⎾tamamlandı⏌ Korkak bir adam ve hayatta en önemli şeyin kendi varlığı olduğunu anlayıp özgürce seven bir genç... Yoongi, ardında sadece birlikte geçirdikleri anılardan oluşan bir defter ve kamera kaydı bırakmayı planlayan Jungkook'un gitmesini engelleyebilecek midir? Ya da şöyle diyelim: Yoongi korkak bir adam olmaktan çıkıp, O'nun, olmasını istediği cesaretli kişi olabilecek midir? ❝Yalnızca tutunmak istediğimiz anıları kazıyalım kalplerimize.❞ Nell- The day before şarkısından ilham alınmıştır.

Bu mektuplarda yazacağım şey ise, seni on iki yıl öncesine götürmekle başlayacak. 2008 güzüne. Sana bizim hikayemizi anlatacağım. En başından. Hatırladığım tüm detaylarıyla, en önemli kısımlarıyla. Yaşadıklarımızı bir de benim, o çaresiz ve belalı çocuğun ağzından dinlemeni, bana o anları yaşarken nasıl hissettirdiğini anlamanı istiyorum. Amacım kendimi sana affettirmek veya bana olan nefretini azaltmak değil, omzumdaki bu ağırlıktan kurtulmak sadece. Çünkü zaten burada her gün, birbirinden kötü onlarca hikaye dinliyorum. Zırvaladığımı düşünebilirsin, ama hapiste olmak beni öylesine değiştirdi ki... o tanıdığın hırçın Jungkook yok artık. Bunu da ben yazdıkça anlarsın zaten, her şeyden bahsedeceğim çünkü. Ben henüz on yedi yaşındayken tanıdığın, büyüttüğün, sevdiğin, sevmeyi öğrettiğin, bağlandığın, kendine bağladığın, yaraladığın ve ruhen öldürdüğün Jungkook'u, onun ağzından anlatacağım sana.

Beyaz ayakkabılarına kumlar dolmaya devam edince terliklerimi çıkarıp önüne attım. ''Bunları giy.'' Yine kocaman, ceylan gözleriyle bana baktı şaşkın şaşkın. ''Sen ne olacaksın?'' dedi bana. ''Hiç mi kumda yalın ayak yürüyeni görmedin?'' ''Ayakların yanar.'' Güldüm. ''Denize koşarız.'' Daha da ısrar etmedi. Ayakkabılarını çıkarırken dengesini kaybetmemek için bana tutundu, o günden sonra ben ne zaman sallansam o düştü. Tutamadım. (etiketleri kontrol etmeden okumaya başlamayın)