WattpadRomenceTR Romantizm ve Komedinin Ortak Durağı adlı listesinde. 🦋🦋 Güneş, Dünya için ilk kalp atışı demekti... Kirpiğinin ucunda asılı duran gözyaşıydı... Çocukluktu. Gençlikti. Dündü. Bugündü. Yarındı... Ama Güneş bu hayatta en çok, canını acıtanıydı. Hayattaki her şey onun adıyla başlardı. Gün onunla doğardı. Çiçekler onunla açardı. Bahar onunla gelirdi... Dünya gözlerini Güneşle açmıştı. Onunla düşmüş, onunla ayağa kalkmış, ilk uçurtmasını onunla uçurmuş, ilk kavgasını onunla yapmıştı. Kısacası Güneş, Dünya için hayattaki her şeyin karşılığı demekti. Ne yazık ki bir kişi bir diğerinin her şeyi oldu diye de hayattaki tüm sorunlar çözülmüyordu. Hele de aralarında Çin Seddi'nden daha geçilmez kocaman bir geçmiş duruyorken. Yine de kim bilebilirdi ki; belki de her şey sevmekle hallolurdu. *** "Birine acı verip birinden acı aldığımızda, bir şeylerin pişmanlığını yaşadığımızda, düşüp bir yerlerimizi incittiğimizde bunların hepsi bize bir ders verir Güneş. Bize büyümeyi öğretirler. Yaşadıklarımızdan, yaşabileceklerimizden korkup kaçarsak, hiçbir acıyla, hiçbir sorunla yüzleşmezsek, bunların üstesinden gelmek için çaba göstermezsek o zaman asla büyüyemeyiz. O zaman hep çocuk kalırız" diye açıklamayı bıraktığımda içimden ona cevap vermeye devam ettim: "Seni sevmek beni büyüttü. Bu yüzden ondan vazgeçemem. Acısına, kederine, sızısına rağmen sevmeye devam etmemi sağlayan şey mutlu olmamın da tek nedenin bu, seni seviyor olmam gerçeği" dedim Güneş'in gözlerinin içine bakmaya devam ederken.

Kaderleri kesişen iki insanın kalplerinin birleşmesi an meselesidir... *** Tüm masalsı hikayeler bir varmış bir yokmuş ile başlardı. Ancak bu topraklarda tüm hikayeler kan ile başlar, kan ile son bulurdu. Bu yüzden babası, kızına Şehrazat adını vermişti. Kendi hikayesini yazabilmesi ve anlatabilmesi için ona Şehrazat demişti. Tıpkı taşıdığı ismin anlamı gibi özgür bir ruha sahip olmasını dilemişti. Ancak dilediği gibi olmamıştı. Şehrazat, tutsak bir bedendi. Tüm yaşamı boyunca sessizliğe itilmiş, hor görülmüştü. Sonra bir gün hikayesi baştan yazılmaya başlamıştı. Bu kez gözyaşları acıdan değil, mutluluktan akar olmuştu. Ve o gün Şehrazat, tüm hikayelerin mutlu sona sahip olduğuna emin olmuştu. ***