Bir kesit...

"Ben dinler, yazarım..." serisinin birinci hikayesi. Zehra Kadın ise yalnız başına yerin altında koşmuştu ve güvenebileceği tek varlık kendisi olmuştu. Henüz yalnızken yaşadığı korkunun etkisinden yeni çıkmıştı ve bu yüzden yanında güvenebileceği birileri olsa da karanlığa yeniden girmek istemiyordu. Fakat Selçuk Öğretmen hep gelişiyordu, öğreniyordu. İyi bir öğretmen olmamın kuralı da bu idi, sürekli öğrenmek ve tecrübe etmekti. Gelişmeyi, her zaman öğrenmeyi ve merak duymayı, kendini yenilemeyi bilen bir eğitmendi. Sarman ile karşılaştığında mantıklı bir açıdan bakıp yaşadıklarının hayal olduğunu düşünürken, her şeyin bir deneyim olduğunu hatırlamış ve kendini güçlendirmişti; şimdi cesaret veren, güven veren oydu. Verdiği cesaretin, bakışlarının güçlü bir etkisi olacaktı ki Satı Ana ve Zehra Kadın, Selçuk Öğretmen ile Beria'nın arkasından mağaranın kocaman girişinden karanlığa daldılar. Kuşlar kanatlarını hala iki yana açmış, kıpırdamadan duruyorlardı.

"Sen benim Kürtçe öğretmenim ol." Genç adam tek kaşını kaldırdı. "Karşılığında sen bana ne vereceksin?"diyen adam ile genç kadın her iki elini kocasının göğsüne koydu. Dudakları hafif yukarı kıvrıldı. "Ne istersen onu." Avaz çapkın bir gülüş ile araladı dudaklarını. "6 tane çocuk istiyorum 3 kız 3 erkek." Destan dehşetle araladı gözlerini kocası ciddi olmazdı.. "Yuh 6 tane çocuğu ne yapacaksın?" Mardinli ağa ve İstanbullu kız..

Silinen Anıları tek hatırlayan eğer sadece deli gibi atan kalbiniz ise en çok yarayı da kalbiniz alacak. Elleri ceplerinde, gece karası gözlerini etrafta gezindirip en son gözlerimde durdu. "Ee bu boş evde mi yaşıyorduk biz?" Her bir eşyasını özenle seçtiğimiz her bir noktasında hatıralarımızın olduğu boş eve umutsuzca baktım. "İnanması güç belki imkansız ama bu ev bizim evimiz duvarlarını beraber boyadık mobilyalarını beraber seçtik bak şu duvar anı duvarımızdı bizim resimlerimiz vardı,her gittiğimiz yerde fotoğraf çekinir buraya asardık. " Akmakta olan göz yaşlarımı elimin tersiyle sildim. Onun iri elinden tuttum ve salondaki boydan camın önüne getirdim. Saatlerce gözlerimi ayırmadan onu izlediğim en güzel zamanlarımızın geçtiği ama onun belki de bir daha hatırlayamayacağı evimizin en güzel köşesindeydik. Ben onun hatıralarına sığınırken o beni aklından silmişti. Aklında tek kalan şey ikizi Egenin katili olmamdı.

!!! Kitap +18 içerik barındıracaktır, rahatsız olanlar lütfen bunu göze alarak kitaba başlasınlar !!!! 🦋 İşte şimdi çok korkuyordum. İliklerime kadar korkuyor, korkunun tadını dilimin ucunda hissedebiliyordum. Yanılmıştım, bu adam tehlikeliden de öteydi. Bu adam ölümün ta kendisiydi. Avlarını birer birer toplayarak onların cehennemi olan bir avcıydı. Kuzey Bozkurt... Bir katildi. 🦋 Avına aşık olan avcı, avcı mıdır yoksa av mı? 🦋 • Fantastik kitap değildir !

#tamamlandı. Merakla arkamı döndüğümde koridorun ortasında onu gördüm. Gözlerim ardına kadar açılırken dudaklarımda aralandı. Gözlerim, benimkinin aynısı gözlerine kaydı. Oradan saçlarına, burnuna yanaklarına, dudaklarına, her bir uzvuna uzun uzun baktım. Aynaya bakıyormuşum gibi hissettim. Diyar bana benzemiyordu Diyar bendi sanki. Biz bir birimize tıpatıp benziyorduk. Bu kadar benzeyeceğimizi düşünmemiştim. Onunla benim aramdaki tek fark çenesinin altındaki siyah küçük bir bendi. Dikkatli bakmadığın sürece belli bile olmuyor. Boylarımız, kilomuz bile neredeyse aynı. Oda beni dikkatle inceliyordu. Ne diyeceğimi bilemedim. İkimizde konuşamadık. Asonsörün sesiyle başımı kısa bir an çevirdim. Asansörden inen 4 erkek de Diyar ve bana dikkatle baktılar. Ayrı ayrı görmüşlerdi ama onlarda ilk defa yan yana görüyorlardı. Tıpkı bizim bir birimizi ilk defa gördüğümüz gibi. (Wattpad'de bu isimdeki ilk kitaptır .)

Bizim hayatımız buydu işte, biz böyleydik. Aylarca ayrı kalırdık birbirimizden ama bir kere bile isyan etmezdik, daima daha sıkı sarılırdık birbirimize özlemimizi gidermek için, derin derin nefesler alırdık kokusunu içimize çekebilmek ve eğer bir gün bir şey olursa kokusunu unutmamak için. Her dakika, her saniye önemlidir biz askerler için çünkü bir sonraki dakika, bir sonraki saniye ne olacağımız bilinmezdi, işte bu yüzden en güzel askerler severdi çünkü bilirdi ölümü, bilirdi bir gün ölümün onu bulacağını,bilirdi bir gün sevdiğinden ayrılacağını işte bu yüzden en güzel askerler severdi... Piyade Komando Kıdemli Üsteğmen Hilal Gökçe Özer, henüz 2 yaşında ailesini kaybetmiş bir kız ve hayatı. Hikayede adı geçen kişiler,yer, mekan, zaman ve olay tamamiyle hayal ürünüdür hiçbir şekilde gerçekle bağlantısı yoktur Keyifli okumalar💙

Tek davası okumak olan Avin Mirşad. Bin derdin dermanı olan Maran Mirşad. "Mardin şahidim Maran yüreğimin güneşisin. Dışımı aydınlatırken yüreğimi yakansın." Hayatın acımasız döngüsü içerisinde birbirlerine denk gelen iki insan. "Mezopotamya şahidim Avin. Hem gecem hem gündüzümsün. Sen benim gökyüzümsün." Herkesin bir yarası var. Güneş kadar yakıcı, gece kadar karanlık.