"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

"Fakat Efnan..." sertçe yutkunduğumda yumru boğazıma oturdu, tekinsiz sesiyle devam etti. "Korkak gözlerinin bedenime her değdiği an bana bir yaratıkmışım gibi bakman...İşte bundan nefret ediyorum." Tuttuğu bileğimi daha da sıktı, mümkünmüş gibi daha da yaklaşıp saçımı diğer eliyle omzumdan geriye ittiği an kalbimin infilak ettiği andı. Midem acayip bulanıyor, başım dönmeye yakın bir garibe hâl yaşıyor, nabzım durmadan iğnelerini vücuduma batırarak bedenimi berbat bir duruma getiriyordu. Bayılacak gibi hissediyordum. Hiç bayılmamıştım. Şayet "bayılmak" kelimesi olmasaydı yaşadığım beden hâli bayılmayı nitelerdi. Ve o zehirli sözcükleri fısıldayarak bağırdığı an kulak zarım acıyla dalgalandı, "Ve asıl korkman gereken vakit, sana gerçek bir koca gibi davranmaya başladığım vakit olacak." Kusurlarıyla kusursuz olan tek adamdı Sonat Demirhan....Ve kusurlarıma kusursuzluğu öğretecek adam da o idi. Nefretin ve korkuların kuruttuğu kalplerde yeşermeye çalışan bir aşk ve aile olma hikâyesi. NOT: BU KURGU GÜNCEL SORUNLARIN İÇİNDE BİR KURGU OLMADIĞI GİBİ KARAKTERLERİ DE BEKLENEN GÜNCEL WATTY KARAKTERLERİNE BENZEMEMEKTEDİR. AİLEVİ VE MANEVİ DEĞERLERİN BERABERİNDE AĞIR MELANKOLİ, İNTİHAR GİRİŞİMLERİ; RUHEN VE BEDENEN GÜÇSÜZ KARAKTERLER OLDUĞU GİBİ, GÜÇLÜ KARAKTERLER DE İÇERMEKTEDİR. KİTABI OKURKEN BUNLARI GÖZ ÖNÜNDE BULUNDURURSANIZ SEVİNİRİM. HERKESİN DAMAK TADINA HİTAP ETMEYEBİLİR FAKAT BU BİR GÖZ ATMAYACAĞINIZ ANLAMINA GELMİYOR;) *TÜM TELİF HAKLARI SAKLIDIR.ÇALMA-KOPYALAMA İŞLEMİ OLURSA GEREĞİNE BAKILACAKTIR! BU İSİMD

Bu hikâye, Emir Can İğrek'in "Nalan" şarkısı üzerine kurgulanmıştır. Aynı gökyüzünün altında birleşemeyen iki adam ve mahvettikleri her şeye dair. İyi okumalar. 🌸