Tarihi Kurgu#1 Her kötü, çirkin ve gudubet değildir. Her iyi de, masallarda anlatıldığı gibi gökten düşmüş bir peri kızı kadar güzel ve eşsiz olmaz. Bazen iyiliği kör bir kadının avuçlarında bulursun. Kimi zaman düzenbaz bir hırsız, asil bir soyludan daha güvenilir olabilir çünkü hırsızın kaybedecek bir şeyi yoktur ama soylunun çok fazla şeyi vardır. Güzel kadınların kalbini çalan her delikanlı yakışıklı, sert ve gösterişli değildir mesela. Beceriksiz, sakar ve gösterişsiz biri de aşık olunmayı hak eder. Aşk her zaman dizinin dibinde hazır değildir, bazı insanların onu kendisi bulması gerekir. Kalbinin ritmini değiştirecek bir çift gözün nerede karşına çıkacağını bilemezsin. Onu, koca bir kalabalığın içinde bulabilirsin ya da taze öğütülmüş bir kahve tezgahının arkasında. Belki de yanından geçer gider hatta sana çarpar ama tanıyamazsın. Bazen de arkasından koşarsın ama yakalayamazsın. Hayat masallardakinden çok farklıdır Agna. Sen günlerce aylarca çalışıp parçaları birleştirir, yeni bir hayat inşa edersin kendine. Sonra bir rüzgar eser ve yeniden dağılırsın. ~•~ Kör bir Kraliçe ve düzenbaz bir hırsızın hikayesi... #Wattys2019 Kazananı# Romantizm #5

Meşru yaşamların ötesinde, kuytuların en dibinde dalaverelerle iş çeviren yobaz çetesinin nezdinde, hüküm süren eziyetin birer aracı onlar. Kim mi? Kadınlar! Fahişe kadınlar! Çaresiz kadınlar! Antika kadar değerli kadınlar! Ama asla satılık mal olarak görülmeyi hak etmeyen kadınlar. Labirentin aşağılık hayatında olmayı asla istemeyen ve kaçmak arzusuyla gün be gün savaşan kadının hikâyesi. Ben Aury Grace Champbell! İnsanları sevmiyorum.

O gece bir sır düştü okyanusa, sır çarptı kayalıklara, kayalık ezdi büsbütün her şeyi ve sonra her şey esrarengiz bir şekilde başladı. O gece zihninden tüm benliği bir kalemle silip atıldı, ne geçmişine dair ne de kendisine dair hiçbir şey hatırlamıyordu. O gece derin bir bataklığı andıran adam geldi ve onu geleceğinden tutup geçmişe sürükledi, sürükledikçe karanlık bir boşluğun içinde sallandı. Sonra... Sonra, Derin bir tutku yılan gibi sarıldı bedenlerine. İç içe geçmiş bir zincir gibi ne kopabildiler ne de bir bütün olarak paslanmadan kalabildiler işte bu onların arasındaki âşkın basit bir betimlemesiydi. "Cinnetimin içindeki akıl hastanemsin sen benim." ❄⛓

Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.

2019 Wattys Ödülleri - Tarihi Kurgu Kazananı Kimsenin gözlerinde göremediğim pişmanlığı onun gözlerinde görebiliyordum, onu anlıyordum. Ona güvendim, bize güvendim. Ormanda duyduğum çığlığın sahibi bendim, boğulan çocukluğumu izleyen ve alacaklı gibi gelecekten gelip yine şimdiki halimin yakasına yapışan bendim. Zamanın her çizgisinde varoluşumu kökünden kazıyarak kendimi büsbütün geçmişten siliyordum. Zamanı mahvediyordum. Orman; bir zamanlar burayı mesken tutmuş bir kızın bütün anılarını yok edişine tanıklık ediyordu. Gerçeklikten sıyrılmış ve kendi yalanlarına gömülmüştü. Çağlayan nehre geçmişinin külleri süpürülmüştü. Evi yok olmaya yüz tutmuş bir kızın kendi topraklarında filizlenerek yeniden hayat bulma hikayesi.

