Amerika'ya bebek bakıcılığı yapmaya giden Efsa, orada aşkı bulacağından habersizdir.

Elanur, oynamaktan o kadar hararetlenmisti ki, mutfağa girip bir bardak su doldurdu kendine. Mutfakta sıcaktı, gözü bahçeye kayınca, biraz hava almak iyi gelir diye elindeki bardakla bahçeye çıktı. Suyunu içerken, -Elanur bitmedi mi şu dansınız? Diyen, Emre'ye dönüp baktı. Emre evde değildi. Cumartesi günleri, basket kursuna giderdi. -Biter mi hiç yeni başladılar. Senin bugün kursun yok muydu? -Vardı. Emre'nin suratı asıktı. Bir derdi var gibi gözüküyordu. Elanur ne olduğunu anlamadı. -Sana ne oldu? suratın neden asık senin. Diye sordu Elanur. 2 adımda yanına doğru yaklaşan Emre'nin yüzüne dikkatle bakıyordu. Emre Elanur'a baktı tepeden tırnağa, onu incelemeye başladı. Biraz da üstten üstten, sinirli bir şekilde bakıyordu Elanur'a, -Sen niye öyle içeride kıvrık kıvıra, oynayıp, kendine koca arar gibi iddiaya girdin. Emre, onu izleyip, kıvırdığını görmüştü. Bir de üstüne kızıyordu ona, koca arama iddiasına girdiği için. Elanur anlamsızca Emre'nin yüzüne baktı. Emre o kadar sinirliydi ki, ne söylese sakinleşmeyecekti. Hem ona neydi, Elanur istediği gibi, kıvırır, kendine şaka da olsa koca arardı. Peki bu röntgenciye ne demeliydi, Elanur'da Emre'ye karşı gardını aldı. -Sen niye beni dikizliyorsun. Emre Elanur'u dikizledigini anlayınca geri vites attı. -Yok be ne dikizleyeceğim seni. Koridordan geçerken gördüm. -Ya, oradan geçerken de, bizi dinledin. Dedi Elanur hemen cevabını yapıştırarak. Emre daha ciddi bir tavır takınarak, Elanur'a bir adım daha yaklaştı. Neredeyse kızın dibine girmişti. -Dinledim. Ama kulaklarım hiç iyi şeyler duymadı. Çok mu meraklısın evlenmeye. -Oradan bakınca öyle mi gözüküyorum. Emre elanur'a yine baştan aşağıya baktı. En son, kahve gözlerini,en çok sevdiği, yeşil olan gözlere dikti. Ukala bir tavır takınarak. Bir elini cebine koydu. Elanur'a doğru başını eğerek, aralar

"Ah güzel sevgilim sonumuz böylemi olucaktı" ~TOYGAR BARLAS~

> UNUTMAK KENDİNİ KURTARMAKTIR. AMA HER KURTULUŞ, BİRİSİNİN YIKIMINA MÂL OLUR. O, geçmişini unuttu. O, onun geçmişi oldu. Lerya Aygün, zihninin derinliklerine gömdüğü yangınlardan kaçarken, unuttuğu her şeyin bir ismi vardı: Veran Kor. O, susarak bekledi. Küller arasında. O, unuttuğunu sandı. Ama kalbi hâlâ alev alev yanıyordu. Bir psikolog ve eski bir asker... Bir hafıza kaybı ve asla unutulmayan bir yüz... Ve şimdi, zamanın en kör noktasında, yeniden karşı karşıyalar. Geçmiş yanarsa, gelecek küllerden doğar mı?

Dikkat sevgili okuyucum, tetikleyici unsurlar içermektedir. Tür: Dark Romance GRAYSON; Ben işlerimi asla tesadüflere bırakmam. İnsanları okurum, yönlendiririm, kırarım ya da büyütürüm; ama hepsi bir amacıma hizmet ettiği sürece. Elena ise bu denklemde olmayan tek istisna. Onu seçmedim; ama bir kez hayatıma girdiğinde, gölgeler yer değiştirdi. Ve bir gerçek değişmedi: Kimse, benim dokunduğum şeylerden eskisi gibi çıkamaz. KARMEN; Ben onun dünyasına kazayla düşmedim. O, beni oraya usulca çekti. Cevaplarını bilmediğim sorulara uyandım; kimseye güvenmemeyi öğrendiğim bir hayatta, en tehlikeli gerçeğin bile ondan geldiğini fark ettim. Karanlığın içinde de olsam, ondan gözlerimi kaçırmamam gerektiğini anladım. Çünkü bazen bir insan, hem felaketin hem de çıkış yolunun ta kendisidir.

Sıcak bir günde, güneşin altında, gülümseyerek, güzel kokular eşliğinde tanışmamıştı onlar. Soğuk bir mart günüydü, soğuk rüzgarlar esiyordu dışarda onların hikayesi bir görevle başladı... Firuze yıllar önce kaybettiği Timinin intikamını almak için çıktı bu yola, Göktuğ ise hem ailesini hem canını korumak için kabul etti bu görevi. Düşmanları birdi. Hiç tanışmayan iki yabancı aynı evde kaldı, yeni timlerine ve etraflarına sevgili rolü oynadılar. Gün geçtikçe tanıdılar birbirlerini, acılarını paylaştılar. Onlar ilerlerken düşmanları durmadı tabi. Firuze ve Göktuğ bir görev için sevgili rolü yaparlar ancak ne günden güne birbirlerine çekildiklerinden haberleri vardır ne de düşmanlarının ilerlediğinden... Gerçek kişi, kurum veya olaylarla bağlantısı yoktur.

(Tamamlandı) "Bende sana röntgenci diyeceğim." "Abartma, ses nereden geliyor diye baktım." "Namusum elden gitti." "Hamile de kalmışsındır sen şimdi!" "Evet, iki aylık oldu bile." "Denizatı!" "Röntgenci." Ben sinirle karşılık verirken o gayet rahattı, bu beni içten içe daha da sinirlendiriyordu. "Kaçakçı." "Oflaz." Dedi tekrardan sakince, ben iyice hararet yapmış araba gibi teklerken anlayamadığım için anında "Ne?" Demiştim. Elini uzattı "Düzgünce tanışalım, adım Oflaz." Tamam şimdi benimde adımı söylemem lazım sanırım bu kaçakçıya. Aynı şekilde elimi uzattım "Efil."

5 yıl önce üniversite okumak için İzmir'e giden Nare ,yine 5 yıl sonra sıcak ve sevgi dolu olan Vişne Ağacı Mahallesi'ne geri döner. Ama onu bekleyen sürprizlerden habersiz bir şekilde. -- Wattpad uygulamasındaki VİŞNE AĞACI MAHALLESİ ismi ile ilk kitaptır.

Bütün yollarımın sonu sana çıkacaksa, hangi yolu yürüdüğümün bir önemi var mı?