Ben asil bir Black'im, diye fısıldadı genç kız. Ne senin gibi bir kan haini, ne de bir Gryffindor'um. Ailemizin adını hakkıyla taşıyorum. Ve sen,kardeşim, benim aklımı çelmeye çalışmakla hata ettin.

Okul yıllarının en başından beri nedensiz bir şekilde kendisinden nefret eden Sirius Orion Black'e karşılık vermekten çekinmeyen Caroline Alis Martinez'in yıldızları asla barışmaz. Birbirlerine verdikleri zarar yetmiyormuş gibi binalarından sürekli puan eksiltmeleri McGonagall'ın canına tak eder. Ama McGonagall zeki bir cadıydı ve kurduğu plan elbet işe yarayacaktı...

Harry Potter serisi boyunca hep Potterları yoldaşlık üyesi, Blackleri ölüm yiyen olarak gördük. Peki tam tersi olsaydı? Ölüm yiyen bir ailenin çocuğu James ve yoldaşlık üyesi bir ailenin çocuğu Sirius'u düşünsenize. Garip değil mi? İşte bu hikaye tamda bunu anlatıyor.

Geceyi kimle geçirdiğini hatırlamayan ünlü oyuncu Cemre Ziyal, gittiği mekandaki bütün erkeklerin olduğu bir grup oluşturarak en sevdiği sütyenini bulmaya çalışır. Sütyenini evinde unuttuğu adamsa her şeyi değiştirecektir. ~~~~~~~ 0 (530) xxx xx xx: Ama hala sütyenin sahibinin kim olduğunu bilmiyorum Siz: Fotoğraf atacağımı bekliyorsan yanılıyorsun 0 (530) xxx xx xx: Demek öyle 0 (530) xxx xx xx: Ne fark ettim biliyor musun 0 (530) xxx xx xx: Sütyenin odaya estetik bir hava katmış 0 (530) xxx xx xx: Bence burada kalmasında bir sorun yok 0 (530) xxx xx xx: En iyisi bende kalsın bu Siz: Fırsatçı pislik herif! 0 (530) xxx xx xx: Dikkatli bakınca sinirlendiğini anlayabiliyorum ama fazlasıyla dikkatli bakınca 0 (530) xxx xx xx: Hem dün öyle demiyordun :) 0 (530) xxx xx xx: "Ah, Can! Yavaş! Ahh! Çok iyisin, ıhmm. Can, ahh!" 0 (530) xxx xx xx: :) Siz: Tamam, fotoğrafı atacağım Siz: Sen de bana sütyenimi kargolatacaksın Siz: Anlaştık mı?

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

kimsenin açıklayamadığı şeylerin olduğu okulda iki genç hem hayatta kalmaya, hem de aşık olmaya çalışıyor. peki, gençler mi kazanacak, okul mu? (DEVAM EDİYOR HAYATIMMMM)

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

jamie yi birazcık(!) delirttim. haydi okuyun ne bön bön bakıyorsunuz

Ya Kılkuyruk, Voldemort'a Potter'ların saklandıkları yeri söylemeseydi, ya bunun yerine Harry'i ona götürseydi ne olurdu? Karanlık Prens Üçlemesi'nin ilk cildi, bir Karanlık Harry hikayesi. *Bu hikaye Kurinoone'a ait The Darkness Within'in Türkçe çevirisidir. 2012 yılında turkfanfiction.net'de ilk defa Pardus kullanıcı kimliğimle paylaşmaya başladığım seriyi buraya taşımanın da sanırım vakti geldi. Keyifli okumalar!

Reklamlar ve şarkı sözlerini Harry Potter daki şeylerle değiştirmeyi denediniz mi? ben denedim ve süper oldu...