Te tere vdesim nga pak çdo dite, per te rilindur serisht - me te njejtat rroba, me te njejtat plage. Me te forte. Po nese thyhemi plotesisht? Nese shpirti na shqyhet ne mijera pjese, a do te mund te rilindim atehere? Apo do te jetonim perjetesisht ne nje dimension te mjegullt - fantazma mes te gjalleve, te gjalle mes te vdekurve.

Cfare do benit kur jeta e vertete vendos t'ju trokase ne dere? Per Anen te qenurit serioze, e pjekur dhe racionale nuk jane aspak opsione. Pergjigja e saj eshte e thjeshte: do te arratisej!

I shkoi nga pas e ia kapi dorën e ftohtë. Ai ndaloi menjëherë pa u kthyer. Arrinte të shihte muskujt e tij të tendosur në bluzën e bardhë që ishte djersitur. - Nuk mund të jetosh pa lënë disa gjëra mbrapa. Shtrëngimi i lehtë i dorës u bë më i fortë. Ai po e shtrëngonte çdo herë e më tepër, por ajo s'ndiente dhimbje. - E di që mund të jetë e vështirë, por po e pate mendjen në të shkuarën nuk mund të ndërtosh dot një të ardhme. - Ti po m'i thua këto gjëra? - ia ktheu ai me qesëndi kur ktheu trupin për të parë atë. - Ti? Që i thua këto për të tjerët, por nuk kujtohesh t'ia thuash vetes? Aty e bëri të ndihej keq. E vërteta ishte e urryeshme ndonjëherë. Deshi të hiqte dorën e inatosur prej tij, por ai e shtrëngoi akoma më tepër dhe foli i pari kur pa që ajo deshi të thoshte diçka. - Është si puna e dy punëtorëve. Njëri i thotë tjetrit: "Puno më shumë, mos u shpërqëndro nga gjërat e tjera. Prioriteti i vetëm është të fitosh mjaftueshëm aq sa të sigurosh jetën." Por kur vete puna te ai vetë, ç'bën? Ai vetëm qëndron pa bërë gjë, se nuk do të lodhet. Do vetëm të shohë. Dhe ti je si puna e tij. "Jeto më shumë, mos u shpërqëndro nga e shkuara. Prioriteti i vetëm është të ndërtosh jetën tënde." Ti vetëm jep leksione, por për vete as që bëhet fjalë t'i zbatosh ato. Nisur më 29 Nëntor 2018 Përfunduar më 11 Maj 2019

E vranë...E prenë... Shpirtin hidhërueshëm ia shkërrmoqën fort me duar, atë shpirt aq të brishtë, të çiltër, të pa ngjyer në llumra mëkatesh. Buzëqeshjen ia vodhën së bashku me çdo gjë tjetër. Priste lumturinë, por si shpërblim mori shkrumbimin e saj në ca flakë të përjetshme tmerri. U përvëlua, u bë shkrumb e hi... ----------------- Best Ranked #1 in albania #3 in teen fiction

©2016

Highest-ranking : #1-shqip #1-adventure #1-watty2017 Per cfare jetoj? Per te pare buzeqeshje? Per te pare lot e sharje? Apo per te qendruar e vetme ne kete jete jete te shpifur e te sakatuar? Sepse une nuk mund te rri,te jetoj,te qaj,te qesh si te tjeret sepse arsyeja ime nuk ekziston. Sepse une jam e vecante Sepse une jam e plote dhe e boshatisur ne kete vend te prishur A ka ndodhur ndonjehere qe jeta te jete treguar brutale me ty? Harisa Nevill nje vajze e ndrojtur,kishte nje jete jete normale,por gjithcka u permbys kur ajo mori vesh se do te vdiste. Leo Loki drejtuesi I nje bande ben nje jete te dyfishte. Nga njera ane ai eshte ai djali I pasur ndersa nga ana tjeter ai parapelqen te luaje me te tjeret. Nje puthje i bashkon te dy. A do mundet qe kjo puthje te shendrohet ne dicka me shume se kaq (Poezia me siper eshte nga nje mikesh shume e dashur per mua. Love you darling(Elma)

.

Xhoni Gega kishte ndjere gjithcka ishte per tu ndjere. Ishte i bindur qe pasketej , asgje te re nuk do te ndiente. Vec versione me te pakta te ndjesive qe tashme kishte perjetuar. Perdite e me pak, derisa te mirepriste fundin. Po ta pyesnin a mund te ishte nje femer fundi i tij, ai nuk do te hezitonte aspak qe te pergjigjej 'kurre'. Po ta pyesnin a ishte aq i bindur per kete sa te vendoste doren ne zjarr, do ti pergjigjej 'jo'. Jo vec doren. Do ishte hedhur i teri ne zjarr. Do kishte hedhur shpirtin ne zjarr i bindur qe nje femer nuk do te mjaftonte kurre per te qene nje ndryshim per te, lere pastaj te ishte nje fund. Mirepo, teksa priste me entuziasem nje fund per episodet e ndjesive te njejta, nuk e kishte idene se ndryshimin do e gjente pikerisht tek fundi. Oh, fundi do ti dhimbte ndryshe. E ajo do ti dhimbte si nje fund.

Teksa linte pas pemen ne fund te rruges, xhamin gjysem te hapur te dritares se katit te dyte, shpinen kishte kthyer. Nuk do te kthente kurrsesi koken per te pare mungesen e nje shikimi qe nga pas nuk po e ndiqte ne kete nate te erret. Le te ishte nje arrogant ne ikje. Me shpinen e kthyer do e braktiste gjithcka. Le te konsiderohej nje fatlum mosmirenjohes qe nuk denjoi te hidhte syte e te pershendetej per te fundit here me gjithcka kishte nderkohe qe ne realitet ai thjesht ishte nje fatkeq qe e kishte te pamundur ti thoshte 'lamtumire' asaj gjithckaje nese do te kthente koken edhe njehere. Teksa braktiste naten, pemen, rrugen e mbase gjithcka tjeter qe njihte, nuk mundej te mos mendonte se nderkohe qe njerezit luteshin per nje fund te bukur, ai kishte dashur fare pak. Ah, sikur Argenti te kishte patur fatin te kishte vec nje fillim.

- Pra, beson ne fund te lumtur? -Jo.-nuk ndaloi te mendonte qofte edhe nje sekonde. -Jo?!-nuk u mundua aspak te fshihte zhgenjimin qe mori nga pergjigja e tij. -Nuk mund te jete edhe fund, edhe i lumtur. A nuk vdesim te gjithe ne fund?-mblodhi supet e vajza vec tundi koken.-Besoj ne mes te lumtur.-shtoi me tej duke mbire keshtu nje buzeqeshje te madhe ne fytyren e saj me menyren sesi ai i shikonte gjerat.