" aptal ! " dedim omzuna vurup " aptalsın aptalın tekisin ! " diyip ayağa kalktım . Oda kalkıp " ayra yapma yüzünü bana dönme ne olursun yapma aşkını içinde yaşa de senelerdir yaptığım şeyi devam ettiririm ama arkanı dönme bana abinin arkadaşıyım abin olarak görüyor olabilirsin beni " dedi dönüp ona tokat attım . " aptalsın devran korkmaz korkağın tekisin ben burda senin için kahrolurken beni sevmiyor diye istemiyor diye gecelerce ağlarken aptalca bi nedenden başkasına aşıksın diye ağlarken telefonunu açmıyorum bana ihtiyacın varken deli gibi ağlıyorum bana başkasını sevdiğini söyleyeceksin diye aşkından kahroluyorum " diye bağırırken göğsüne vurup onu itekliyordum birden beni tutup dudaklarıma yapıştı .

Ama ben, ilk pişimi ona yapmıştım; ilk onun yüzünden kolumu yakmıştım fakat o, hıçkıra hıçkıra ağladığım mutfakta sadece pişilere dikkat kesilip tüm tepsiyi odasında yemişti. İlk ona akrostiş şiir yazmıştım da o, şiiri hiç okumamış sadece N harfini ters yazdığım için dalga geçmişti. Gerçi sonra öğretmenim şiiri yakalamıştı da öğrenme güçlüğümün olduğunu öğrenmiştik bu vesileyle. Yani ben, onun burnu olsam kaşımaz; parmağı olsam kullanmazdı. "Öyle fenayım ki." dedi nefesi dudaklarıma çarparken. "Hep sana bakınca fenayım, hep seni görünce fenayım. Sana dokununca fenayım, sana yaklaşınca fenayım. Dudağın dudağıma deyince fenayım. Ben fenayım la Melek, sen benim cehennemim olsan cayır cayır da yanarım."

Sen benim gecemde parlayan ay'ımsın. Sen benim gecemde parlayan ay'ım ol. Ben milyarlarca yıldızdan vazgeçeyim.

Hepimizin yoğun çabalarla kat etmeye çalıştığı bir yol, şüphesiz her çıkmazda üzerine kapanan bir kapı vardı. Ben Hazan. Bana yuva olan mahallede tatmıştım tüm duygularımı. Aşkı da, nefreti de ve yarı yolda kalışımı da... Küçük bir kızken gönlüme bir adamı sığdırmış, büyüdükçe aşkıyla beraber getirdiği acıyı da yaşar olmuştum. Bu hikaye benim kalp yaram. İşte bu benim kendimi kaybettiğim aşkta, yine kendimi bulma hikayem.

Gözleri öfkeyle kaplıydı kızın. Resmen burnundan aldığı nefesi aynı şekilde alevler şeklinde salıyordu. Hayatında çok saçmalık görmüştü de böylesine ilk defa tanıklık ediyordu. Üzerinde ki mavi gömleğin kolunu çekiştirip montunu eline aldı. Hava neredeyse eksi derecelerdeydi fakat kızın umurunda dahi değildi. Bir an önce ölmek istiyordu da Allah korkusu ve olmayacak hayalleri vardı. Ondan dolayı uslu bir kız olmayı seçip ailesinin diretmelerini şimdiye kadar sessiz kalmıştı. Şuandan sonra kalması bile imkansızdı da merak ediyordu. Gerçekten de merak ediyordu sabrı ne zaman tükenip kendiyle beraber evreni ateşe vereceğini. Az kalmıştı kesinlikle çok az kalmıştı. Öfkeli bakışları girdiği cafede köşede ki masada oturmuş adama kaydı. Sanki adam bakışlarını hissetmiş gibi kafasını kaldırmasıyla gözleri kesişti. Selvi hızlı adımlarla ilerleyip ilk defa özensiz bıraktığı saçlarıyla adamın karşısına oturdu. Adam buruk bir tebessümle kıza bakarken kız kollarını masaya yasladı. Adam elinde tuttuğu fincanı indirip, 'Hoş geldin Selvi' dedi. Kız ise, 'Nasıl benimle evlenmek istediğini söylersin Cengiz abi' dedi... Arada kocaman on dört yıl, kırılmış hayaller, yorulmuş kalpler vardı. Buna rağmen belki kadın düştüğü cehaletten kurtulurdu yada hep korktuğu başına gelirdi. Babası gibi bir adamla evlenirdi. Adam ise imkansız olmasına rağmen belki bir ümit sevilirdi bu küçük kadın tarafından. Hayaller farklıydı ama ikisinin de ortak amacı vardı. Mutluluk... ~~~~~~~~~~~~~~~~ ""Selvi& Cengiz"" ~~~~~~~~~~~~~~~~ Kurguda +18 cinsellik barındıran sahneler olacağı için rahatsız olacaklar okumasın. Hakaret eden engellenecektir ✔️ ""Kurgu mahalle konuludur. Çok ısrar eden sevgili okuyucularıma ithafımdır"" Başlangıç: 15.02.2021 Bitiş: 30.04.2021 Kapak tasarımı için @avestadesign e sonsuz teşekkür ederim ❣️

