Daha saçma ne olabilir ki demekten bıktınız mı? Ara ara sizi çektiğine emin olduğunuz ama bir türlü ispatlayamadığınız kameralara el sallamaklar mı geliyor içinizden? "Tabi ki benim başıma gelecekti, tabi ki. Başka kim olabilir ki?" tanıdık bir veryansın mı sizin için? Eh, hoş geldiniz o zaman! Buyurun gelin bir de benim hayatımı görün. Hiç değilse şükredecek bir sebebiniz olur. Çok şükür Rabb'im, güzel Allah'ım, çok şükür, çok şükür ki Leyla Demir değilim; gibi mesela.

Hayatın çoğu alanında kendi işini kendi gören ama konu aşk olunca güneşli bir gün bile göremeyen Feryal'i getirdim size. Dağlara taşlara, uçan kuşlarayı geçtim daha muhatabına anlatamıyor aşkını sevgisini. Karşılığı yoktur diye. Korkaklıktan değil, belki önyargıdan belki önseziden belki de gerçeğin ta kendisi bu olduğundan. Kim bilir? Şimdilik sadece ben galiba. Ama bir yolunu bulmuş içindeki bu yıkıcı sevda ile baş etmenin. Direkt olarak O'na olmasa da sevgisini dile getirmenin. Beşiktaş. Takımı üzse de tribünü hiçbir zaman üzmeyen Beşiktaş. Taş gibi sağlam Beşiktaş. Çarşı ile beraber bağırabiliyormuş mesela yağmurlu bir günde sevdiğini! Ya da ne bileyim daha az yağmurlu bir gün de sevdiğinin çeyreği kadar bile sevilmediğini. Doğruya doğru, insanlar anlamıyor genelde Feryal'i, samimi bulmuyor belki. Şimdi kadınların futbol sevgisi de iyice şov oldu tabi. Ama olsun. O biliyor. Feryal'e her sevdadan geriye gerçekten Beşiktaş kaldı. Yarım kalan, tutulmayan, hiç söylenmemiş bütün sözleri aldı; hepsi Beşiktaş'a emanet. Doya doya bağırıyor, çünkü babasının yeri! Oradan devraldı. Yani işte, belki seni seviyorum diyemiyor ama "Aynalarda gördüğümsün, ağladığım, güldüğümsün! Aynalarda gördüğümsün. Çözemezler kördüğümsün, seeeen!" diye bağırıyor özgürce. Varsın, o bilsin sadece. Bağırabilmek çok güzel bir şey. Ağlayabilmek. Gülebilmek. Gerçek sevgilerin ve acıların sese ihtiyacı var galiba. Bir de kocaman bir ruha! Hepsinin kimde olduğu konusunda artık hemfikiriz diye düşünüyorum. E hadi o zaman başlayalım, Siyah?! * Ay, bir de unutmadan! O'nu da tanıyorsunuz aslında. Bebekliğinden beri hem de. Gülce'nin oğlan. Dilmen'lerin ilk göz ağrısı. Babası kılıklı. Namıdiğer, Oğuz Kaan Dilmen.

Abla olmak kolay değildi. Eş dosttan gördüğüm kadarıyla hele de erkek ablası olmak, daha da zorluydu. Belli bir yaştan sonra yalnızlığın da pek matah bir şey olduğunu söyleyemeyeceğim ya, hadi o benim seçimim olsun. Ama bekar büyük görümce olmak mı? "Görümce mi? Hııı, evet. Evet, o evlenememiş canım." "Hiç, hiç evlenmemiş." "Zor tabi. Gelinin işi çok zor, Allah kolaylık versin." Yooook. Yok, yok, yok! Bu kadarına da müsaade edemem. Önümüzdeki yedi ay içerisinde ya evleneceğim ya evleneceğim! - Haleöz * Kırık bir kalbin, bolca kahkahanın ve her şeye rağmen solmayan umudun hikayesi "(Ben) Evlenmeden Olmaz". Parantez içinin de en az dışı kadar önemli olduğu bir hikaye. Paşa gönlümüzün dilediğinin elalemden daha kıymetli olduğu bir hikaye. Sizi daha ilk satırlardan içine çekecek bir hikaye... Nasıl mı bu kadar eminim, nereden mi biliyorum? E, sizden biliyorum. Bu hikayede kıçına tekme vurulan erkeklerden en az birine siz de tekmeyi vurmak istediniz, belki de çoktan vurdunuz! Eğer yaşınız yirmi beşten uzaklaşmaya başladıysa Hale'nin duyduklarını, hem de en yakınlarınızdan, en az bir kere duydunuz! İşte tam da oradan biliyorum. Hadi gelin, bekliyorum :) Bir de şey, haddim değil belki ama içinize sinmeyen hiçbir adama şartlar öyle gerektirdi diye "Evet!" demeyin lütfen, rica ediyorum. -Funye49

.

