Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Azra ve Koray, her şeyi geçmişe gömdüğüne emindir. Ta ki tekrardan karşılaşana kadar. Dışarıdan bakınca hayatları doğal akışında ilerliyordur. Peki ya her şey geçmişin intikamını almaya and içmiş bir aile tarafından planlanıyorsa? * "Yok olmanı istemiyorum." dedim. İçimden, yok olmak da istemiyorum diye ekledim. Güven veren bir sesle, "Bir gün herkes yok olacak. Ama sana söz veriyorum Azra. Şimdi bu şekilde yok olmayacağız." dedi. Bakışları, ses tonu, yüzümü kavrayışı... Hepsi beni söylediklerine ikna etmeye çalışır gibiydi. Her bir hareketi yemin gibiydi. Ona inanmaktan başka seçeneğim yoktu. "Bizim sonumuz bunlar olmayacak. Işığının sönmesine asla izin vermeyeceğim. Güveniyor musun bana?" Yüzümü iki yandan kavrayan ellerinin müsade ettiği kadar kafamı salladım. Bu cevap onu tatmin etmemiş olacak, "Güveniyor musun?" diye tekrarladı. Ellerimle onun bileklerini tuttum. Öyle sıkı tutmuştum ki tırnaklarım tenine batmıştı. "Güveniyorum." dedim. Sesim onun sesine nazaran kısıktı fakat hiçbir şüphe, tereddüt yoktu. 23.06.2022