Yanlış anlaşılma nedeniyle ayrılan Buket ve Mert yıllar sonra bir reklam çekimi sayesinde tekrar karşılaşırlar acaba bu iki eski sevgili yanlış anlaşılmayı anlayıp tekrar sevgili olucaklar mı? "Bunca zaman geçmesine rağmen unutmamışsın" "Neyi unutmamışım?" "Hayallerimi" Derin bir nefes verdi sonra bana baktı "Ben senin hakkında hiçbir şeyi unutmadım Buket" (Düzenleniyor)

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Müzik grubu kurmak isteyen Ege Anıl BARLAS barda bateri çalan bir kız görür kızla aynı okula gittiğini öğrenen Ege anonim olarak Baterist kızımıza yazar Not:kitap karakterleri arkadaşlarımı ve hayatlarını temsil ediyor başrol kızımızıda ben temsil ediyorum kitapta olan şeylerin her birini yapmadık ya da yaşamadık rahatsız olucaksanız okumayın Şimdiden teşekkürler Ege Anıl BARLAS❤️Ezgi Melek SAYGIN Can KILIÇ ❤️Miranur İZGİ Tayfun ATAGÜN❤️Ayşenur ERCİYES (ASKIYA ALINDI!!!)

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."