"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

🥀 "Geçmiş, bazen mutlu bir anı bazen acı bir tebessüm. Bazı zamanlarda ise adı konulamayan duygunun adı..." Eflâl... Ölüme ve insanlara karşı gardını almış genç bir kadın... Korkuyla attığı her adımın, hayatından çaldığını fark edemeyecek kadar kimsesiz üstelik. Lâl... Ölesiye nefret ettiği insanlardan kaçıp sığındığı limanda, belki hayatının aşkını bulacak belki de en büyük hayal kırıklığını yaşayacak. Eflâl, onaylanmayan bir evliliğin meyvesidir ve henüz dünyaya gelmeden, hikâyesine ölümün gölgesi düşmüştür. İşi, dostları, abisi... Hepsi onu "öldürülmek" düşüncesinden bir nebze de olsa uzaklaştırmaktadır. Tabii, bir de Karan Akdoğan... Aslında kimsesiz olduğunu anlayan Eflâl'in, kimsesi olan genç adam... Aralarındaki bazen minnet, bazen şefkat, bazen ise karşı konulmaz bir sevgidir. Ancak Eflâl'in baş etmesi gereken ölüm gerçeği, onu Karan'ın yanında da rahat bırakmaz. Eflâl, gerçeklerle yüzleşmeye karar verir. Kime ve neye inanacağını bilmeden kendini hiç de tahmin edemeyeceği gerçeklerin içinde bulur. Artemis Milenyum aracılığı ile kitap oldu. Kitapçılardan alabilirsiniz.❤️ •Yeni bölüm gelmeye devam edecek ve final burada yayımlanacak.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

"Yazıyordum. Öylesine değildi yazdıklarım. Gördüklerim yaktıkça canımı kaleme sarılmıştım. Nasıl anlatılırdı yaşadıklarım, kim inanırdı bilmiyordum. Hayatımı bir başkasına yaşattım. Adına, adımı verdim. 09.01.2012 tarihinde 15. doğum gününde hayatını kaybetti. Onun, Elis'in hikayesi sonlanırken Efsa'nın hikayesi başlamıştı. Belki de hala yaşıyordu ama biri onu uyandırmadan hayat bulmayacaktı..."

Efsun Acar olmayı o mu seçmişti yoksa yaşadıkları mı onu buna zorladı? Birden o günkü olay kafasında canlandı; "Anne ben... Ben bir katilim, ben... Bir canavarım, ben bir felaketim." küçük kızın ağlaması konuşmasını engelliyordu. O kadar çok ağlıyordu ki sanki bunca zaman gözyaşlarını biriktirmiş, şimdiyse göz yaşları asit yağmuru misali yanaklarını kavurup geçiyordu. "Çocuklar asla canavar olamaz, onları canavar yapan yaşadıklarıdır." dedi annesi, kızının yanağındaki yaşları elleriyle sildi ve son kez gözünden öperek ondan uzaklaştı. "Hadi git geçmişini bu evde yak ve git, geçmişinden hiçbir iz bırakma ve git." kız hızlı bir şekilde kafasını sağ, sola salladı. "Ha-hayır, ya sana ne olacak." kızın sesi titriyordu. Kadın son cümleyi tekrar etti. "Geçmişinden hiçbir iz bırakma ve git." kadın küçük bi tebessüm etti. İlk kez kızının saçlarını okşayarak "Seni seviyorum güzel kızım" dedi. Annesinin gözleri kapanırken eli de kızın saçlarından yavaşça kayarak yere düştü. Kız hala ağlıyordu. Annesinin yanından kalkıp sehpanın üstündeki çakmağı aldı ve evdeki eşyaları yakmaya başladı. İşi bittiğinde ise dışarı çıkıp çakmağı öylece yere fırlattı. Arkasına son bir kez baktı. Ev alevler içindeydi. Artık bir geçmişi yoktu. Geçmişini böyle yakmıştı yakmasına ama sadece evi yakmak yetecek miydi? Peki ruhundaki, kalbindeki ve bedenindeki izlere ne olacaktı? Ya küller ne olacaktı? Küller yeniden alevlenebilir miydi? Bunu ona zaman gösterecekti. Küçük kız evden uzaklaşırken son kez annesinin sesini aklında canlandırarak o ninniyi söyledi; Minik ellerin kırmızı ile boyandığında Korkma kızmadım sana Gözlerinde akan yaşlar Yetmez geçmişi silmeye Sevgim büyük aslında Görünmez sana ama Bilseydin sevgim ne denli büyük Olmazdım bu kadar güçlü Sevgi güç verdiği kadar Alır da aynı zamanda

Ada: Çocuk kesin dua etmiştir. Üstüme kız düştü diye. Senin Ali abin hayır duası bile almıştır. Sahra: Evet bak böyle düşün en azından Ali abin hayır duası almıştır belki. Selin: Gülme tuttu ya. Bak bardağın dolu tarafı da varmış. Masal: Ya olum dalga geçmesenize. Gülmeyin da yeter artık. Keçilerim kaçacak bak. Selin: Dalga denizde olur. Masal: SELİNNNNN KIZIM MÜBAREK YÜRÜYEN SOĞUK ESPRİSİN. Ada: Çocuğu göstersene kimmiş bakalım piyangodan çıkmış gibi üstüne düştüğün kişi ? Görelim bir boyunu posunu. Masal: Görme Ada sen görme ilin çocuğunun boyunu posunu napcaz ? Mahalle de oğluna eş adayı arayan teyzeler miyiz biz ? Ada: Aranız da belki bir elektrikleşme olduysa falan diye şey ettiydim. Filmlerde hep oluyor ya hiç izlemiyor musun ? Ben " ADAAAAA! diye bağırdığım sırada müdürün sesi duyuldu. Kendisini de ne çok severim. (!)