Anonim'cik: Adisin ! Çağrı: Biliyorum Anonim'cik: Şerefsizsin ! Çağrı: Biliyorum Anonim'cik: Egolu düşüncesizsin Çağrı: Biliyorum Çağrı: Fakat gerçekten seni bu derece üzdüğümü bilmiyordum. Anonim'cik: Hayır Çağrı, Anonim'cik: Biliyordun.... --- KONU VB. HER ŞEY BANA AİTTİR. HERHANGİ BİR (Ç)ALIM SÖZ KONUSU DEĞİLDİR. Texting serisi 1. #gençkurgu '9' (1 kasım 2020) #aşkacısı '1' (22 aralık 2020) #gençkızedebiyatı '4' (22 aralık 2020) #texting '5' (31 aralık 2020)

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

...Geçmişinin altında ezilen bir adamın hikayesi... CesurYurdkl: Bak bana CesurYurdkl: İyi bak CesurYurdkl: Fırsatın varken her detayımı incele CesurYurdkl: Çünkü bir kez daha bulamazsın CesurYurdkl: 'Yıkılışın portresi'ni bu kadar yakından CesurYurdkl: Bir kez daha şahit olamazsın son oluşa CesurYurdkl: Bana bak, Cesur'a bak CesurYurdkl: Adı Cesur olan bu korkağa iyi bak CesurYurdkl: Üstüne alındıklarının altında kalmış olan bu adama iyi bak CesurYurdkl: En azından siktir olup gittiğimde CesurYurdkl: Birinin hafızasında tüm detaylarımla kalabileceğim kadar iyi bak CesurYurdkl: Ezberle beni CesurYurdkl: Amınakodumun hayatından gittikten sonra hafızanda yaşatacak kadar iyi ezberle beni

17 NUMARA'YI KİTAP SATAN HER YERDE BULABİLİR, SATIN ALABİLİRSİNİZ. BURADA YALNIZCA TANITIM AMAÇLI İLK ON BÖLÜM VE ÖZEL BÖLÜMLER YAYIMDADIR. Gecenin karanlığına dalan bir otobüsün içinde, sadece evine gitmek istiyordu. Fakat hayat ona öyle bir oyun oynamıştı ki artık tek isteği hayatta kalabilmekti. Aslında fark etmesek bile bir numara hayatımızı yönlendirebilirdi. Fakat bu sefer bir numara hayattaki çizgini belirlemek için tam tepende duruyordu. 17 Numara... Bazen sırf 17 Numara olduğun için şanslısındır, bazen de sırf bu yüzden ölüsündür. Defne otobüse binerken birkaç saat sonra olacakları tahmin bile edemezdi. Katliamın içinden kurtulan tek numaranın sahibi olmak ona göre şans değildi. Çünkü bazılarına göre bu şans, onun katil olma yolundaki ilk adımıydı. Çünkü o, etrafındaki yedi katilden sonra gelen sekizinci katildi. *Şiddet, kan ve vahşet içermektedir. Başlangıç: 20 Mayıs 2017 Bitiş: 2 Aralık 2018 Kitap: 14 Nisan 2023 Aksiyon #1- 02.2020/10.2020 Korku #1- 04.2020 Gerilim #1- 04.2020 Gençkızedebiyatı #1- 11.2020 Gizem #1-12.2020/01.2021 Macera #1-01.2021

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Tam hayattan vazgeçerken, Beni aşka inandır. mizah#1 (09.06.2019) texting#1 (18.06.2019) lise#1 (22.07.2019) anonim#1 (26.07.2019) macera#1 (02.12.2019) genelkurgu#1 (31.12.2019) gençkızedebiyatı#1(20.01.2020) kısahikâye#1(05.03.2020) gençkurgu#1(07.03.2020) romantik#1(16.05.2020) romantizm#1(28.05.2020) komik#1(30.05.2020) dostluk#1(25.06.2020) komedi#1 (05.12.2020) Başlama Tarihi: 16 Mayıs 2019💫 Bitirme Tarihi: 8 Eylül 2019💫 Kapak| missisbhikayeleri

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Yine bir pazartesi günü toplanmıştık. Amacımız hep değişse de zorunlu ya değil kader bizi buraya getiriyordu. ''Biz altı kişiyiz aramızda anne ve babası hayatta olanlar da var. Toplumda neden kimsesizliği 'sadece ailesi olmamakla empoze ediyorlar.' Madem ailesi olanlar kimsesiz değil neden hepimizin ortak noktası kimsesizlik?'' Başını öne doğru eğdi. Ayakkabılarına uzun uzun baktı. ''Çünkü Nergis'im, çünkü kimsesizim , toplumun bilmediği ama gerçek olan kimsesizlik; yaşanmışlıkla ilgilidir." ''Sence hangisi daha kötü? Toplumda bilinen; ailesi olmayan kimsesiz olmak mı yoksa toplumun göremediği; ailenle birlikte kimsesiz olmak mı?'' Diye sorduğumda herkes başını kaldırıp bana baktı. ''Toplumda ailem yok diye, bana acıyan gözlere hep maruz kaldım .''Dedi Yunus Emre. ''Okuldan eve geldiğimde aileme yaşadığım acıları hiç anlatamadım.'' Dedi Esma. ''Anne ve babamın yokluğu hep yüzüme vuruldu, mezarlarına gidip her şeyi anlatırdım, topraklarında saçlarımı gezdirirdim.'' Dedi Kaan. ''Vücudumdaki morlukları anneme her saniye anlattım, ama bana değil bir başkasına inandı hep.'' Dedi Kayra. ''Ailenin yokluğunda ki mi yoksa varlığındaki mi kimsesizlik daha acı bilmiyorum. Ailemin olması beni kimsesizlikten kurtaramadı, tam tersi kimsesizliğimi gizlemek zorunda kaldım. Toplumdan tek isteğim insanları bu şekilde ayırmamaları. ''Dedi Affan. Göl yeşili gözlerindeki yaraları hissettim. Herkese tek tek baktım. Esma, Kayra, Yunus Emre, Kaan, Affan ve ben Nergis... Biz altı kişiyiz... Aramızda ailesi olanda var olmayanda... Ortak noktamız kimsesizliğimiz...