Savaş ölümdü. Savaş kayıptı, acıydı, kaybolmaktı. Hepimiz bu savaşta bir şeyler kaybetmiştik. Hepimiz yarım kalmıştık, bundan sonra bir yanımız yarım devam edecektik. Geri dönülemez noktalar vardı. Bizler o noktanın üzerindeydik. Bir savaşın içinde büyüyorduk çünkü savaş herkesi ister istemez büyütüyordu. İnsanların hep çocuk kalacak küçük taraflarını bile. Ben kim miyim? Ülkemin casusu, düşmanlarımın doktoruyum. İşin ilginç yanıysa öldürmek için yola çıktığım komutanın himayesine alındığımdan beri işler planlandığı gibi ilerlememeye başladı. Kan dökmeye, kalp kırmaya, can almaya alışkın benliğim şimdilerde yüksek bir uçurumun kenarında duruyor. Bir tarafta vatanım, bir tarafta Asır Feza var. Savaşıyorum çünkü ihanet edemem. Savaşıyoruz çünkü damarlarımızda hangi kan akıyor olursa olsun bu şehre yeniden barış, hayat ve yaşam getirmeden ölmeyeceğiz. • #1 - Ajan #1 - Casus #1 - Mücadele

Uyarı: Yaş farkı bulunmaktadır. Mat siyah kapaklı kitabın üzerinde kocaman, bordo harflerle tek bir kelime yazıyordu: "BAKİR." Bu kitap, mafya ve çete dünyasında gizlice el değiştiren, genç kızları hedef alan karanlık bir rotaydı. Sayfaları arasında yalnızca seçilmiş olanların fotoğrafları vardı - yaşları 17 ile 20 arasında değişen kızlar... Her fotoğrafın üstü kırmızı bir çarpı işaretiyle çizilmişti. Onlar artık sadece birer isim değil, birer hedefti. Kitabın dördüncü sayfasında, üçüncü fotoğrafa gelindiğinde sayfa daha da kararıyordu. O fotoğraftaki kız: Eliz. Simsiyah, dümdüz saçları alnını kaplayan bir kakülle son buluyordu. Teninin solgunluğu, gözlerinin buz gibi keskinliğiyle daha da belirginleşiyordu. Ona bakan biri yalnızca bir yüz görmezdi; onun bakışlarında bir soğukluk, bir boşluk, bir tehdit gizliydi. Ve işte tam da bu yüzden, o karanlık dünyanın en gözü dönmüş adamları bile gözlerini onun fotoğrafından alamamıştı. Kitaba henüz yeni girmişti... Ailesi tarafından reddedilmiş, yalnızlığa terk edilmişti. Ve şimdi, karanlıkta pusuda bekleyen herkesin hedefiydi.