17 yaşındaki leyla 5 yaşında bir trafik kazasında annesi ve babasını kaybetti ve babaannesi ile yaşamaya başladı. Leyla Herkeze elinden geldiğince iyilik etmeye çalışır ve sonucunda pişman olur ama kendine engel olmayıp, uslanmadan iyilik etmeye devam eder, sonucu aynı. Artık kendine kötü biri olmak için ve babaannesi dışında kimseye güvenmicegine dâhil söz verdi. Ama artık okuldakilerin zorbalıklarina dayanamayıp, lise sonda okul değiştirdi. Yeni okulunda kendine verdiği sözü bir süre tuttu ama bir süre sonra tutamadı... Evet bu yazacağım kitapta leylanın önceki hayatını ve yeni okulunda kendine verdiği sözü ne olduda bir süre sonra tutamadığını okuyacaksınız şimdiden iyi okumalar🤗

"Yıldızlar bizim umut ışığımız, yıldızlar ne zaman sonsuza kadar sönerse o zaman bizde söneriz. Çünkü, biz birbirimizi yıldızların altında bulduk..." Bir trafik kazası sonucu babasını kaybeden ve annesi tarafından terk edilen, acılar içinde büyüyen Asya, babasının ölümüne dayanamayıp hastanenin terasından intahara kalkışır. Tam o an yıldızların altında, Asya'yı kurtaran ve artık diğer yarısı olan Ayaz, Asya ile birlikte yeni bir aşka, hüzüne, intikama ve acıya yelken açarlar. Asya ve Ayaz'ın hikayesine hoş geldiniz... Bu hikayeyi okuyanlar ve okumayanlar, yıldızlar sizin için sonsuza kadar parlasın...

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."