Ben ölmekten korkmuyorum. Unutulmaktan korkuyorum. Tek istediğim keşke cenazemde 1000 tane kişi olsa ve hepsi ağlasa. Ve ben gitmiş olsam bile yarım bıraktığım şeyleri tamamlasalar. Bunun imkansız olduğunu düşündüm. Ama... Bir gün birisi fikrimi değiştirdi. Park Jimin.

"Bu karanlık gecede aydınlığımı arıyorum. Peki, aydınlık nerede?"