Laureen was een normaal meisje. Was. Sinds dat ze Luke heeft ontmoet gaat alles anders. Ze gaat naar feesten, drinkt veel, rookt, zoent, en verwaarloost school. Dit verhaal gaat over een meisje die langzaam het verkeerde pad op gaat, zal het ooit nog goed komen?

After her parents’ divorce, Sienna and her mother are forced to move away. Their brand new house looks perfect in the brochure. But the development was abandoned halfway through and with only three houses sold the site is desolate and creepy. The neighbours are odd. There’s a mysterious clicking at 2 am. One thing wants Sienna. The other thing wants to help her. No one is safe.

Ik loop de kamer binnen. Het is er leeg zonder haar. Nooit gedacht dat ik haar zo zou missen. Ik ga op haar bed zitten. Raar dit gedeelte van het matras voelt harder. Ik til het matras op. Daar ligt een roze boekje. Is dit een dagboek? vraag ik me af. Ik wil hem openmaken, maar er zit een hartvormig slotje op. Wat zou hierin staan dat zo belangrijk is? Ik moet het openkrijgen. Waar is het sleuteltje? Ik zoek verder onder het matras. Nee, daar ligt het niet. Onder het kussen? Ja, hebbes. Ze was nooit echt goed in verstoppen. Net zoals die ene keer dat we samen verstoppertje deden. Ik krijg tranen in mijn ogen. Niet aan denken. Ik stop het sleuteltje in het slot en maak het boekje open. All rights reserved® 1Dlovertillpluto

Sara is een zestienjarige spionne van de NGD (Nationale Geheime Dienst). Ze wordt onverwacht op een missie gestuurd samen met Jason. Jason is haar tegenpool. Hij is sociaal, vrolijk en roekeloos wat haar mateloos irriteert. Dan komt ze tot een ontdekking die haar hele leven op zijn kop zet. Ze is niet wie ze hoort te zijn. Er zit een gestoorde gek achter haar aan. Haar leven is een leugen... *** "Toen hij zich omdraaide greep ik mijn kans. De NGD had me namelijk goed voorbereid. Ze hadden me goed getraind, vooral in het losmaken van knopen. Ik wreef mijn handen zacht tegen elkaar aan en probeerde ze te draaien. Langzaam kwam een hand los. Het touw viel op de grond en ik liep langzaam naar Smit toe terwijl ik een pistool van de tafel pakte. ‘Wat…?’ begon hij. Ik stak mijn hand uit, net zoals hij had gedaan, om hem stil te krijgen. ‘Ik ben niet niets, ik ben niet gewoon,’ zei ik alsof ik het weerbericht voorspelde. Langzaam liep ik nog dichter naar hem toe met mijn pistool op hem gericht. ‘Ik ben Sara.’ En ik schoot. Het laatste wat ik zag voordat ik me omdraaide waren zijn levenloze ogen die me strak en bang aankeken."