"Bade Karahanlı." Duyduğum tok sesle eş zamanlı olarak derin bir nefes aldım, ağır hareketlerle sesin geldiği yöne döndüm. Kapıyı yavaşça kapattı, gözleri beni buldu. "İsmimi bile öğrenmişsin." Dudakları yana kıvrıldı, bana doğru geldi. "Öğrenmek zorunda kaldım diyelim." Gülümsedim, biraz daha yaklaştı, birkaç adım geri gittim ama sırtım soğuk duvara temas edince durmak zorunda kaldım. Fakat o durmadan üzerime gelmeye devam etti. Kaçmak için sağ tarafa doğru geçecekken kolunu önüme kalkan etti. Boş bir anında sol taraftan kacayım dedim ama bu sefer de diğer koluyla önümü kapattı. Tamamen onunla duvar arasında kalmıştım, kaçmama izin vermiyordu. Sırtımı duvara yasladım, yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Ne yapıyorsun?" "Konuşmamız gereken şeyler var." "Evet var ama bunu aramızda mesafe varken de yapabiliriz." "Yapamayız, böyle konuşmak istiyorum." Cevap verecekken gördüğüm şeyle sol gözünün altına düşen kirpiğini nazik bir şekilde aldım. "Kirpiklerin dökülüyor." Dudaklarındaki tebessüm büyüdü, sessiz kaldı. Sağ yanağında küçük bir gamzesi vardı, yakın olduğumuz için fark edebilmiştim. Kirpiğe usulca üfleyerek gözlerimi yeşillerine çevirdim. "Badem yağı sürebilirsin, çok iyi geliyor." Tek kaşı kalktı, söylediğim şeye şaşırmış gibiydi. Fakat bu şaşkınlığı üzerinden çabucak atıp kaçmamı engellemek için önüme kalkan ettiği elini duvardan çekti, cebine attı. Merakla ona bakarken elini cebinden çıkardı, badem şekerlerini uzattı. "Yer misin?" Elinden bademleri alarak birini ağzıma attım. "Çok severim." Biraz daha yaklaştı, derin bir nefes aldı. "Badem şekeri gibi kokuyorsun." Badem şekeri mi demişti o? Şaşkınca bakarak elimdeki bademleri kokladım. "Güzel kokuyorlar yalnız." Başını salladı. "Biliyorum." Gülümsedim, kendisi de bir şeker yedi ve ekledi. "O yüzden söyledim zaten."

"Öldürün o zaman." Duyduğum sert ve soğuk sesle irkildim. Sanki normal bir şeymiş söylüyormuş gibi bir çırpıda söylemişti. Bunların bana yardım etmelerini beklerken daha tehlikeli çıkmışlardı. Ölüm emri verilen adama bakıp vicdanımın sesine engel olarak usulca geldiğim yoldan geri döndüm. Yanlarından birkaç metre uzaklaşmışken bir silah sesi duydum. Bağırmamak için kendimi tutarak korku dolu gözlerimi adamlara çevirdim. Az önce ölüm emri verilen adam başından akan kanla yerde cansız bir şekilde yatıyordu. Diğerleri de başında hâlâ bir şeyler konuşmaya devam ediyorlardı. Yerdeki ölü adama bakıp kaldım. Hiç acımadan, bir saniye bile düşünmeden öldürmüşlerdi adamı. "Sen de kimsin?" Birinin beni fark etmesiyle hepsi bir anda bana döndü ama ben sadece az önce ölüm emrini veren adamın soğuk gözlerine baktım. "Ben şey..." Sustum. Söyleyecek bir şey bulamadım. Karanlıktan dolayı yüzlerini net olarak göremedim. "Sen ne?" dedi, bana doğru bir adım attı. Eş zamanlı olarak geri gittim. Bir saniye olsun bakışlarını benden çekmezken yutkundum. "Ben hiçbir şey görmedim." Tek kaşı kalktı. "Bizi mi izliyordun?" Korkuyla birkaç adım daha geri gittim. "Öyle bir amacım yoktu." Yine bana doğru bir adım attı. Korkudan tüm bedenim titremeye başladı. "Ne amacın vardı?" Cevap vermek istedim ama söyleyecek bir şey bulamadım. Tek istediğim şey şu an buradan kaçıp gitmek. Gözlerim adamın elindeki silaha kaydı. Bu daha çok korkmama neden olurken daha fazla durmanın bana bir faydası olmayacağına kanaat getirdim ve koşarak yanlarından uzaklaştım. "Yakalayın şunu!" Arkamdan bağırdı. Bunu duymak daha hırslı bir şekilde koşmama neden oldu. Resmen başımdaki bela birken iki olmuştu. Koskoca ormanda bir mafyadan kaçarken bir başkasının kucağına düşmüştüm.

İnsta: assa.slll Yaşamın Ahengi Kitabımın Yan Karakterleri Olan "Cihan & Hawin" için yazılan kurgudur. ~|~ Bir gece ansızın bakışan gözler, sonsuzluğa mı uçar? Peki ya; sonsuzluğun olmadığı bu diyarda, ölümsüz sevdalar mı doğar? Aşk geçicidir, Sevda yorucu... Lakin yürek tutuldumu, elden bir şey gelmez. Onların hikayesi uzundu... Hem uzun hem yorucu... İkiside sevdanın yükünü kaldıramayacak kadar güçsüzdü... Amma ve lakin birlikte yenemeyecekleri bir güçte yoktu. ~|' Kurgunun ilerleyen zamanlarında yetişkin & Psikolojik içerik olacaktır. Lütfen uyarıyı dikkate alınarak okuyunuz .

