Hilal&Leon

Cefâpîşe : Üzmeyi huy edinmiş, cefa eden, aşığını üzen sevgili. ~ (...) Nabzını hissettiğimde derin bir nefes alarak ellerimi yüzüme bastırdım. Onu bu hale sokan bendim ama ölmesini asla istemiyordum. Kapalı gözlerine baktım. Tüm anılarımızı önce o kirletmişti. Sonra da ben... Bu odada beraber geçirdiğimiz her saniye Ateş'in kanıyla kaplıydı şimdi. Her şeyin bittiğini düşünürken aslında her şeyin yeni başladığı yerdeydik. Ayağa kalktım, günlerdir kaldığım odanın kapısını açtım ve sevdiğim adamı geride bırakarak ayaklarımın beni götürmesine izin verdim. #65 Entrika #561 Genel Kurgu #437 Romatizm #871 Gizem #609 Tutku 《 Her ayın yedisinde, on yedisinde ve yirmi yedisinde yeni bölüm 》 [ 5 Temmuz 2020 ]

Hilal'in yaşadığı bir kaza, onu ve Leon'u mazide bir yolculuğa çıkarırken istikballerinin de temelleri atılıyordu.

Tahayyül; bir şeyi hayal etme, imgeleme, zihinde canlandırma, gözünün önüne getirme gibi ifadelerin yerine kullanılır. Tamamen eğlence amaçlı kısa kurgular...

İçindeki yarayı bastırabildiği gibi dışındaki yarayı da bastırabilir mi bir insan? Unutabilir mi böylesine bir yaraya sahip olduğunu, yaşadıklarını, gördüklerini? Unutabilir mi tüm bunların nasıl hissettirdiğini, acı hissettirdiğini ? +++ Hayattan gelecekle ilgili hep iyi şeyler beklersiniz. "İyi bir işim, iyi bir evim, iyi bir arabam olsun." dersiniz hep. Sağlıklı olmayı düşünmezsiniz, aşık olmayı istemeyi aklınıza getirmezsiniz belki. Ama aslında hayat; size en iyi gelecek şeyi değil, sizi en zorlu şekilde sınayacak şeyi bırakıverir kollarınıza. Korktuklarınızla, nefret ettiklerinizle, tiksindiklerinizle başbaşa kaldığınızı zannedersiniz. Ta ki, size o her zaman istediklerinizden daha iyi gelecek olan kişiyle karşılaşana kadar. Ayrı ayrı yürüdüğünüzü düşündüğünüz yollar aniden birleşiverir ve beraber korkmaya, beraber nefret etmeye, beraber tiksinmeye başlarsınız. Ama en çok da beraberken gülersiniz. ~ Kendi yatağıma ilerleyip uzandım ve pikeyle üzerimi örttüm. Gözlerim bir an bile ayrılmıyordu Boran'dan. Suratımdaki aptal gülümsememden kurtulduktan sonra gözlerimi kapattım. Belki de ilk defa bu gece rahattım bu kadar. İlk defa korku yoktu içimde. İlk defa Mesut kirletmeyecekti rüyalarımı. Çünkü o vardı, Boran vardı. Ve en önemlisi ilk kez bu gece anlamıştım ona karşı olan duygularımı, hissettiklerimi. Bu dostluk sevdaya dönüşmemeliydi belki de ama... ~ Miray Daner - Miray Daner Boran Kuzum - Boran Kuzum Olivia O'brien - İrem Yalçın Kevin Lütolf - Kerem Kuzum Kamila Hansen - Burcu Tay Francisco Lachowski - Demir Daner Barbara Palvin - Helin Semi Carter Jenkins - Barış Uygur Kian Lawley - Mert Öncel Toni Garrn - Sinem Aykan Michael Johnston - Deniz Doğan Simon Nessman - Çağlar Aykan Miray'a ve Boran'a, Kerem'e ve İrem'e, Demir'e ve Helin'e, Mert'e ve Deniz'e çok teşekkürler. Sizleri seviyorum. [8 Nisan 2019]

"Yapamam Hilal. Anlıyor musun? Annem bu haldeyken seninle evlenemem." "Sen ne dediğinin farkında mısın Leon? Düğünümüze bir hafta var." Dedi genç kız titreyen sesiyle. Elini ayağını nereye koyacağını bilmiyordu şu anda. Bu duydukları gerçek miydi? Leon nasıl böyle konuşurdu? Daha iki gün öncesine kadar normal değil miydi her şey? Annem seni ne kadar istemezse istemesin, seninle evleneceğim dememiş miydi kendisine? "Ne yapmamı bekliyorsun Hilal? Annem kanser hastasıyken, seninle evlenmemem son dileğiyken seninle evlenmemi mi? Üzgünüm Hilal. Annemi senden daha çok seviyorum, bunu ona yapamam." Ağlamaya başladı genç kız. Nefret ediyordu ağlamaktan. Ama elinden şu an başka bir şey gelmiyordu. Annesini kendisinden çok sevmesini anlayabilirdi ama annesini kendisiyle evlenmeye ikna etmek için çaba göstermeyişini anlayamazdı. Gözündeki yaşların aksine gülümsedi. "Tamam. Bir fikrim var." Dedi gülümseyerek. "Annen iyileşsin, sonra evlenelim Leon. Ya da evlilik işini bir süre erteleyelim. Ama bırakma beni." Sevdiği adamın koca ellerini minik avcuna aldı ve bırakmak istemezcesine iki göğsünün arasına bastırdı. Hiddetle çekti elini Leon. "Son sözüm bu Hilal. Unut bizi. Zira artık biz diye bir şey olmayacak."

Ne yapacaktı, nasıl unutacaktı kocasının yaptığı bu şeyi, nasıl güvenecekti tekrar? Hiçbir şey olmamış gibi nasıl koynuna sokacak, nasıl gözlerine bakacaktı, hem de Miran hakkında böylesine iğrenç bir iddia varken. Gururunu ezip geçmeyecekti Reyyan. O Aslanbey'likten de önce bir Şadoğlu'ydu. Öyle davranacaktı. Eğer doğruysa alacaktı intikamını, yanına bırakmayacaktı.

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

'Adımı iç kavurucu bir ahenkle söylemesi kulaklarımda yankılanmaya devam ediyor, dokunduğu yer uyuşuyordu saat ilerledikçe. Yatmadan evvel söz verdim kendime: bu gecelik, sadece bu gecelik izin verecektim böyle lüzumsuz şeyler hissetmeye, yarın yine aynı Hilal olacaktım.'

Tek partlık HiLeon/MirAn/HilBor