Kimsesiz olduğumu öğrendiğim ilk anda sakinleştirici bir melodi gibi sesin Kulaklarımda var oldu. Belkide hep vardın ve o an duymayı istedim. En savunmasız anımda herkesin dokunmaktan tanımaktan kaçındığı ruhuma dokundun. Sana güvendim. Çok sonradan en büyük hatamın bu olduğunu farketmem biraz geç oldu. Şimdi sadece bir keşkesin. "Keşke tutsak olan sadece bedenlerimiz olsaydı da ruhlarımıza özgürlük düşseydi. Belki o zaman mutluluk karanlık sayfalarımıza ışık olurdu."

Sonunu bilmeden bir yola girdim ve şimdi ne olacağını bilmiyorum. Karşımda ki adam gömleğinin düğmelerini açmaya başlamıştı bile. Bana baktı ve kaşlarını çattı. "Ne duruyorsun soyunsana" dedi. Sert bir sesle. Üstümde ki beyaz gelinliğe baktım . 13 yılın sonu bu'muydu.? Daha yedi yaşındayken bana doğum günümde hediye paketine akrep koyup .kaderlerimizi bağlayan .kişi ne kadar da farklı şimdi. "B-ben yapamam "dedim .sesim titremişti. Söylediklerimle üstünde ki gömleği Yırtarcasına üstünden çıkartıp. Yere fırlattı.ve bana doğru hızlı adımlarla gelip kollarımdan sertçe tutup beni ayağa kaldırdı. Arkadaşlar bu hikayenin kurgusu benimdir.en ufak bir benzetme yada çalıntı olursa.yasal işlemler başlatılacak