Hepimiz çocuktuk, büyüdük... Hepimizin farklı idealleri vardı belki de ... Hepimiz bir umut dünyası içinde yaşıyorduk ama herkesin atladığı bir yer vardı. Hayat. Hayat; bize yaşamayı öğreten yer mi? Hayat; bize mutluluğu tattıran bir dost sonra da kederi yaşatan bir düşman mı? Hayat ne demekti tam olarak, neydi ki? Hayatı hep farklı açılardan bakmayı ailesi yüzünden öğrenmek zorunda kalan bir genç kızın hayatını okuyacaksınız. Tek gerçek dostu kardeşi ile aralarındaki o sonsuz güven, sevgi ve saygı bağları sayesinde hayata tutunacak, belki de... "Maalesef Hazar, hayatımızı seçmek bizim elimizde değil. Ama bizim yapmamız gereken o bize sunulan hayatı kendimiz için, sadece ama sadece kendimiz için şekillendirmek. Unutma sen ve ben hep bir olduğumuz sürece hiç kimse, hiçbir şey bizi bu saçma hayattan alamaz. Şimdi, bana bir söz vermeni istiyorum, nolursa olsun beni bırakmayacaksın . Söz mü?" (hafif ürkek ve bir o kadar da tiz bir sesle) : " Söz! Söz veriyorum. Asla bırakmam seni hem de hiç. Sen de bana bir söz ver. Beni yaptığım hatalar için yadırgamayacaksın. " Güvenilir bir tebessüm ile " Söz veriyorum be. Kendimiz için yaşayalım şu hayatı."

"Pençelerini çıkarmış bir Tilki. Aslanın karşısında ne kadar şansı olduğunu düşünüyor?" "Bir yerlerde birisi tam da senin verebileceklerini arıyor." ** "Çektiğim korkunç acı, yaşamdan geliyor. Benim erişebileceğim hiçbir durum yok. Kesin olan şu ki ben, uzun zamandır ölüyüm, çoktan intihar etmişim. İntihar ettirildim, demek istiyorum. Ölüme açlık duymuyorum, varlık olmaya açlık duyuyorum." "Antonin Artaud." Dedi kız ona bakarak. Yeşil gözler hayret karışımı bir ifadeyle ona döndü. ** İçine kapanık sadece müzikle ilgilenen bir kız, yeteneğini herkesten gizleyen soğuk ters bir erkek. Yeteneğin olduğu tarafta tehlike var.Tehlike çanları ikisi için de çalıyor. İkisi de kurban İkisi de müziğe sığınıyor. Bir harfin değiştirdiği adlara sahipler. Birbirlerinden oldukça uzak, uzak oldukları kadar yakınlar. ~ Bir kurbanın yoldaşı o kurbandan daha çok acı çeker. Friedrich Nietzsche

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."