Hayat bana seçenek bırakmadı. İstemediğim bir evliliğin, zorla atıldığım bir oyunun içinde buldum kendimi. Ben, Beray Savran. Arkeolog, ama en çok kendi geçmişini kazıp çıkaran bir kadın. Yüreğim de kapanmayan yaralarla, bir yabancının soyadını taşımak zorunda bırakılan bir kadın. Giovanni Devran Lombardi. Bir adamdan çok bir sır. Tahmin edilemeyen, soğuk ve sert. Onunla aynı evde kalmak, aynı havayı solumak ve aynı gökyüzüne bakmak, her gün yeni bir savaşa uyanmak demek. Ama konu sadece o değil. Ailem. Onunla evlenmem de en büyük rolü oynayan ailem. Sayısız baskıları, beni bir uçuruma itti ve düştüğüm de bunu göremeyecek kadar kör olmuşlardı. Ben, Beray Savran sadece arkeolog değil aynı zamanda görünmezdim. İtildiğim evlilikte solup gittiğimi göremeyecek kadar görünmezleşmiş ve sessizliğimin ardından savaşmaya ant içmiştim. Onu, Giovanni Devran'ı sevecek miydim yoksa savaşıp özgürlüğümü mü ilân edecektim? Bazen sessizlik de bir çığlıktır. Ve ben, çığlık atmadan da yıkabilirim bu düzeni.

Duvar dibine sinmiş bedenim Demir Abinin kollarından titrerken, gözleri gözlerimden bir saniye ayrılmıyordu. ''Yazgı.'' Adım dilinden ilk kez bu kadar içten geliyordu. Sesim çıkmıyor, ellerim, bedenim titriyordu. İlk kez bu kadar hazırlıksız yakalanmıştım, ne yapacağımı nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum asla bu şekilde olmamalıydık. '' Demir Abi, uzaklaşır mısın lütfen biri görüp yanlış anlayacak.'' Kendimde bulduğum son güçle konuşabilmiştim. ''Ben sana böyle yanarken anlamayan sensin. Bırak bari herkes doğru anlasın.'' Dudakları dudaklarımı bulmadan önce son duyduğum cümleler bunlardı.

Dmitry Tvardovsky, geçmişi karanlık anılarla dolu, gizemli ve acımasızlığı ile tanınmış, bir diğer namı Ölüm olan o adam. Her kesin korkması gereken, biri. Tüm dünyayı yöneten ve kurduğu imparatorluk altında olan beş aileyi kontrol ediyordu. Yaptığı küçük bir değişiklik ve onun ağızından çıkacak iki cümle, dünyanın sonunu getirirdi. İmparatorluğu onun gücüydü. Peki ya bu kadar gücü elinde tutan, her kesi bir kukla gibi yöneten iplere sahip olan adam, bir kız çocuğunu yönete bilecek mi? "Deliriyorum, beni o küçük parmağına sardın, kendi etrafında döndürüyorsun."

❝Ait olmadığın bir yere zorla giremezsin.❞ Sordu, yeşili nereden geliyor? Cevap verdi, Kaf Dağı'ndan, Kaf Dağı onu cennetteki zümrütten aldı. • 4 Haziran 2025.

Mafya kurgusudur. Kaçırılan kız. Yer altı mafyası. Sevmeyenler okumasın. Hani mafya kitapları okuyunca keşke şöyle olsa böyle olsa dediğiniz bir çok şey bu kitapta. +18 var. Yaşı küçük olanlar okumasın. "Göğüsün de ki dövmenin bi anlamı var mı, H harfinin yani." Dediğim zaman elindeki sigaranın külünü küllüğe döktü ve konuşmaya başladı; " "H" Hissiz demek yani benim lakabım, kimseye ve hiç bir şeye bir tık his barındırmam asla. Ama biri var ki tüm dengemi alt üst ediyor.." Dedi ve elinde sigarasiyla ayağa kalktı ve bana doğru yürümeye başladı.. Tam önümde durunca sigarasından son bir yudum çekti ve dumanını bana doğru üfledi.. Küllüğe batırıp attı sigarasını. Elimi kaldırıp göğüsün üstünden parmağımı tam dövmenin üstünden geçirerek kasıklarına kadar değdirdim. "Peki ya bunu hissettin mi.." ... Bölümlerin %70'i Yetişkin içerikli. -Kitabımda reklam yapmayın! -Kitabımda başka bir kitaptan bahsetmeyin! Yazıma başladığım tarih 24 Mayıs 2024.

