Bir adam.. İstanbulun en zengin gözde bekarlarından ve çapkınlarından biri.. Bir kadın.. Köyünün en güzel ve hamarat kızı.. Bu iki zıt insanı bir kaza birleştirirse ne olur?

Yıllarca abim diye sevdiği aile dostlarının kızı.. Yıllarca aşık olduğu bir adam.. Aral ve Asude... Aslı'nın yardımlarıyla bakalım bir aşk doğacak mı Aral'ın kalbinde..

⚓️ Nilüfer, ismi gibi bataklıkta yetişen eşsiz bir çiçek. Yaşadığı hayat sebebiyle çoğumuzun anlayamayacağı kadar sevgiye muhtaç. Kalbi ise yaşadığı o bataklığa rağmen tertemiz. Onun için hayat, bir gece vakti çalıştığı bardan çıkarken mahallelinin kurduğu tuzak yüzünden kuzeni tarafından darp edilmesiyle başlıyor. Hem iyi ki hem keşkesi olacak insanlarla ilk defa o gece tanışıyor ve gizem, aşk, sırlarla dolu karanlık bir dünyaya adım atıyor... Kitabı okuyacaklar için bataklığa hoş geldiniz. Burada lotus çiçeğinin etrafını saran çamurlu yollara ve pis kokulara hazır olun. 🪷 Masanın üzerine iki küçük bardak, bir şişe rakı ve su bırakan adam içten bir tebessümle yanımızdan ayrıldı. "İçmem ben." Dedim hızlıca. "Hiç içmedim." "Barda çalışıyorsun," telefonunu masaya bırakarak rakı şişesine uzandı.Yüzünde benimle alay ettiğini belli eden gülümsemesini sabit tutarak bardaklara iki parmak kadarınca rakıyı paylaştırdı. "Hiç alkol almadın mı?" "Hayır." Dedim kaşlarımı yukarıya dikerek.Rakı şişesini masaya bırakarak bu kez su şişesini eline aldı. "İyi." Dedi, su ve rakının birbirine karışmasını sağlayarak. "İçtiğin ilk yudumun ardından yalanını karıştırmadığın yüz ifadeni merak ediyorum." "İçmeyeceğim." Ayrıca neden yalanı öne sürmüştü ki? "İçeceksin.Her şeyin bir usulü vardır.O usule uymalısın." "Ne usulü?" Merak içinde bekledim yeni bahanesini. "Rakı ve balığı ayıramazsın." Dedi. "Balıktan çaldığın o deniz için bu rakıyı içmen gerekiyor." Gülmemek için dudaklarımı ısırdım. "Ne yapacak balık, karnımda mı yüzecek?" Güldü.Ama o benim gibi gülüşünü saklamadı. Parmaklarını rakı bardağının etrafına sarıp dudaklarına götürmeden hemen önce "Onu da balık bilir." Dedi.

Düzenlendi... Ben Miray; Soyadım, doğum tarihim hiçbir şeyi olmayan miray Küçükken bana masal okuyan bir babam bile yoktu, ne uyumadan önce ne de normal zamanlarda... hani bazı kızlar var ya babalarının prensesi, güzel kızları ben hiçbir zaman onlardan olamadım Ben her zaman Miraç'ın, ikiz kardeşimin prensesi oldum, bu bizim hikayemiz... Miraç ve benim hikayem bu hikayenin sonunda ya kurtulacağız ya da canavarın kulesindeki karannlık bir odada öleceğiz

