Alkım, lise son sınıf öğrencisidir ve tek derdi yıl sonundaki sınavı başarıyla atlatabilmektir. Bir gün test kitapları almak için gittiği kitapçıda yaşadığı bir olay, onun dersleri ve ailesinden ibaret olan hayatına yeni bir katman getirir. Yeni tanıştığı kitapçı, onun için paradoksun ilk bilinmeyeni olmuştur. 🎡 15.11.2025'

İçine doğduğun dünya senin bir şeytan olmanı gerektiriyorsa, kendi cehennemini yaratman gerektiğini kimse öğretmeyecek sana. Ve bir gün ateşle barut yan yana kaldığında, intikamdan geriye küller kalacak yalnızca. Pekla, cehennem ateşi demek. Çünkü hepimiz birer kurşunuz. Tercih edilsek de edilmesek de soluğu namluda buluruz.

Ben bir ölümle doğdum. Annemin son nefesi, benim ilk suçumdu. O günden sonra ne zaman nefes alsam, biri daha ölüyordu. Babam bana hiç "kızım" demedi. Onun gözlerinde sadece yitirdiği kadının hayaletiydim. Bana sevgi değil, kurallar verdi. Merhamet değil, emirler. Oyuncaklar yerine silahlar, masallar yerine kanla yazılmış yasalar... Beni kız çocuğu gibi büyütmediler. Bir tehdit gibi eğittiler. Adımı duyanlar dizlerini bükmüyorsa, kurşunlarını hazırlıyordur. Ama bu hikâye yalnızca benimle ilgili değil. Bir ad var dudaklarımdan hiç düşmeyen. Henüz yüzünü görmedim. Henüz göz göze gelmedik. Ama adını biliyorum. Soyunu, damarlarındaki nefreti, bana miras bıraktıkları öfkeyi... Alaz Koral. Kanla beslenmiş iki isim. Hiç tanışmadan düşman olmuş iki çocuk. Ve o gün gelecek. Toprak, kanı emdiğinde, küllerin içinden sadece biri kalkacak. Ben Maria Rossi'yim. Kanla doğdum. Külle yükseleceğim. Ve bazı savaşlar... doğduğunda başlar.

İskeletim iskeletinde; Yaşam bizi ayırana dek. ⚰️ Ressamın kalbi cayır cayırsa dumanla kaplanırdı tablolar, yazarın zihnindeki çerçeveler paramparçaysa solukları sökerdi satırlar. Kelimelerin canı olurdu, belki ruhu veya var oluşu. İnsanın göğsü sıkışırdı da parmak uçlarım kaşınıyor derdi. Çocuklar karanlıktan korkardı da ışığı seviyorum derdi. Ve ölüler yeniden doğmaktan korkardı da yaşama küserdi. Bir haftanın yedi canı olurdu, kadınlar kalplerinde yedi çerçeveyle doğardı. Kız çocuğu anılarını biriktirmeyi severdi ama boyu çivilere yetmezdi, küçücük boyuyla bir tabureyi çekiştirip astı bir bir çerçeveleri ve içine fotoğraflarını eklerken gülümsedi. Onları sevdi, parmak uçlarıyla okşadı, yeterince inanırsa sonsuzluğa karışacakmış ve sonsuzluğa onunla karışacakmış gibi bir güvenle fotoğraftaki mavi gözlere baktı. Yıllar geçti, boyu uzamıştı. Öyleyse bu sefer neden o tabureye çıkmıştı?

Yan komşum sırtından kanatlar çıkarabilen bir canavardı ve ben ona âşık olmuştum. ▪️▫️ KORİNDON APARTMANI KURALLARI 1: Görünenle tartmak, en büyük acziyettir; görülenle tanımak, en büyük onur. 2: Cinayet hiçbir koşulda kabul edilemez ve bir katilin hükmü Korindon sınırlarından kovularak verilir. 3: Cinayete teşebbüs niyetiyle yapılan haşarı saldırganlıklar ve saygısızlıklar, en ağır şekilde cezalandırılır. 4: Pencerenize konan kuşları taşlamak veyahut zarar vermek saygısızlıktır ve cezası bizzat apartman yönetimi tarafından kesilecektir. 5: Yetişkinlerin, apartmanda yaşayan çocukların psikolojik ve fiziksel sağlığını göze alarak hareket etmesi önemle rica olunur. 6: Asansördeki atıklar ve çöpler kim tarafından bırakıldıysa yine aynı şahıs tarafından temizlenmek mecburiyetindedir. 7: Merdiven boşluklarından atlamak ve kat aralarında kavga etmek, tehlikeli ve yasaktır. (17 ve 18 numaralı daire sakinlerinin bu uyarıyı acilen dikkate almaları gerekmektedir.) 8: Apartman temizlikçisi Matmazel Juliette'e yönelik yargılayıcı davranışlar ve saygısızca ithamlar bir çocuğa göre bile çocukçadır ve bir kez daha görüldüğü takdirde iletişim engeli cezası uygulanacaktır. 9: Binaya bırakılan her hasardan -duvardaki çatlaklar dahil olmak üzere- suçlular sorumludur. (17 VE 18!) 10: Bayan A'nın beslenme ihtiyaçlarını daha temiz karşılaması önemle rica olunur. 11: Kural ihlalleri konusunda sınırı aşanlar binadan geri alınmamak üzere kovulacaktır. Son Kural: Korindon'a kendi iradesiyle taşınan bir birey, hiçbir şekilde özgürlüğe başka bir yuvada kavuşamaz. Anahtarlarınıza işlenmiş kardeşliği ve bir aile olduğunuzu unutmayın. Yönetici. Mayıs 2021, roman

