Ülkenin karanlık yüzüne karşı yıllardır sessizce mücadele eden, kötü adamlara karşı varlığını sürdürmeye devam eden Fernis Ajan Akademisi ; genç yaşta ajan olmak isteyen gençlerin eğitildiği, belirli kişi aralıkları ile takımlara yerleştirildiği ya da bireysel ajan olarak kötü adamların, şirketlerin içine sızarak onların sonunu getirmek için kurulmuştur. ❝ Kan,ihanet,gözyaşı. Eğer Fernis'in içindeysen bu üç şey hayatından asla eksik olmayacak. ❞ Her ne olursa olsun gerçek yüzünü gösterirdi. Siz ondan ne kadar kaçsanızda o günün sonunda sizi yakalar ve peşinizi bırakmazdı. Ülkenin en büyük mafyalarından olan Harun Öncü ülkenin gittikçe büyük bir sorunu haline gelmeye başlamıştır. Artık onun durdurulması gerektiği gözle görülür bir gerçek olmuştur. İşlediği suçlar ve kurduğu karanlık ağ, herkesi korkutmaya başlamıştır. Fernis'in Harun Öncü'ye karşı savaşması istenmiştir fakat Fernis'in bilmediği şey ise bu görevde onlara eşlik edecek olanladır. ❝ Aç gözlerini bu bir son değil, başlangıç. ❞ FERNİS serisinin birinci kitabıdır. ↳ Ayrı ayrı okunabilirler, bulundukları evren dışında bir bağlantıları bulunmamakta.

"Küçük çocukken masallara inanırsın, büyüyünce yalanlara. Ve maske bir kez yüzüne oturdu mu, ancak anımsarsın kim olduğunu başkalarının gözüne bakınca."

"Benden nefret ediyorsun. Ama bana ait gibi gözüküyorsun." Keskin, kısık bakışlarının altında gerildiğimi hissettim. Bakışları alev alev yanan bir kömür kadar sıcak ve bir o kadar karanlıktı. Emir Cihandar'a ait olmak. Bir eşya gibi değil, bir esir gibi değil, bir intikam gibi değil. Bir duygu gibi, bir dokunuş gibi, bir ruh gibi. Tehlikeyle parıldayan kara gözlerine bakarken, "Sana ait değilim," diye bastırdım. Bakışları vücudumu ağır ağır inceledi. "Gözüküyorsun dedim, öyle olduğunu iddia etmedim." "Edemezsin zaten." Sanki bakışlarıyla soyuyormuşcasına ateş saçan irisleri bedenimden gözlerime çıktığında güç oradaydı. "Eğer iddia edersem zaten..." Sırtını doğrultup geniş, yapılı vücudunu öne doğru eğdi. "Aksine hiçkimsenin gücü yetmezdi." Alttan gözlerimin içerisine bir yangını başlatır gibi baktı. "Mira Alemşah, eğer benim olsaydın. Değil tüm dünya, sen bile kendini benden alamazdın." #eslaf ••• Wattpad'de ESLAF adında ilk yazılmış hikayedir.

"Hıçkıra hıçkıra ağlıyorsun Gerçek," diyerek ellerimi büyük avuçlarının içine aldı, "ve bunu yaparken yaşadığın komik bir ânı anlatıyorsun." Gözlerimden yaşlar boşalırken tüm dişlerimi göstererek gülümsemem onu duraksattı. "Bilmem ki," diye fısıldadım. "Her şey elimden kayıp gidiyorken bile acımayan kalbim, az önce sen o sigaranın külünü kül tablasına silkince öyle çok acıdı ki, ağlamak istedim. Üstelik aklıma da yaşadığım o ânın en komik repliği gelmişken, tam da sana söyleyecekken yaptın bunu. O külü neden öyle hiç umursamadan silktin? Senin için yanıyordu." Bir elini kaldırıp yanağıma koydu, büyük avucunun içiyle gözyaşlarımı parçalayıp ezdi, yok etti. Ve bana dedi ki, "Ben yapmasam o kırılıp düşecekti." "Senin yapmandansa, kendisi kırılıp düşmeyi kabul ederdi." Gülümsedim. "Keşke yapmasaydın." "Kendini o küle mi benzetiyorsun Gerçek?" "Hayır," dedim. "Hayır, sen beni henüz kırmadın ki."

Kehanetlere inanır mısınız? Ya da aşka? "Aslında en iyi aşk, değil tanımak, hiç görmediğin kişiye duyulan aşktır." Der Orhan Pamuk. İşte bu yönüyle aşk, kehanetten ayrılır. Önceden bilemezsiniz aşık olacağınızı. Sezemezsiniz. Seçemezsiniz. Bir parçam haline gelen tarot kartlarım bile aksini söylerken kalbim delicesine onu istedi. Kapıldım rüzgarına. Savruldum ayazında. İşte o gün anladım. Aşk denilen illet, tüm kehanetleri önünde diz çöktürecek bir kudrete sahipti.