ZAMAN SAVAŞÇILARI SERİSİ PRENSES " Tek düşünebildiğim zamanın durmasıydı. Biliyordum burada zaman diye bir şey yoktu. Ama o an, o savaşçının hayatını kurtarmaktan başka bir şey düşünemiyordum." ⏳ O sıradan bir satürn kızıydı. Volen gezegeninde, yüzyıllar önce çıkan isyanın ardından sürgün edilip Dünya olarak bilinen Mavi Gezegene yerleşen atalarının kanını taşıyordu. Volen gezegeniyle Dünya arasındaki bağı sağlayan o tek geçidi koruyan Zaman Savaşçıları'na katılmak yerine, sıradan bir hayat yaşamak istemişti. ⏳ " Kehaneti biliyorsun. Tüm savaşları sona erdirecek bir kraliçe doğacak ve yirmi beş yaşına bastığında tüm gücüne kavuşacak. Sen de muhtemel kraliçe adaylarından birisin..." ⏳ Adım Elya Merter. Sıradan hayatımı bırakıp, eğitim kampüsünde kalmaya zorlandığımda, geçmişin karanlık sularına sakladığım sır, gün ışığına çıkmak için anı kollamaya başlamıştı bile. KRALİÇELERİN YÜKSELİŞİ "Camila'nın bir kral seçeceğini biliyorsun öyle değil mi?" Camila'nın kraliçe olduğu gerçeği, soğuk su etkisi yaratmış ve belki de Elya ilk kez sıradan bir Satürn kızı olmak yerine kraliçe olmayı dilemişti. Sevdiği adamı Camila'ya kaptırmamak için mücadele etse de, Dylan'ın seçimi Elya'da hayal kırıklığı yaratır. Yine de Elya kolay pes edecek biri değildir. Kalbinin sesini dinlemeye karar verdiğinde, içindeki gücü uyandırmasına az kalmıştır. Üstelik, dost mu yoksa düşman mı olduğu belli olmayan gizli bir örgüte karşı tavırlarını bir an önce ortaya koymaları gereklidir. "Sana bunu yapamaz Elya. Sen onu severken, o seni severken... Neden böyle bir şey yaptı anlamış değilim." Adım Elya Merter, Sıradan hayatımı bırakıp eğitim kampüsünde kalmaya başladığımda, geçmişin karanlık sularına sakladığım sırrın bir gün ortaya çıkacağını biliyordum. Dahası, o sırrın altı

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Arkamı döndüğümde görmeyi umduğum son kişi orada duruyordu. Dağınık saçları, beni her gören kişide olan şaşkınlık ve bir çift siyah göz. Bütün beklediğim bu değil miydi? Koşup kollarına atılmam gerekiyordu. Tabii gerçek olsaydı. Brad bana doğru iki adım attı. Artık karşımda duruyordu. Adımı yineledi. Sabit siyah gözlerini benden bir an bile ayırmadan bakıyordu. Başımı iki yana salladım. Değildi. O değildi. Artık ona bakmak dayanılmaz bir hal alıyordu. Elini yanağıma koyarak parmağını yüzümde dolaştırdı. Dokunuşuyla gözlerimi kapattım. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladı. Şefkat, özlem ve çaresizlik kalbime doldu ve boğucu bir çaresizlik hissettim. Ben ona bakınca, gözleri biraz irileşti, ama ifadesi ve duruşu değişmemişti. ''Gerçeksin.''