7/11/2016 Genel Kurgu İçinde #54 Bir öğretmen, kendini özel öğrencilerine adamış... İçindeki aşk yangınını gözyaşlarıyla kor tutmuş ufak bir kız... Bir asker, intikam için kandan yemin içmiş... Aşkını kalbinin toprağına gömmüş, o topraktan yeşeren filizlerle yaşamış yiğit bir oğlan... 2 liseli aşık, tutulmayan sözler, edilen yeminler, ayrı geçen zaman... Unutmak zamanın mı kalbin mi işi? Peki aşk zamana karşı koyabilir mi? Aradan geçen onca yıl aşkın ateşini söndürür mü? Yoksa aşk yalnızca "Kalp Zamanı" mı dinler? Peki ya intikam? İntikam ateşi aşığı da yakıp kül eder mi? "Ah! Yansak seninle ne gam, Ayrıyken buz tutan bu kalp, seninle kül olmaya bile razı"

Çok eski zamanlardan kalma bir yatılı okul... Bilirsiniz o zamanların, ağır şartlar, katı kurallar ve işkence içeren aklınıza gelebilecek her türlü zulüm yapılmaktaydı. Çoğu öğrenci bu zulme katlanamayıp, intihar edenler mi dersiniz, bu işkenceler sonucu dayanamayıp ölenler mi dersiniz... Ve o zamanlar da bedenler çürüyüp kaybolsa da ruhlar hep o okulun çevresinde bedenlerini aramaktadır. Bu okul birçok ölümle sonuçlanan vakalardan sonra mühürlendi. Taa ki aradan 150 yıl geçip, okulun düzenlenmesi gerekene kadar... Eski halinden hiçbir eser yoktur. Duvarları yıkık dökük, merdivenleri eskimiş pencere pervazları rüzgardan nasibini almış... Ama bir şey değişmemiş. Ruhlar... Tıpkı bıraktığınız yerdeler...