"Kimsin sen Enis Altınday?" Diye sorduğumda, bakışları bana hissettirdikleri kadar anlamsız değildi. "Tehlikeli ve tutkulu bir adam mı yoksa yardımsever ve vicdanlı biri mi? Kimsin? Nesin sen?" "Ya sen?" Diye soruma karşılık sordu. "Yalan," dedim. "Göremediklerin. Göremediklerinin çok ötesi." "Ben de gerçeğim; sadece gördüklerinim. Ötesi yok."

Akademik başarıyı konu almıştır. Kitabın texting olmayan haline profilimden ulaşabilirsiniz. Kitap 28 bölümdür, yarım bırakılmıştır.

~Sessiz çığlıklarınında boğulan bir kız, küçük bir kız. Hayır!! Kitabımın karakteri değil, bu kız benim, bu kitabı yazan kızın sessiz çığlıkları. Sesiz çığlıklarınında boğulan birinin hayal dünyasında ki yaşattığı küçük bir hikaye. Nefesimin kesildiği anda nefes olan kitabıma hoş geldiniz. İlk kitabımdı, ilk heyecan ilk sevincimdi, oldukça hatalarım oldu, betimleme yetmedi ama pes etmedim bana destek olanlarla vazgeçmedim devam ettim hala daha hatalarım olduğunun farkındayım ama ben bunları gizlemiyorum, aksine hatalarımı açıkça belirtip düzeltmeye çalışıyorum. Çünkü hedeflerim var ve ben bunları başarmak için çabalamam gerek. Yazarınızı tanıdığınız göre kitaba geçebiliriz. "Acıların bedenine vurduğu sert darbeler karşısında dimdik ayakta duran bir kızın hikayesi." "RAVZA NUR CEVHEROĞULU'NUN HİKAYESİ." "Hastanede başkasının kendi hayatı için hayatının çalınmasıyla başladı herşey, başkalarının mutluluğu için o küçük kızı ebedi mutsuzluğa hapsolmuştu, hastaneden anne kokusu almadan annesinden koparıldı, bulduğuyla hayatına devam ederken ailesi bildiği kişileri 4 yaşında kaybedip yurt köşelerine mahkum oldu ama ona bu hikayede en büyük hediyesi ailem dediği abisi Rüzgar ve unutmasın rağmen hayatında olan Ateş oldu. Yıllar acılarla geçti Rüzgar kardeşinin acısını özgürce sararken Ateş ise uzaktan Rüzgarın özgür olmasını sağladı. Yıllar geçti herşey bitti mutluyum dediği anda bilmediği bir anda 17 yaşında öldü bildiği ailesinin ölmediğini, ailesi olduğunu öğrendi ama ailesi onu nasıl karşıladı?? " Detaylar kitapta saklı, heyecan, mizah, dramın olduğu bu kitapta saklı. Var mısınız Nefesim olan kitabımda benim yoldaşım olmaya?? ☘14.06.2023☘ ☯☯☯☯☯☯☯☯

O gece konuşulan, anlaşılan hiç bir şey gerçekleştirilmemeliydi. Ama gerçekleşti. Gerçeklere kör olan gözleri, ailesinin kalbine doğru hedef aldığı kurşun sayesinde öğrendi Melek. Çok güvendiği dağ yıkıldı ve altında kaldı. Kendini hiç bilmediği bir oyunun, bir esaretin içinde buldu. Zorluklar beraberinde bu esaret içinde, mutlu olmaya çalıştı çünkü; onun mutlu olmasını isteyen asıl kişi Azad'tı. Azad. Adı gibiydi. Kocam bir merhamet saklıyordu sinesinde. Ve her defasında çekinmiyordu göstermekten. Parmak uçlarında bile, damlıyordu sevgisi. Onun ayakları altına; düşen dizleri yaralı kızla kesişti yolları. İstemezdi böyle karışılaşma ama karşılaştılar. Onların esareti, bir oyunla başladı. Yazgı kanlı sahnesini çizdi. Onlar oynadı. Sonra birşeyler oldu. Bir anda karanlık oldu etraf. Aylar geçti. Zaman durdu. Adam ve kadın o dakikalarda saniyelerde kaldı. Asıl esaret o zaman başladı. "Yaşamak buysa eğer; ben bir esarete yaşıyorum. Aşk buysa eğer; ben bir çift kara göze yeniliyorum." 📌 Bu kitapta küfür, argo ve +18 sahneler içermektedir. Bunları bilerek okuyunuz lütfen.. 📌 ©️ Hikâye,kurgu adıma aittir. Yazım betimlemesi de aynı şekilde. Başka bir yerde böyle görürsek gerekli işlemler başlatılacaktır bilginize.

Önüme bir kadeh koydu, içine şarap doldurdu ve ince uzun parmaklarıyla masa da bana doğru ittirdi. Kimse dokunmadı, sadece gözlerimiz değdi kadehe ama o kadeh devrildi, kucağıma düştü ve içinde ki şarap bedenime yayıldı. Bu şarap benim kanımdı, şarap şişesinin kırılan cam parçaları benim kalbimdi ve kucağıma düşen bu kadeh benim hayallerimdi. Kadehi bana uzatan bu adam ise ölümle aramda ki tek engeldi.

Ateş ya suyla harlanır ya da suyla sönermiş. Peki ya bizim Ateş harlanacak mıydı yoksa sönecek miydi?

Açılan sınıf grubu ile hayatınız nasıl değişebilir? 21.11.2023 Fizik Cezası adında Wattpad'de ki ilk ve tek kitaptır.

Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.

Kaybettiklerine mahkum kılınmışların hikayesi...

"Ya kimsin sen? Amacın ne senin, derdin ne? Ne yapmaya çalışıyorsun anlamıyorum." Hıçkırıkların arasından zorlukla konuşurken başımı kaldırıp yüzüne baktım. Bakışları garipti. Az önce birini öldürmemiş gibi, masum bir adammış gibi. Üzülmüş gibi. "Benim derdim sensin." Uzanıp kolumu kavradığında hiçbir şey yapamadım. Kilitlenmiş gibi yalnızca onu izliyordum. Kolumu kendine çektiğinde gözlerini benim gözlerimden çekip koluma odaklandı. Kapüşonlumu sıyırıp kolumdaki kesiklere baş parmağıyla dokunmaya başladı. Tek tek hepsinin üzerinde parmaklarını gezdirirken ne yaptığını anlamaya çalışıyordum. "Benim derdim bu kesikler. Benim derdim bu kesiklerin, bu yaraların sebepleri. Bazen yaraları iyileştirmek için sebebini yok etmek gerekir. Yara bantları fayda etmez, merhemler bile iz bırakır. Ama sebepler ortadan kalktığında yaralar artık acımaz, sızlamaz hiç."