"Sana sözüm olsun babasının kızı yanarak öleceksin" Tarih tekerrür eder miyidi? Ardil Alân Şahmaran dediklerinden pişman olur muydu? İki kuraklaşmış kalpte sevda tohumları yeşerir miydi? İşte orasını zaman ve kader gösterecekti.

DÜZENLENEN BÖLÜMLERİN YANINA "d" KOYUYORUM. ❝Her iz bir kalıntı bırakır; kimi fiziksel, kimi zihinsel.❞

Bazı yaralar görünmez... Bazı insanlar da sessizce iyileştirir. Akça, dünyaya güvenini kaybetmiş bir kız. Kartal ise geçmişin gölgesinde sertleşmiş bir adam. İkisinin yolu bir yol ortasında kesişti; o yol onların başlangıcı oldu.. ••• "Bir daha yüksek sesle konuşma yok tamam mı?" Sesinde yumuşak bir tını vardı. Normalde ona göre olmayan bir sesti. Yutkunmamak için kendimi zor tuttum. "Niye ki?" Demeden edemedim. Merak ediyordum benim ondaki yerim neresiydi? "Sesinin kısılmasını istemiyorum Akça." "Niye?" Dedim tekrardan. Sinirlenmesini bekledim ama sakince soruma cevap verdi. "Senin sesini duymam gerekiyor." "Niye?" Sabır diler gibi başını iki yana salladı. Yüzünü yüzüme yaklaştırıp gamzelerini göstererek gülümsedi. "Sesin bana huzur veriyor."

"Sence dışardan bakınca silahını banyoda unutacak bir adama benziyor muyum?"dedi. Şaşkınlıkla ona bakarken konuşmaya devam etti. "Beni dinlediğinide biliyorum." Utanmam gerekiyordu belki ama utanmamıştım çünkü ben bunu yapmak zorundaydım. "Bana neden yardım ettin?"diye sordum. "Çünkü yardıma ihtiyacın vardı." "İyide bunu nereden anladın?" Yeniden şaşkınlıkla sorduğum soruyla gözlerime baktı. "Çaresiz olan bir insanı her halinden anlarım ve sen çok çaresizdin." Beni çaresiz olarak görmesi sinirimi bozmuştu. "Ben çaresiz değilim. " dedim. "Bak ya çaresiz olan birisi eve gelen birinin silahını alarak evden kaçmayı düşünür ya da ahmak olan birisi. Ahmak olmadığını düşünmek istiyorum ."

Pars'ın tanıdığı ve içinde var olduğu, Sara'nın tanımadığı ve içinde yok olduğu bu karanlıkta ikisinin yolları kesiştiğinde, karanlık hiç bu kadar acımasız ve tehlikeli olmamıştı.Sara'nın karanlıkla tanışması büyük bir savaşın başlamasına neden olurken Pars hükmettiği karanlıkta kaybolmaya başlıyordu. ©️▫️KİTABIN İÇERİĞİ▫️©️ Pars İspanya'da yaşayan, iş adamı görünümlü bir mafya lideridir. Türkiye'ye bir iş ziyareti için geldiği sırada başka bir mafya liderinin ölümünden sorumlu tutulur. İspanya'ya geri dönemeyen ve peşindeki komiserden bir türlü kurtulamayan Pars, tek çareyi komiserin kız kardeşi olan ünlü avukat Sara'da bulur. Sara'yı avukatlığını yapması için karşı konulmaz bir şekilde tehdit ederek ıssız bir adada kendisine ait mülkte dava gününe kadar tutsak eder.

+18 Kitap (MAFYA✓TUTKULU AŞK) Bir tarafta intikam hırsıyla yanan bir mafya, diğer tarafta ailesini kaybetmiş küçük bir kız. Onları kader bir araya getirmeye yeminliydi. İntikamını almak istediği kıza aşık olacağını kim bilebilirdi ki? Yıkılmış küçüğü biraz daha parçalarken o siyah yüreği onu durdurmaya yetecekmiydi? Bütün yeminlerini bozduracakmıydı o aşk yoksa içinde ki yıllarca alevlenmiş o intikam hırsına odun mu olacaktı? Kader denen bu yazgı değiştirilmeye bu kadar kapalıyken yazılan neyse onu yaşayacaktı iki alev alev yanan genç. Onların ki intikamdan virane aşka dönecekti. Kitap kimseye zorla sunulmuyor başınıza silah dayayanda yok. Gidişat, yazılanlar, kurgusu hoşunuza gitmediyse lütfen okumayın.🧠 📝22/02/2021

"Yoruldum. Benim artık seni yanıma almak için tüm dünyayı karşıma alacak hiç gücüm kalmadı. Senin istediğin gibi olsun, onların istediği gibi olsun. Bundan sonrasında karşıma çıkan her şeyi sadece sessizce kabulleneceğim. Herkes bunu bir vazgeçiş sayacak ama bu senin yenilgin. Beni bir daha asla kazanamayacaksın." Burukça gülümsedim. "Çünkü ben bir daha asla senin için savaşmayacağım." Gözümden akan yaşlara inat gülümsemeye devam etmeye çalıştım. "Hayatımda bir daha asla seni seçmeyeceğim. Eğer olur da bir gün seni seçmem gerekirse...olur da seçersem, o gün kendimden vazgeçeceğimden emin olabilirsin." "Ve sen, beni ilk kez gerçekten kaybettiğin anın neye benzediğini... ancak başkasının soyadını taşıdığımda anlayacaksın." "Evleneceğim...onunla." Bu aşkın değil, hıncın hikayesi...