KARA KİRAZ SERİSİNİN BİRİNCİ KİTABIDIR. ∆∆∆ +18 Şiddet, işkence içeren sahneler vardır! ∆∆∆ Dila Milat! Beş senedir babasının sonunu getirecek kasayı sakladığı için esir tutulduğu hücreden öleceğini düşündüğü gün mucizevi bir şekilde kaçar. Vücudu yara bere içinde iken evinden arkasına bile bakmadan kaçmıştır. Beş sene önce babası tarafından öldürülen sevgilisi Murat sayesinde ayakta kalan Dila, hayatın nasıl ilerlediğini, en basit eşyaları bile esir tutulduğu süre boyunca unutmuş bir kadın. Nereye gittiğini bilemeden yeni bir hayata doğru adımlarken kader ördüğü ağlarını genç kadına gösterir. Karşısına eşsiz bir aile ve Miraç Karadağ çıkar. Babasını yok etmek için girdiği hayat mücadelesinde yanında bu insanlar olacağından habersiz bir hikaye başlar.

KARA KİRAZ SERİSİNİN İKİNCİ KİTABIDIR. ∆∆∆ ~ Kadın bir okyanustu. Adam ise ona muhtaç kuru bir toprak. Toprak okyanusuna küstü. Okyanus, güneşin kendisini ısıtmasını ve yavaş yavaş yok etmesini istedi. Okyanus öldü, onu öldürdüler. Toprak intihar etti, en büyük ihanetini okyanusuna yaptı. Dila Karadağ! Yok sayılan, acıların cehenneminde ruhunun külleri bile bırakılmayan yaralı kadın... Yaşadıkları onu öldürmek istedi. Kaderi, iri parmaklarını kadının boynuna sardı ama o dayandı. Dila, yeniden ayağa kalktı. Dila, yine savaşacaktı. Onu dipsiz kuyudan çıkartan kişi ise bambaşka biriydi. Yepyeni bir intikam planının temellerini atan Dila, bu sefer intikam yolunda tek başına olacağının yeminini etmişti. Bu yol aydınlık değildi, Dila'ya ışık tutan yoktu. Bu yolu korkusuzca yürüyebilecek tek insan ise Dila'dan başkası değildi. Herkes yara bere içinde hayatta kalmaya çalışırken kader yine uğursuz ağlarını Dila ve Miraç'a mı saracaktı yoksa birbirinden uzaktayken kalpleri üşüyen bu ikiliye ördüğü ağlarla bir yorgan mı olacaktı? Kaderin bu seferki hamlesi neydi?

"Çocukluğumuz tohumumuzdur," diye fısıldadı Sırtlan'ın kül olan kalbi. "Tohumumuza kim su verdiyse o şekilde büyür ve yetişiriz." EMARE serisinin, birinci kitabı Sarmaşık, ikinci kitabı Pusula ve son kitabı Maske bu başlık altında toplanacaktır.

🌕 WATTYS 2022 FANTASTİK KAZANANI 🌑 "Koca dünya bir pusula gibi. Kutup da sensin." Bahtsız bir acuze ile deli bir garibenin tuhaflıklarla dolu bir ortaklığı, acayipliklerle dolu yolculuğu... Çölün ve yıldızların hikayesi, başlangıçlarından yalnızca biri... Fark edilmeden önce Azkana'dan ayrılması gerekiyordu. Genç ve yetenekli bir büyücü olan Eliz, ülkede patlak veren iç savaş nedeniyle evinden çok uzaklarda, Azkana'da, mahsur kalmıştır. Savaşın sebebi ise Eliz'i öldü diye bilen kandaşları ve memleketinin açgözlülüğüydü. Gökçeli... Başlarda Gökçeli'nin suikastçı büyücülerinden kaçabilmek adına büyüsünü köreltse de zaman geçtikçe şehirde büyünün kokusunu takip ederek Eliz'i bulabilecek Gökçelilerin sayısı artmıştı. Ve Eliz'in korkunç bir kusuru vardı: Diğer Gökçeliler gibi Eliz de bir yelkanlı olsa da ikinci bedeni yani bir rüzgarkeseni yoktu. Eliz bir eksikdoğandı. Ve tek çaresi kaçmaktı. Ama planları hiç ummadığı yerlerde ters gidecekti. Ve aralarındaki bağı açıklayamadığı, tuhaf bir dostu ona yol boyu yardım edecekti. 28.07.2022

| #wattys2021 gizem & gerilim kazananı | Huzurla kapattığım gözlerimi bir bilinmezliğin ortasında açmıştım. Koskoca adada, yirmi iki kişi mahsurduk. Kaçış yoktu, sürekli test ediliyorduk ve başarısız olan kişiler bir bilinmezliğe gidiyorlardı. Sürekli bir arayış içerisindeydik, sürekli sorguluyorduk ama kaçamıyorduk. Burada oluş amacımızı bile bilmezken, çaresizce söylenenleri yerine getirmek zorunda olan yirmi iki rehineydik. "Buradan kurtuluş yok mu?"