi... Bir kez çatladı mı, eski haline dönmezdi. Ve Viera, Lucian'a yaklaşmanın ne anlama geldiğini çok geç anlayacaktı: Bazen sevmek, ölümü çağırmaktır. Bazen de, ölüm bile seni ondan ayıramaz. Karanlık, kırık bir aşk hikâyesi... "Porselen", kalbin bile insan olmaya direndiği bir dünyada, iki varlığın birbirini paramparça ederken nasıl bütünleştiğini anlatıyor. Okumayana zenci ayağı yediririm.

𝘠𝘢𝘯𝚤𝘯𝘥𝘢 𝘬𝘢𝘭𝘮𝘢𝘺𝘢𝘤𝘢𝘨𝚤𝘯 𝘣𝘪𝘳 𝘬𝘢𝘭𝘣𝘦 𝘴𝘢𝘬𝚤𝘯 𝘥𝘰𝘬𝘶𝘯𝘮𝘢. 𝘚𝘦𝘯 𝘣𝘪𝘳 𝘨𝘰̈𝘳𝘶𝘯𝘶𝘮𝘭𝘶𝘬 𝘣𝘢𝘩𝘢𝘳 𝘥𝘦𝘳𝘴𝘪𝘯 𝘎𝘦𝘳𝘪 𝘥𝘦 𝘬𝘰𝘴𝘬𝘰𝘤𝘢 𝘣𝘪𝘳 𝘬𝚤𝘴 𝘬𝘢𝘭𝚤𝘳. 🩹 Fahriye Ersan, başarılı bir doktor... Hayatını düzene sokmuş gibi görünse de geçmişi, babasının bıraktığı karanlık izlerle dolu. Bir gece kapısını ansızın çalan, onu kendi karanlığıyla yüzleştirecek bir adamla karşılaşır: Asaf Sarp Kılıçaslan. Birinin yaraları bedende, diğerinin ruhunda... Kader, onları aynı odada buluşturduğunda, hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. #2 Fahriye > 16.10.25 #1 Vebal > 18.10.25 #6 Depresyon > 29.11.25 #7 Keder > 22.11.25