"Ben evimi çoktan buldum, Leyla." dediğinde midemde kanat çırpmak için hazırda bekleyen onlarca kelebek bir anda canlandı. Boynuna doladığım ellerim ensesindeki kısa saçlarını bulup okşamaya başladığında Asaf'ın da bir eli belime yönelmiş, giyindiğim tişörtün altından tenime ulaşmıştı. Parmaklarının usulca hareket ettiği yerler tenimin karıncalanmasına neden olurken birleşen gözlerimizin arasında kutsal bir bağ vardı sanki. "Seni seviyorum Beyoğlu," diye fısıldadım. "Seni çok ama çok seviyorum." Gülümsedi ve uzanarak dudaklarını dudaklarıma değdirdi. "Seni seviyorum Kalbimin evi," dedi benim gibi fısıldayarak. "Seni çok ama çok seviyorum." Sıcak nefesi aralık duran dudaklarımın arasından sızıp nefesime karıştığında daha fazla dayanamadım. Boynuna doladığım kollarımı sıkıp başını hafifçe kendime çekerek o kısacak mesafeyi kapattım. Büyük bir özlem çekiyormuş gibi birleşen dudaklarımızın hareketleri birbirine uyumlu, kalplerimiz bu birleşim nedeniyle delicesine atıyordu. İçimde kocaman bir tufan yaratan heyecan dalgası bedenimi titretirken şimdi ki halimizle o heyecan koca bir tutkuya dönüşmüştü. Nefes almak için geri çekildiğimizde alnını alnıma dayayıp bir süre gözlerimiz kapalı biçimde olduğumuz yerde durduk. Bir elimi tam göğsünün üzerine koyduğumda kalbinin ritmik hareketlerini avuç içlerimde hissettim. "Yakıyorsun beni," dedi kısık bir sesle. "Ama bu yangın o kadar güzel ki, kül olmaktan korkmuyorum." "Seninle birlikte yanmaktan korkmuyorum, sevgilim."

Bir mahalle hemde en eğlencelisinden Bir kız en güzelinden ama azıcık inatçısından Bir Adam en delikanlısından ama biraz sinirlisinden Peki bu üçü biraraya gelirse ? Ne mi olur gelin hep birlikte görelim : Başlama Tarihi: 2016

Asker ve mahalle kurgusudur. Ulaş yıllardır içinde taşıdığı aşkın ağırlığı altında eziliyordu. İçinde biriktirdiği aşk öyle büyüktü ki, sanki her nefes alışında daha da artıyordu. Sevdiği kadın karşısında, yanı başındaydı ama ona uzaktı. Aralarında kilometreler vardı sanki. Uzansa dokunabilirdi, neden elleri ona ulaşmıyordu. " Ruhumun ışığı, güzel kızım. Evim yurdum." dedi uyuyan kadının saçlarını yavaşça okşarken. O onun eviydi. Bakışları cenneti, kalbi yuvasıydı. Bu hayatta iki şey için gözünü bile kırpmadan canını verebilirdi. Biri vatanı iki sevdiği kadındı. Not : Arkadaşlar bölüm sayısı fazla değil bazı bölümler part olarak ve birkaç alıntı paylaşıldığı için böyle gözüküyor.

"Benim..." dedim gözlerim anlık dudaklarına kayarken. Etli dudaklarının üzerindeki su taneciklerini diliyle temizlediğinde gözlerim gözleriyle buluştu. "...korumam ol, Kara Yağız."

"Beni bırakıp gittiğin gün öldüm ben. Sen beni bıraktın ama kalbimi kendine aldın. Kalbim seninle beraber uzaklaştı benden ve o gün son kez aldım nefes, o gün son kez yaşadım, o gün son kez hissettim. Ama en acısı da ne oldu biliyor musun? O gün son kez baktım gözlerinin içine. Baktığım da her şeyi hissettiğim, her duyguyu aynı anda yaşadığım o güzel gözlerine son kez bakmak oldu en acısı." dedi gözlerime bakarak. Daha fazla yalanlarını dinlemek istemediğim için gözümden akacak yaşı hissettiğimde dudağımın kenarını kıvırdım. "Sen hâlâ nasıl böyle konuşabiliyorsun? Yetmedi mi duydukların? Bir daha önümde 'ölüyorum' desen inanmam ben sana. Ne kadar aptalmışım." Gözlerindeki gözlerimi çektim. Daha fazla kahvelerine odaklanırsam o kahveler benim yeşillerimi kendine çekecekti biliyordum. Uzun tırnaklarımı hiç acımadan geçirdim yine avuçlarıma. Arkamı döndüğüm anda bileğimde hissettiğim bir dokunuşla tekrar Kaan'a döndürüldüm ve bir anda dudaklarını dudaklarıma kapattı. Her şey çok ani geliştiği için ne olduğunu anlayamamıştım. Özlem miydi bu hissettiğim peki? Yanlış olduğu bir kesindi ancak yanlışa özlem duyabilir mi bir insan?