Hiç kovalayanı görmediğiniz bir mesafeden kaçtığınız oldu mu? Peşinizde olduğunu bildiğiniz,ama varlığına dokunamadığınız biri tarafından kovalandınız mı? Arkanıza bakmaktan yolu yarılıyamıyordunuz ve o an aslında peşinizdekinin çoktan sizi geçtiğini farketmediniz bile.Önünüzde dikilene kadar anlayamadınız. Kaçarken yavaşladığımı,peşimdekinin nerde olduğunu göreyim diye arkama bakmaya çalışırken bana yetişip yüzüme çarpana kadar göremiyordum.Beni kovalayan çocukluğumdu.Güzel olduğuna inanıp uzunca bir yol koşuyordum.Beynimi o kadar zorluyordum ki,bazen yaşadığım anıların gerçekten hayal olduğuna inanıyordu.Çoğunu silmiştim,o yaşımdan öncesini unutmuştum. Ama bir cümle,yalnızca bir cümle;onu önüme geçiriyordu.Yavaşlıyor ve arkama bakıyordum.Beni sollayarak aniden öne geçiyordu. Ve o artık tam karşımda dikilirken varlığını yadsıyamıyordum.