Hayatımda en çok değer verdiğim insan babamdı bizi terk edene kadar... Hayatta çok güzeldi ... Babam gittikten sonra her kez hayatimda sorunlar yaşayacağımı biliyordu ama kimse bu kadarını tahmin etmemişti. Onun yokluğunda ilk iki yılım biraz sorunlu ama yinede iyi geçmişti abim annem geriye kalan ailem herşeyimde yanımda olmuşlardı abim özellikle babamın yerini tutamayacağını bilsede genellikle babam gibi olmuştu.. Babamın gidişi bana 10. Sınıfı iki kez okumam ve ara sıra krizler geçirmeme rağmen çok büyük sorun olmamıştı okulumda popilerdim iyi bir öğrenci iyi bir kızdım yakışıklı ve bana aşık bir sevgilim vardı en yakın arkadaşımla vakit geçirebiliyordum. Taaa kii... İkinci kez okuduğum 10. Sınıfın sonunda gittiğim yaz kampına kadar... Artık hiçbirşey aynı değildi tek sorunum babamın yokluğu da değildi artık... Hayatım basit ve açıklıktan uzak karmaşık bir hal aldığında herşeyin sorumlusunun aşk olduğunu bilemezdim...

[Diğer adı : Öğretmenimle evlenmek mi?] Yanlış doğruya dönüşemezdi değil mi? Tüm hayallerime küsmüşken, ufacık bir hatamdan dolayı kötü bir şekilde hayatıma yeniden sızdılar. Onları yaşamak güzel olsa da bir de gerçekler vardı. Tüm kafamı sorularla dolduran can yakıcı gerçekler...