Ben Muazzez . 17.02.2018 tarihinde pencereye vuran kar tanelerini izlerken yaşadığım bu sefil hayata son verdim. Ölümün beni kucakladığını hissettiğim o anda mutluydum. Çünkü her şey bitmiş , tüm acılarım dinmişti. Ta ki... Ta ki... Gözlerimi hiç tanımadığım bir evde , hiç tanımadığım bir bedende , bundan tam 100 yıl öncesinde açana kadar... ... Ait olmadığı bir zamanda , ait olmadığı bir bedende yaşayan kayıp bir ruhun macera ve aşk dolu hikayesi ! ...

Gizliden gizliye duyduğum hayranlığın hangi ara aşka dönüştüğünden çok emin değilim. Ama Alper'e duyduğum hislerin yoğunluğunu kabul edeli epey bir zaman geçmişti. Yaklaşık dört yıldır olduğu gibi platonik bir şekilde seviyordum onu. Tamam buraya kadar her şey oldukça sıradan ve tahmin edilebilir. Zaten yaş da on yedi ki tam duygularını birbirine karıştırmanın yaşı. Tahmin edemediğim şey gururumun böylesine kırılacağı gerçeğiydi. İlk aşk dedikleri o tatlı telaş halinin bu denli büyük bir çöküntüye neden olacağını nasıl bilebilirdim ki? Birde Alper'in yıllar sonra tekrar geleceğini, attığım yalanın ayaklarıma böyle dolanacağınıysa asla ama asla tahmin edemezdim. Kendimin bile akıl sır erdiremediği, beceriksiz aşkımın içine bir de Akın abiyi çekmiştim... ***

Umut, en karanlık anda doğar ve bazı kıvılcımlar, devrimi başlatacak gücü taşır. Kış Gündönümü; robot teknolojisi, nükleer kış ve baskıcı bir rejimin kıskacındaki bir toplumun hayatta kalma ve umudu yeniden inşa etme mücadelesini anlatıyor. Aşk, arkadaşlık ve direnişin iç içe geçtiği bu hikâye, okuru karanlık bir gelecekte bile inancın ve cesaretin izini sürmeye davet ediyor.

Bir kitap yazdığını düşün. İçindeki krallık; entrikası bol, kardeşlerin bile birbirine düşman olduğu, taht için birbirleriyle mücadele ettikleri bambaşka bir evrende. Her kitapta olduğu gibi bunda da bir baş karakter var elbette. Günü geldiğinde tahtı alıp tacı giyecek, yeni kral olacak bu prens için her şey yolunda. Peki ya kitabın kötü adamı olarak yazdığın başka bir prens, öleceği gün odanda belirir ve kaderini değiştirmen için seni kitabın içine çekerse? 🦋Tanıtım videoları ilk bölümde, medyadadır.

2082 yılında suçluları taşıyan, onları tarihin en kötü zamanlarına terk eden bir trende kaderleri görünmez bir iple bağlanmış iki mahkumun hikayesi. Kapak Tasarım: @sewalmoon

Ona aşık olduğumda, sekiz yaşındaydım. Tüm Dünya bir yana o bir yana, kardeşimin okula başladığı gün. Her teneffüs yanına geleceğim diye yemin ettirmek için ayakkabılarımı saklayan kardeşimin. İlk teneffüste ondan iki sınıf üstte olmanın verdiği Miroğlu edasıyla sınıfına girmiştim. Ve yanında o oturuyordu. Yaren. Çok güzel oturuyordu be! Birinci sınıfın gerginliğinden kaleminin tepesini dişleyişine aşık olmuştum galiba. Ya da belki de ışıklı spor ayakkabıları yüzündendi. Örgülerine bağlı olan kurdelelerden de olabilir. Bilemiyorum. Gördüğüm an, Dünya Güneş'in değil, benim etrafımda bir tur atmıştı. "Nasılsın bakalım birinci sınıf bebeği?" diye gitmiştim yanlarına. "Abiii!" demişti kardeşim Yeşil heyecanla. "Bak, bu Yaren. Benim arkadaşım." Bu cümle, o günden tam on dört sene sonra şu şekle evrildi: "Abi, Yaren benim arkadaşım. Onu sevme." Bilmiyorum ki, belki aşk böyle bir şeydi, insanın başına bir kere gelirdi ve onunla hayatınızı geçirseniz de geçirmeseniz de, unutulmazdı. Ya da belki aşk, daha önceden aşık olduğunuzu sanıp başka birine izin vermemekti ve o birinin hayatınıza hiç anlamadığınız bir anda sızmasıydı. Belki de Yeşil'in dediği gibi.. Yeşpopotamlar bile aşık olabiliyorsa, ağabeyleri de olurdu, değil mi? Tabi ağabeyleri aşkı yanlış yerde aradığını biraz geç öğrenecekti. 05082020