Şimdi düşününce o güne geri dönsem yine o arabaya biner miyim diye sorguluyordum. Bana attığı ilk mesaja cevap verir miydim? Bu yaşadıklarımızı yaşayacağımızı bilsem hayatımdaki ilk keşkeye dönüşen adama büyük bir aşkla tekrar bağlanır mıydım? Tüm bunların yaşanacağını bilsem bile yine o arabaya binerdim. Yekta benden gitmiş olsa bile onun arkasında bıraktığı şey benim için paha biçilemez değerdeydi. Şimdi buradayım, Yekta'nın karşısında. Kucağımda bir yaşına basmak üzere olan kızımla beraber. Kızım. Kızım diyordum çünkü Asya hiçbir zaman Yekta ile bizim kızımız olmamıştı. O sadece benim kızımdı. Yekta'nın Asya'nın üzerinde gezinen bakışları, gözlerinde ve yüzünde edinen o şaşkınlığı beni öfkelendiriyordu. Oysa ben Asya'nın yüzünü ona göstermeyecektim. Yekta hayatı boyunca Asya'nın yamacına bile yaklaşamayacaktı. Bunu hak etmiyordu. Yekta şu an kızımı görmeyi hak etmiyordu. Kader bir şekilde yollarımızı kesiştirmese dünyanın bir ucunda birbirimizden habersiz bir şekilde yaşamaya devam edecek, belki de birbirimizin adını ağzımıza almayacaktık. Çünkü ben iki yıldır onun adını ağzıma almamıştım. '310324 🔗

!Bu kurgu +18 konular barındırır! *ÖRGÜT*/*ANLAŞMALI EVLİLİK*/*DÜŞMANDAN AŞKA* *Bazı bağlar kanla değil, kaderle yazılır.* Kirov'un puslu sokaklarında başlayan hikâye, geçmişin suskun çığlıklarını Moskova'nın karla örtülü saraylarına taşıyor. Defna, sıradan bir hayatın hayalini kurarken, adı fısıltıyla anılan bir çete lideri olan Ravilen'in karanlık dünyasına çekilir. Ama bu yalnızca bir karşılaşma değildir; bu, yıllar önce yarım bırakılmış bir kaderin yeniden yazımıdır. Aşkın, intikamın ve geçmişin iç içe geçtiği bu oyunda, *hiçbir şey göründüğü gibi değildir.* *IN LAK'ECH* - Ben senim. Sen bensin. Ve bazı hikâyeler, tam burada başlar...

Manevi ailesini kaybeden ve bundan dolayı manevi kardeşiyle arası açılan Berra Derin duyduğu hakaretlere, gördüğü dışlanmaya daha fazla dayanamayıp soluğu İstanbul'da alır. Kendine yeni bir yol çizmeye karar verirken hesapta olmadığı bir şey olur. Kaan Erdinç ile yolları kesişir. Kaan Erdinç'in geçmişi açığa çıkmasıyla beraber Berra kendini siyah beyaz dünyasında bulur. Bu dünyadan kendini uzaklaştırmak isterken Kaan'ın eli Berra'nın hep üstünde olur. ALINTI "Gideceksin dedim!" Dudağının arasından tısladı. Sinirli hali beni korkutuyordu. Fakat gitmemi istiyordu. Burasının benim için tehlikeli olduğunu söylüyordu. Beni mi düşünüyordu? Sanırım bu son soruyu bin defada tekrarlasam usanmayacaktım. Çünkü söz konusu bendim. "Benim hakkımda hiç bir şeye karar veremezsin anladın mı?" Yüzüne avazım çıktığı kadar bağırdım. İki ellerimle omzuna bastırdım. "Hiç bir yere gitmiyorum, bunu o taş kafana sok!" Kaan'ı omzundan iterek odadan koşar adımlarla çıktım. Arkamdan "Berra!" Diye kükredi. Asansörün kapısı açılınca '0' düğmesine bastım. Kapının hızlı kapanması için düğmeyi zorladım. Kapı yavaş yavaş kapanırken gözlerimi kapattım. Rahat bir nefes verip gözlerimi açtım. Asansör kapısının arasında el görünce çığlık attım. Tek eliyle asansörü durdurdu! "Sen manyaksın!" Yüz ifadesi beni çok ürkütüyordu. Üstüme doğru gelince kendimi kapana sıkışmış gibi hissettim. Hızlı bir hareketle herhangi bir asansör düğmesine bastı. Asansör ani bir çekimle durdu. Işıkların sönmesiyle gözlerimi kapattım. "Kes şunu!" Soğuk ve güçlü elini çenemde hissettim. Çenemi sıktığında acıyla inledim. Refleks olarak iki elimle, çenemi sıktığı elini tuttum. İtmeye çalışıyordum fakat gücüne karşı gelemiyordum. Ne yaptığını idrak etmeye çalışırken nefesini tenimde hissettim.

"Onu seviyorum." Dudaklarından dökülen her kelimeyle benim canımı nasıl bir cehennem sıcağı gibi yakabiliyordu? Bu haksızlıktı. Gözlerim dolmaya başladığında geri çekildi. "Seninle aramızda geçenler sadece ikimiz arasında kalacak Ahu." Kitap kapağı: zaynahara ve gizlihikayem