"Yalvarmaksa." Ağırca yutkundu. "Yalvarıyorum." Göz bebekleri çektiğim acıların hüznünü taşıyorken, kıvranan siyah irisleri koyu karalığını kaybetmiş gibiydi. Acı çekiyordu. "İzmiray'ım ol, Karan'ın İzmiray'ı ol." Sert ve gür sesi işkencelerle boğuşuyor, titriyordu. Artık o kadar da güçlü değildi. Bu hâli bana zevk verdi, onun korkunçluğu tamamen kaybolmuşken benim varoluşum gün yüzüne acımasızca doğmuştu. "Canavar'ın İz'i olmam için de yalvardın." Dedim, alay dolu bir fısıltıyla. "Ben İz oldum, Canavar'ın İz'i. Karan öldü, İzmiray yok olmaya mahkum kaldı." ................................................................. 'Bu bir vahşetti. Karanlık gecelerin ardına gizlenen, var olmaması gereken, gün yüzüne çıkmaması gereken. Korkunç ölümlerin acımasız yüzünde, felaketin gülümseyişiyle asılı kalandı İz. Canavar, o ölümdü. Vahşet, İzliğe mahkum kalmış Canavar'ın benliğiydi.'

"Kaçmayı dene, çok eğlenceli olacak." diyerek gülümsedi, gözlerinde şeytanın hediyesi bir parıltı vardı. "Seni aramak, izlerini takip etmek... Hatta dokunduğun, konuştuğun, baktığın herkesi ve her şeyi yok etmek, ta ki sana ulaşana kadar." Öfkeyle ona baktım, bakışlarıma aynı hiddetle karşılık verdi. Onun aksine benim nefretim ona değildi. Gitmek istemeyen, bu canavarın yanında kendini güvende hisseden içimdeki küçük kızaydı. ~

Çocukluğum annemin ani ölümüyle bitmişti, ergenliğim annemin kaybını atlatamayan ve kendini alkole vuran babam yüzünden acı dolu geçmişti. Yaşanan her şeye rağmen ayakta durup yoluma devam etmek istediğimde hayat bana yine koca bir şaka yapmıştı. Burada geçen koca kelimesi büyük anlamında değil yanlış anlaşılmasın. Bildiğimiz eş olan koca. Şaşırdınız değil mi? çünkü ben hastane odasında gözümü açtığımda doktorun bir kocamın olduğunu söylemesine oldukça şaşırmıştım. Hayatının büyük bir bölümünü yalnız geçirmiş biri olarak bir kocaya sahip olduğumu hiç düşünmüyordum. Fakat dediğim gibi hayat bana sürpriz yapmayı oldukça çok sever ve ben bu sürprizin İtalyan bir koca olmasını hiç beklemiyordum. Size kocamdan bahsedecek olursam -ki kendisiyle ben de 2 gündür tanışıyorum- adının Leonardo Salvador olması ve İtalyanca çevresindeki tüm doktorlara bağırmasından dolayı kendisinin bir İtalyan olduğu kanısına vardım. Çevresindekilere korku salması ve etrafta dediklerini yapan ondan fazla mafyaya benzeyen takım elbiseli adamlar sayesinde de pek tekin işler yapmadığını düşünüyorum. İnsanlara bağırmadığı ve kaşlarını çatıp bakmadığı sürece - ki bu imkansız sanırım- kocam oldukça yakışıklı biri. Özellikle esmer teni ve mavi gözleri.. Neden bir kocanın olduğunu yeni öğreniyorsun diye sorarsanız bunun nedenini ben de tam olarak bilmiyorum. Kocamın ve doktorların söylediğine göre biz 2024 yılındayız fakat benim hastanede uyanmadan önce 2017 yılında olduğumdan oldukça eminim. Şaşırdınız değil mi? çünkü kocama sen kimsin diye sorduğumda ve 2017 yılında olduğumuzu direttiğimde bana tam olarak şok olmuş bir şekilde bakmıştı.

"Beni kadınınız yapın majesteleri..." Fısıltıyla söylediğim cümleler ağzımdan çıktığında dediklerimi duymuştu. Yüzündeki maskeye rağmen şaşırdığını hafifçe aralanan ağzından anlamıştım. Sonra şaşkınlığına rağmen güldü "Kadınım mı olmak istiyorsun?" Başımı hızla aşağı yukarı salladım. Bir ajan olduğumu anlarsa saniyeler içinde idam emrimi verirdi! Bu yüzden başka çarem yoktu. Üzerimdeki elbiseyi bacaklarıma kadar sıyırdım, diz çökmüş bir şekilde ona bakarken "Sizin olmak istiyorum" dedim. Sesimdeki tutkuyu hissetti. "Buna pişman olacaksın." Dese de beni yatağına götürdüğünü biliyordum. Ben Pamela, ülkenin en ünlü dansçısı ve yarı zamanlı bir ajanım. Bir görevim var; o da lanetli imparatorun kalbini sökerek dükalığın üzerindeki laneti kaldırmak. Uyarı: kitabın içinde cinsellik ve şiddet olacaktır. Bunu göz önünde bulundurarak okuyunuz.

Ablam Sanchez Holding'in insan kaynakları müdürüydü. Müdürlükler ve O aynı kattaydı, bu da Barlas'ın odasından gelen sesleri duymam anlamına gelirdi. Ondan etkileniyordum... Ama bunlar 18 yaşındaki bir liseliye göre fazla uçuk hayallerdi. Tabii o kız Balın Erguvan değilse.