Ortadoğu ve Balkanların en tehlikeli iki ajanının üstün zekalı kızları ile otizm hastası bir çocuğun hikayesi. Kasırga ve Kıyı Ortadoğu ve Balkanların en korkulan iki ajanıydı. Ülkedeki kriz sebebiyle bir araya gelen bu iki ajanın da zirveyi paylaşmaya hiç niyetleri yokken bir hayatı birlikte paylaşacaklarını ve onların sonunu getiren bir çocukları olacağını bilmiyorlardı. Düşmanları bu iki ajanı da yenemedikleri için onları ortak noktaları, kızlarından vurmak istiyorlardı. Dila daha doğmadan onu öldürmek isteyen binlerce insan vardı. Onu korumak için anne ve babası canlarını feda ederken Dila dört yaşında yapayalnız kalmıştı. Ta ki anne ve babasının kızlarını emanet ettikleri en yakın arkadaşları Yusuf'un otizm hastası oğlu Cesur ile tanışana dek. Yusuf Dila için bir baba, Cesur Dila için güvenli bir limandı. Otizm hastası bir çocuk ile üstün zekalı bir kızın ilişkisi nasıl olabilirdi ki? Bunun cevabı için sizi hikayeyi okumaya davet ediyorum. Cesur ve Dila size keyifli okumalar diliyor...

"İnsan bazen celladını da affeder... Oysa bu, kendine yaptığı en büyük saygısızca davranış değil midir?" • Kimsesizdi o, yalnızdı o, mucizeydi o. Her noktanın bir sonu vardı, fakat hayat anıların canlılığını devam ettiriyordu; hiç istemse bile. Bir kırık kalbi vardı genç kadının, bir de kırık kalbin sahibi, mucizeler içinde olan hayatı onu genç adama mı bağlamıştı, yoksa onunla tanışmak zaten kaderinde var mı? Hiç ummadığı vakit hastane koridorlarında bağlandı genç adamın cesedi, kor gibi yanan genç adam öğrenmek istedi, ölü olarak gördüğü bedeni kırık bir kalple başında olduğu görkemli ve bir o kadar da kirli olan hayatına meydan mı okuyacak, yâda sonları ölüm mü olacak? Ah küçük Rosalia... Soğuk bir imtihandı hayatı ona, mucizeler içinde dönen kırık kalbi ve eskiden yaşanan travmaları tetikliyordu onu, insanlarla göz göze gelmeye bile tahammülü yoktu çoğu zaman, herşeyde yenik düşmek katlanamaz bir hâl aldığında celladını kendi elleriyle ölümden kurtarmak ne kadar doğruydu. Pek sevgili Emre Mirza Baykam... Çöküşte idi, ölümle idi, yeraltı mezarlığı onun işiydi, başında olduğu RUHSUZLAR ordusu, büyük ve görkemli saadeti, omuzlarında yüktü. Şans onun kölesi ve yaşam anahtarı olmuştu, peki hiç tanımadığı bu kırık kalpli varlıkta kimdi, kölesi olan şans neden onun yanında değildi ve neden herşey bir anda mucizeye döndü. Kafası karışık ve şoklar üstüne şoklar yaşıyordu bu kırık kalpli kadınla, ya yanında tutup kendine mahkûm edecek bu genç kadını, yâda şansın yokluğu içinde hayatı mahvolacak. Bu hikâye, mucize olan kadın ve mucizesini bulan genç adamın hikâyesi... • NOT: BU HİKAYEDEKİ TÜM OLAYLAR VE İSİMLER HAYAL ÜRÜNÜDÜR UYARI! Şiddet, argo ve küfür içerir.

"Ateşin içine girdiysen, yanmayı bileceksin." ... Bir taht ve iki kanlı soy. Vadelyan'lar ve Alivyan'lar. Bir savaş... Kazananı yok, kaybedeni çok. Ateşe atılan o ilk adımdan sonra hiçbir şey aynı kalmayacak. "Şahın devrilişi bütün savaşı başlatır. Ruhu buzdan kız, hayatını cehenneme çevirecek o adamla karşılaşır." VADELYAN.

1872 yılının acımasız topraklarında, Railway Kasabası; kanunların değil emirlerin hüküm sürdüğü, itaatsizliğin idamla cezalandırıldığı bir yerdir. Gün batımından sonra sokaklara adım atmak yasakken ve herkes bu kurallara boyun eğmişken Valencia Pride, bir gün sokağa çıkma yasağına rağmen erkek kılığında dışarı çıkar. Ancak işler beklediği gibi gitmez ve askerler onu fark ettiğinde Valencia'nın küçük bir adımı, büyük bir felakete dönüşür. Kasabanın yeni komutanı Devrim Gürkan Karel, kalabalıklar içinde Valencia'nın sırrını gören tek kişidir. Fakat onu serbest bırakmak yerine, kuralları baştan yazacak bir karar alır. Valencia, şimdi yalnızca hayatta kalma mücadelesi vermekle kalmayacak; kendi hayatını ve tüm kasabanın kaderini değiştirecek bir oyunun içinde yer almak zorunda kalacaktır ve bu, yalnızca bir direniş değil, özgürlüğün ateşini yakacak bir mücadele olacaktır.