Bir kadın, kaşları Zülfikar, cemali ay... Bir adam ruhu cehennem kalbi kanrevan... Oldukça sıradan bir şekilde yaşamına devam eden iş adamı Azat Demirbüken'in yaşamı, İran'a olan iş seyhati ile baştan sona değişmekle kalmayacaktı. Atış talim sahasında gördüğü kara gözlü Ashraf onun hem kutsanması hem de felaketi olacaktı. Zira kader ipine çoktan aşk düğümü atılmış, yağlı urgan misali ruhuna dolanmıştı. 'Ona aşık olduğumu asla kelimelerle anlatamazdım. Susardık çoğu zaman . Konuşursak ezilirdi sözcükler aşkımızın haşmetli gücünde... Koyardı başını omzuma , dokunurdum dudaklarına. İçerdim kana kana aşkı ... Gözlerimiz buluştuğunda hissederdim ruhunun titrediğini... Kadıköy sahilinde otururduk yere , önümüzdeki koca denizin kokusunu değil de onun kokusu dolardı ciğerlerime...' 'Onu çok sevdim ben..' dedi, kadın. Avuçlarında tuttuğu gül yaprakları gibi ölü ve ruhsuz şekilde çökerken gece üstüne. 'O, asla benim olamayacak, olmayacak bir melodi gibiydi. En büyük korkum onu kaybetmek iken aslında ona asla sahip olamadığımın farkına dahi varamadım. Ben ona bakmaya kıyamazken o her gece kendini yeniden ve yeniden öldürürdü. Ve ben bunun farkına varmadım...' dedi, adam. Rakı masasına İstanbulun günahları misali çöken sessizliği parçalarken. 'Aşk gelir ve gider. Olay onun gitmesinden öte senden ne aldığıdır.' Geçmişin pençelerinde esir düşmüş Ashraf'a aşık olmaya başlayan Azat, geçmişin izlerini genç kızın ruhundan silebilecek mi? Her gece anıların acımasız ağırlığında ezilen Ashraf geçmişi unutabilecek mi? Kaderle oynanan bu kumarda galip kim olacak? Gelecek mi yoksa geçmiş mi? Zarlar atıldı ve oyun başladı..

*** Alaz mirza ubeyli ve küçük kızı naz duru kılıç'ın hikayesi

O bana yasaktı ama bu onun umrunda bile değildi.. 📢İsmi yakın zamanda GÖNÜLÇELEN olarak değişti!! (önceki ismi YASAK'tı) 🔞Gerek konusu gerek bazı sahneleri itibariyle +18'dir. Bu konuda sorumluluk kabul edilmemektedir.

(+18) "Yani sen bir tanrısın?" diye sordum alayla. Adamın kızıla çalan gözlerinden bir karaltı geçerken, "Gülmeye devam et küçük kız." diye fısıldadı. Aramızda bıraktığı mesafeyi iyice azalttığında nefes almam gittikçe güçleşiyordu. "Eline düşebileceğin en tehlikeli tanrının eline düştün." Tek kaşımı havaya kaldırıp çenemi havaya diktim. Ona meydan okuyabilirdim. Sonuçta şizofren olup aklımı kaçırmıştım. Karşımdaki muhteşem beden kaçık zihnimin uydurmalarından biriydi. Bir tanrı olamazdı. En fazla bir büyücü falandı. "Ya..." diye mırıldandım. "Kimin elinde olduğumu öğrenebilir miyim artık?" Adam beni ürpertecek bir şekilde gülerken bembeyaz, güzelce sıralanmış iri dişleri gözüktü. "Uslu kız," diye mırladı. "Kibar olmayı öğrenmişsin." Kafasını bana iyice yaklaştırdı. Gözlerinin içindeki kanla yıkanmış kızıl nehir fokurdadı. "Heves, ihtiras, tutku..." Dilini sivri köpek dişlerinin üzerinde dolaştırırken gözleri kısıldı. "Şehvetin tanrısı." ❝Alev alev yanmak normalde bizi öldürür. Bu kadar tutkuyla birlikte kazanan biziz.❞ • Tür: Genç Yetişkin- Fantastik •Kitapta geçen mitoloji kitaba özel oluşturulmuştur. Ayrıntılı tanıtım için Tanıtım bölümüne bakabilirsiniz! Başlangıç: 05.09.2018 Tüm Hakları Saklıdır. ÇALINTI, ESİNLENME GİBİ DURUMLARDA UYARI OLMAKSIZIN YASAL İŞLEMLERE BAŞVURULACAKTIR.

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."