''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Henüz ergenlik döneminde olan bir kız çocuğu düşünün. Belki defalarca yaşı sebebiyle hata yapmıştır ama asla bundan taviz vermeyen bir kız. Kimi zaman sevildiğini düşünse de aslında gerçeklerin yüzüne bir tokat gibi çarptığında nasıl da yıpranacağının göstergesi. Hayat ona hiç bir zaman gülmedi fakat o, hayata karşı hiçbir zaman yüzünü asmadı ve gülümsedi, her şeye rağmen. Çünkü onun için hayat bir gündü; o da bugün. Bu işin dünü veya yarını yoktu. Sadece bugündü ve o buna tutunduğundan beri büyük doğruyu yaparak tüm yanlışları birer birer silmeye karar verdi.