ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤ ✩₊˚.⋆☾⋆⁺₊✧ 𝗺𝗶𝗹𝗼𝘀́𝗰́, którą znała, była pełna surowości - tak zimna i okrutna jak miasta, w których mieszkała. w blasku poranka ludzie i wspomnienia traciły swój urok, ujawniając niedoskonałości i żale. przekroczyła wiele granic, za które nigdy nie otrzymała przebaczenia, ale nauczyła się jednego - prawda była jej najpotężniejszą bronią, choć nigdy nie pozwalała sobie na pożegnanie. myśl o nim była jak promień słońca przebijający się przez mrok, który spowił jej życie przez ostatnie dwadzieścia lat. ta miłość była jak złote światło dnia, ciepłe i łagodne, inne niż wszystko, czego się spodziewała. ❛może oboje byliśmy zgubieni❜ - pomyślała. on, uciekający przed stabilnością, jakby gonił za wolnością, i ona, wiecznie odchodząca od miejsc, które powinny być domem. ale teraz było inaczej. nie potrzebowali peleryn i sztyletów - ich miłość rozkwitała w porannym świetle. Była czysta, jak powietrze po burzy. z czasem zrozumiała, że miłość nie jest czarno-biała, nie płonie agresywną czerwienią jak wojna serc. miłość, ta prawdziwa, była złota - jak pierwsze promienie słońca o świcie. tego dnia obiecała sobie, że nie będzie definiowana przez strach, nienawiść ani ciemność, która kiedyś ją więziła. chciała być definiowana przez miłość - przez niego. ❛jesteśmy tym, co kochamy❜ - pomyślała, patrząc na jego twarz w porannym świetle. światło dzienne nigdy nie wyglądało piękniej. pedri × fem!oc

cz.1ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤ ₊˚🪻₊ ⊹ każda ulica wypełnia mnie wspomnieniami. niebieska budka z lodami, kawiarnia na rogu, latarnie rzucające ciepłe światło - wszystko przypomina 𝗼 𝗻𝗶𝗺, 𝗼 𝗻𝗮𝘀. zatrzymuję się na pasach, światła samochodu oświetlają pustą zebrę. na sekundę widzę nas dwoje, jego dłoń pewnie trzymającą moją. zielone światło, klakson za mną. łzy spływają po policzkach. ruszam przed siebie, nie wiedząc, dokąd zmierzam, pozwalając nocy mnie pochłonąć. gavi × fem!oc

ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤ .𖥔 ݁ ˖🍷.𖥔 ݁ ˖ może to jego nieostrożność, może lekka mgiełka alkoholu w powietrzu, a może po prostu przeznaczenie, które postanowiło wtrącić swoje trzy grosze. jego dłoń, wciąż owinięta wokół kieliszka, porusza się zbyt gwałtownie, a ciemne, burgundowe wino wylewa się nagle, rozpryskując się na moją koszulę. na białą koszulę. na koszulę, którą zabrałam mu wcześniej, otulając się jej miękką tkaniną, pachnącą nim. zamieram na sekundę, czując, jak ciepły płyn wsiąka w materiał, plamiąc go smugami w odcieniach dojrzałej maliny i głębokiej marsali. wino rozlewa się po mojej skórze, zostawiając po sobie chłodny ślad. czuję, jak krew napływa mi do policzków, przybierających barwę dojrzałych wiśni, jakby skóra nie mogła zdecydować, czy chce ukryć zakłopotanie, czy podkreślić je jeszcze mocniej. it was maroon. joãofelix × fem!oc

cz.2ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤ ༄˖°.🕰.ೃ࿔*:･ 𝙙𝙚́𝙟𝙖̀ 𝙫𝙪 to zjawisko psychologiczne, w którym dana osoba ma wrażenie, że już wcześniej przeżyła daną sytuację, choć w rzeczywistości dzieje się to po raz pierwszy. Pochodzi z francuskiego i oznacza ❛już widziane❜. pablogavi × fem!oc

cz.3ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤ ˚˖ ⋆🌷͙֒✧˚⋆ palcami dotykam delikatnie zawieszki na mojej szyi - cienkiego srebrnego symbolu 𝗻𝗶𝗲𝘀𝗸𝗼𝗻́𝗰𝘇𝗼𝗻𝗼𝘀́𝗰𝗶. Gdy zapiął go na mojej szyi, zrozumiałam. To nie był zwykły naszyjnik. Był obietnicą, cichym zapewnieniem, że nie ma końca, nie ma granic, nie ma ❛do widzenia❜. Jesteśmy tylko my. Czas może płynąć, dni mogą się zmieniać w noce, a światy mogą się rozpadać i budować na nowo - ale my istniejemy poza tym wszystkim. W 𝗻𝗶𝗲𝘀𝗸𝗼𝗻́𝗰𝘇𝗼𝗻𝗼𝘀́𝗰𝗶. pablogavi × fem!oc