Klâsik mahalle hikayesi değildir. Böyle düşünenler lütfen başlamasın. ONUR & NİL "Senin zayıf noktanda göğüslerim o hâlde?" Gerilen yüzünü keyifle izledim. Elini duvardan çekip önce çenemi kavradı. Gözlerimi çekmedim gözlerinden. Nefeslerim yine hızlandı. Elini kaydırıp boynuma sardı ve hafif baskı yaptı. Dudaklarım aralandı ve bacağımı bacağına yasladım. Ne içerdeki insanlar ne de başka bir şey umrumdaydı. İlk defa temas ediyorduk. Ve ilk temasın bu kadar etkili olacağını düşünmemiştim ben. Bütün vücudum buz gibiydi ama içim yanıyordu. "Kabul etmem için elinden geleni yapıyorsun." Yüzlerimiz arasında birkaç santim kala durdu ve öfkeyle soludu. "Madem ayrı ayrı yanıyoruz... Birlikte yanalım." Bir şey dememe fırsat vermeden beni öylece bırakıp odaya geçti. Elimi boğazıma atıp derin derin nefes aldım. Umarım kızarmamıştı tuttuğu yer. Yanalım diyip, beni yangınımla baş başa bırakıp gitmişti öküz! Az önce odada düşündüğüm sorunun cevabını almıştım. 'Acaba yatakta da böyle sert miydi?' Ah evet bu adam her yerde sertti.

Onunla tanışmamız çok farklıydı zorla ona verilmistim. Şimdiyse iyi ki onunum diyordum.

Hayatına heyecan katmak için kendinden yaşça büyük bir mahkuma mektup gönderen genç kız... Her şey böyle başlıyor ve olanlar oluyor. ÖpüldünüzZzZz<3

Aramızdaki mesafe sıfır denecek kadar az olduğu için yüzlerimiz birbirine fazla yakındı.Bir süre yüzümü izledikten sonra "Çillerin var," dedi ve ardından konuşmaya devam etti. "Çok küçükler,sol tarafında 15 sağ tarafında ise 12 tane var.Sadece yakından belirgin olmalarına rağmen iki tarafta eşit değil." " Sidelya çiçeği cennet çiçeği olarak bilinir,sen bana cennetten gönderilen bir çiçeksin sidelyam." 🤍🦢 İlk kitabım olduğu için fazla acemiyim, herhangi bir çalıntı durumunda gerekli işlemler başlatılacaktır. İyi okumalar;)

Atakan Eralp, Birce'nin hayatına bir rüzgar gibi girip çıkmıştı. Arkasında da bir ehliyet, iki kare fotoğraf ve tutulmamış bir söz bırakmıştı. Birce ise Atakan'ın yakasını öyle kolay kolay bırakmayacaktı. Atakan'a ulaşmak için çevirdiği dolaplar biraz fazla başarılı olduğunda kendisini fenomen bir spor programının aksi ve soğuk yönetmenin asistanı olarak bulmuştu. Artık Atakan'a gölgesi kadar yakındı, yalnızca ufak bir sorun vardı. Atakan dahil olmak üzere herkes, Birce'nin kanal sahibinin şımarık torunu olduğunu zannediyordu. Atakan'ın yanına sızmak kolaydı. Ama sosyetenin prensesi Birce Soyak'ın tacını taşırken kalbine sızmak hiç kolay olmayacaktı...

B-ben bunu içime alabileceğimden emin değilim Prens Lyon, sizi temin ederim ki daha önce bir erkek organı görmedim ama bunun çok büyük olduğuna eminim. Ahh Amelia diğer kızlar gibi deliğinin beni alamayacağını biliyordum oysa seni gözü kara inatçı bir kız olarak tanımlamışlardı. Sevgili prensim temin ederim ki sizi sadece küçük deliğime almayacak içimde tohumlarınızı yeşertip krallığınızın soyunu devam ettireceğim bana acımayın.

"Bana ocüymüş gibi bakmayı kes. İnsanım." Derin bir nefes aldıktan sonra dolunaya baktım. Bu gece beni aydınlatmak ona düşmüştü. "Ayrıca göbeğin sana pek yardımcı olmuyor. O ağaç senden birkaç beden daha küçük." Beklediğim gibi birkaç homurtu duyduğumda ağacın arkasına saklanan genç çocuk kendini açık etti. Titreyen bedenini gördüğümde sıkkın bir nefes bıraktım. "Şu gözlerini çek üzerimden velet."dişlerimi sıkarak söylediklerim onu daha da korkutmuş gibi titremesi arttığında kendimden bir kez daha iğrendim. Üzerimde üniformam ile birçok çocuğun hayalini süslerken başka bir çocuğu benliğimle korkutuyordum. "Korkacak bir şey yok. Bir tanıdık." Kaşlarımla arkamdaki mezarı işaret ettiğimde çocuk kalkan kaşları ile bana sanki bir hayaletmişim gibi bakmaya devam etti. "Ne var ulan?! Babamızın mezarına ziyarete geldik işte! Niye mezardaki benmişimde dirilmişim gibi bakıyorsun?" Sağ elinin işaret parmağı titrek bir şekilde havalanıp arkamdaki açık mezarı işaret ettiğinde "Babanın mezarını mı kazdın yani?"diye sordu. Sanki çok normal bir şeymiş gibi sakince omuzlarımı silktim. "Senin mezarını mı kazmalıydım?" "Hayır tabiki de!"diye cırladığında diğer eliyle hızlıca ağzına kapattı. "Abla Allah'ını kitabını seversen senin akşam akşam başka işin yok muydu ya?!" "Niye lan? Bu akşam müsait değil miydi?"