Arden Akağaç, yüzünü yeniden bana yaklaştırınca burnunun ucu benimkine değdi. Buz gibi nefesi dudaklarıma çarparken gözlerimi açık tutmakta zorlandığımı fark ettim. "Sen," dedi nefesi hala dudaklarıma çarpıp tenimi yavaşça kuruturken. "Görmen gerekenden fazlasını gördün." Avuçlarımın içinin terlediğini hissettim. Dudaklarından sızan kanı gördüğümü biliyordu! Nasıl olduğunu bilmiyordum ama biliyordu işte! "Ben karnım doyduğunda..." Durup bir an için kopkoyu dudaklarını yaladı. Ardından tekrar konuşmaya devam etti. "Bedenim başka bir şekilde acıkır." Araladığım gözlerim ardına kadar açılırken başımı ondan uzağa çekmek istedim ama yapamadım. Gidemedim, kaçamadım. Aptal topuklularım bir milim bile oynamadı. Aksine öylece durdum. O bana beni yiyecekmiş gibi bakarken ben sadece durup her yeri saran tuhaf kokusunun başımı döndürmemesini diledim. "Gerçekten neyden bahsettiğini bilmiyorum. Seni tanımıyorum bile." Elimi korkarak göğsüne koydum. "Seni tanımıyorum." Sonra parmaklarımla sert göğsünü ittim. Arden, kıpırdamadı bile. Parmaklarım siyah kaygan gömleğini neredeyse delecekken o kıpırdamadı bile. Sadece bana baktı. Avladığı, kaçmaya çalışan tavşanının gözlerine baktı. Kızıl irisler zevk aldığını düşündüren bir şekilde yavaşça parlarken aklımın bana türlü oyunlar oynadığını düşünerek o gözlerin sabitlendiği ciğerlerimi şişirip son bir nefes aldım. Keyifle beni izlerken bir anda eğilip kolunun altından, beni hapsettiği minicik yerden kaçtım. "Ah Gece," dedi Arden keyifle. Bir anda arkamda bitiverdi. Belimden yakalayıp beni kendi bedenine bastırdı. Saçları omuzlarıma çarparken aldığı derin nefes boynumdaki tüm tüyleri dikleştirdi. "Öyle güzel kokuyorsun ki. Kanını emmemek ziyan olur." Bir taşın süslediği zarif işaret parmağı boynumu yavaşça okşarken gözlerimi kapattım.

Hiç kapanmamak üzere açılan yaralar, kanamaz. İz bırakır. Ve o iz sonsuza dek geçmez, Yanı başında kalır.

"Fazla takıntılı olma, geçmişe takılı kalırsan geleceği göremezsin." Dedi gözlerimin en derinlerine bakarak. "Yanlış düşünüyorsun, geçmişi unutmam imkansız, geçmişi unutan gelecekte kaybolur." Dediğimde küçük çaplı bir kahkaha dudaklarından dökülüverirken yanlış bir şey mi söyledim diye düşünüyordum. "Bir soru sorabilir miyim?" dedim onun bu hallerini bir daha göremeyeceğimi düşünerek. "Sor," "Geçmişi unutan gelecekte kaybolur ise, geçmişi silen gelecekte ne yapar?" Dediğimde elindeki içkiyi masaya koyup yüzüme doğru yaklaştığında bu soruya ne cevap vereceğini çok merak etmiştim. "Bu soruyu zamana bırakalım o cevaplasın, olur mu?" "Olur." 🍁 En yakın arkadaşı İrem yüzünden akıl hastanesinde senelerce yattığını öğrenen Anna, elindeki mektup sayesinde gerçekleri öğrendiği an hastaneden kişilik bozukluğu yaşayan arkadaşıyla beraber kaçar, saatler sonra gittiği mekanda bir adamla tanışır ve olaylar başlar. Dipnot: Kitapta her şey 8. Bölümde başlıyor. 23.07.22 # 1- gecemavisi 10.03.23 #1- kaygı 11.04.23 # 1- baskı 18.07.23 #1- şarkı

Önüme bir kadeh koydu, içine şarap doldurdu ve ince uzun parmaklarıyla masa da bana doğru ittirdi. Kimse dokunmadı, sadece gözlerimiz değdi kadehe ama o kadeh devrildi, kucağıma düştü ve içinde ki şarap bedenime yayıldı. Bu şarap benim kanımdı, şarap şişesinin kırılan cam parçaları benim kalbimdi ve kucağıma düşen bu kadeh benim hayallerimdi. Kadehi bana uzatan bu adam ise ölümle aramda ki tek engeldi.