Belgin Dide, hukuk fakültesi 1. Sınıf öğrencisiydi. Güzelliği, zekası ve enerjisiyle girdiği her ortamda dikkatleri üzerine çekebilecek bir yetkiye sahipti. Yeni yerleştiği şehirine, bölümüne ve hayatına alışmaya çalışırken yolları kendi hayatından çok ters bir adamla kesişmiş, ondan uzaklaşmak için çok geç kaldığını fark ettiğinde ise hayatı çoktan tepetaklak olmuştu. Kendisini takıntı haline getiren bu adamdan kaçması günden güne imkansız hâle gelirken, hayatını kontrol altında tutmakta zorlaşmaya başlamıştı. "07.10.25"

Bir gece kardeşinin ölümüyle yüzleşen Ledeyna Marsel, kasabaya yeni gelen üsteğmen ile antantlık sağlar. Bu anlaşmanın ardından Samhain Laneti Teşkilatı başlarına çok büyük tehlikeler açar. Teşkilatın içinde ki tüm bilgilerin peşinden koşan iki insanın yaşadığı engellere tanıklık edeceksiniz. Bu yolda Ledeyna Marsel kardeşinin ölümünü araştırırken sizde katılmak ister misiniz? ~Kesit~ Dudaklarımı onunkilere yaklaştırdığımda üçüncü kez yarıda kesilmesini istemiyordum. Artık hislerimi geri planda tutamazdım. "Öyle mi, benden etkileniyor musun?" diye sordum mırıltılı çıkan tınımla. "Etkilenmek mi? Senin uğruna köpek oluyorum, görmüyor musun?" dediğinde kendimi ona biraz daha bastırdım ve bu olabilecek en son seviyeydi. "Sensiz nefes alamıyorum ama sen yanımdayken de nefesim kesiliyor, Ledeyna." Sensiz nefes alamıyorum ama sen yanımdayken de nefesim kesiliyor Ledeyna... "Tek bir saniyem seni düşünmeden geçmiyor. Aklımı beraberinde götürüyorsun ve sesim çıkmıyor." Bir nefes aldı dudaklarının arasından. "Duymuyorsun değil mi?" "Neyi?" "Çarpan kalbimi... O gece, baloda güzelliğin kalp atışlarımı hızlandırırken gözlerin durduruyordu." Gözlerinde büyük bir yoğunluk vardı. "Beni her şeyinle öldürüyorsun ama bunlardan haberin bile yok." Kısık ve boğuk tınısında hapsoluyordum. "Bana, benim tarafımda olmadığını söylüyorsun ama anlamıyorsun... Dünyanın hangi ülkesine gidersen git yeterince uzakta değilsin ve bu beni çıldırtıyor. Sen, senin kollarında olmak ne demek, bilmiyorsun."

Massachusetts'in orman yolunda gece vakti benzinliğe giren Alâ hayatı boyunca unutamayacağı bir cinayete tanık olur. Bir genç kızın çığlıklarına yetişen Alâ Serelina, Harvard Üniversitesinin profesörü ile katil avlamak zorunda kalırlar. Yaktıkları cesedin kalıntıları ise onları hiçbir zaman rahat bırakmayacak bir gelecek vadeder.

"Derin polisi ara!" Diye bağırdı Irmak. "Emir bir şey yap!"Diye bağırdı Irmak'ın karşısındaki çocuk. "Bacağım kırıldı galiba."Diye yakındı Sarp denen çocuk. "Ben arıyorum polisi."Diyerek telefonuna yöneldi Ada. "Sakince konuşabilir miyiz?"Diyerek merdivenlerden indi çekik gözlü çocuk. "İndirsene bacım şunu!"Diyerek Irmak'a bağırdı karşısındaki çocuk. "Sus geçiririm kafana!"Diyerek yükseldi Irmak. "Hepiniz susun!" Sinirle bağırdığımda sonunda herkes sesini keserken Ada'nın polisi aramak üzere olduğunu görüp elindeki telefonu aldım. "Kimse polisi aramıyor," Diyerek Ada'ya yönelik konuştum. Ardından Irmak'a dönerek elindeki vazoyu işaret ettim. "Ve kimse kimsenin kafasını kırmıyor. İndir şunu." Aklıma gelen şey ne kadar sinirimi bozsa da bulunduğumuz durumun başka bir açıklamasını düşünemiyordum. Ya gerçekten sapıklardı ve eve gizlice girmişlerdi ya da evi aynı anda kiralamıştık. Mümkünse tabii.

Küçüklüğünden beri eksik olan manevi yanlarıyla birlikte normal bir hayat sürdüğünü sanan Liva, can borcu olduğu arkadaşına yardım etmek için çıktığı yolun her bir adımında kendinden birer izler bulur. Aynı zamanda son sınıf moda tasarım ögrencisi olan Liva, İzmir'in sokaklarında hayatını altüst eden adamla tanıştığını düşünüyordur. Ancak henüz adamın İspanya'nın yeni yeraltı lideri olduğundan bir haberdir.