Merhaba sevgili okurlarım, uzun zaman sonra demeyeceğim birkaç ay evvel kitap bitirmiş olarak yeni bir kurguya sizinle merhaba demenin heyecanını yaşıyorum. Keyifle okuyun, yorum yapmayanın dişi kırılsın :D *** ARKA KAPAK Hiç tanımadığın birini, sadece bir fotoğrafa bakarak sevebilir misin? Peki ya o fotoğraf, yıllar önce saklanmış bir çığlığın taşıyıcısıysa? Yüzbaşı Cihangir, görev gereği adım attığı bir sınırda, yere düşürülmüş bir cüzdana ulaşır. Cüzdanın içindeki kadın fotoğrafı, göğsüne değil, kalbine takılır ve o andan itibaren hiçbir şey eskisi gibi kalmaz çünkü hayallerine yeşil gözlü bir kadın ev sahibi olur. Bir bakışta bile geçmeyen bir sessizlik, çocuklukta bastırılmış bir feryat ve yıllardır kimsenin duymadığı bir iç ses dalga dalga yayılır. Cihangir'in hayatı düzenliydi: emirler, disiplin, mesafe ama bu kez emir yoktu. Sadece kalbinde sessizce büyüyen bir tanıma hissi vardı. "Ben bu kadını biliyorum." O bilmeden gözlerinden kalbine kazınan kadın, kendini görünmez kılmayı öğrenmiş bir hayatta kalandı. Konuşursa, dünya değişecekti ama susarak ayakta ve hayatta kalmış olacaktı. Bu roman; göz göze bile gelmeden başlayan bir bağın, çocukluk travmalarının, korkularının ve suskunluklarının tek tek çözüşünü anlatıyor. Aşkın, sadece sarılmakla değil; anlamakla, yüzleşmekle ve beklemekle mümkün olduğunu ve bazen en gizli hayatların, bir çift gözle başladığını tanımlıyor.

Konuşmazlarmış. Ne bağırır ne de mırıldanırlarmış. Cellatlar, sessizlikle yontulmuş adamlarmış. Onların varlığı, bir sözden çok bir eylemle tanımlanırmış. Adımları, infaz edeceği kişinin deli gibi çarpan yüreğinin aksine, ağır ve kayıtsızmış. Korkunç cüsselerinin arkasında hangi yüzü taşıdıkları bir sır perdesiymiş. Bir tek buzlu camlaşmış gözleri varmış yalnızca bu dünyaya ait. O gözler, kararlılığın ve hissizliğin yansımasıymış; ne merhamet ne de pişmanlık barındırırmış. Fikirleri, ağır iş görmüş damarlı ve nasırlı elleri, suskun dilleri, birilerinin ağzından çıkacak iki kelimeye aitmiş. Vur de vururlarmış, öldür de öldürürlermiş, göm de gömerlermiş. Bu eylemler, kişisel bir nefretten değil, mutlak bir otoritenin soğuk ve mekanik uygulamasıymış. Fakat bu dünyada onlara ait bir şey daha varmış, gözleri dışında. Zira söylenene, işitilene zincir vurulur da görülene vurulmazmış. Tıpkı yüzlerini kapatan bir bez parçası gibi, isimlerini de bir yamayla kapatırlarmış. Ve yazarlarmış kanlı ellerle yenisini...

İki Dünyanın Arasında Bir Aşkın Peşinde Elçin, geçmişinin ağırlığını sırtında taşıyan bir kadındır. Şehit babasının mirası, ona vatan sevgisini ve güvenliğini her şeyden önce tutmayı öğretmiştir. Fakat, yıllar önce hayatını değiştirip kendisinden uzaklaşan eski sevgilisi Giray, Elçin'in ruhuna dair gizli bir kırılma noktası bırakmıştır. Özel Harekat Polisi olan Giray aslında karanlık tarafı olan bir adamdır, Elçin'i terk etmiş olsa da onu seneler boyu Doğu görevi yapmak için geldiği şehirde gizlice izlemeye devam etmiş ve aralarındaki bağ hiçbir zaman kopmamıştır. Ama şimdi, Elçin tehlikeli bir sınavla yüzleşmektedir, Erdem... Karşısındaki bu soğuk, manipülatif kaymakamın, her şeyi gerilim dolu bir şekilde değiştireceğini bildiğinden, Elçin'in hayatı bir kez daha tehdit altına girecektir. Tutkunun, öfkenin ve ihanetin iç içe geçtiği bu evrende, Giray'ın Elçin için her şeyi göze alabileceği bir noktaya gelirken, ikisi arasındaki duygusal bağın sınırlarını zorlayacak. Bir aşk, iki kayıp, ve kaçınılmaz bir tehlike... Aralarındaki bu sarsılmaz bağ, hem aralarındaki savaşı hem de kalplerini ateşle yoğuracak. "Sen.." dedi öfkeyle yüzüme bakarken. "Sen, dokunmaman, sevmemen gereken bir insanı delicesine istemenin nasıl acı verdiğini biliyor musun, söyle bana!" bir iki adımla bana yaklaştığında ondan uzaklaştım. "Benden uzakta, varlığımdan bihaber yaşayıp kendine yeni bir hayat kurmanı izlemek, kolay mıydı sanıyorsun?" Biliyordum, o hissin nasıl insanın içini körlemesine yaktığını biliyordum. Ama ona ve mesleğine zarar vermemek için ondan uzakta durmam gerektiğini de biliyordum. "Dokunamıyorsan, istemeyeceksin de." diye fısıldadım yapay bir nefretle. "Senin artık hiç bir şeye hakkın yok Giray!"