Barlas ise yanımda oturmuştu. Sesinde en ufak tereddüt yoktu; net, güçlü, güven dolu. Polisler onu dikkatle dinliyor, başlarıyla onaylıyorlardı. Bir ara müdür kapıyı açıp içeri girdi, dosyaları topladı. "Barlas Bey, gerçekten kusura bakmayın. Sizi bu saatte yorduk." Barlas sandalyesinden kalkmadan sadece başını salladı. "Önemli değil. Önemli olan, bu işin kökünü kurutmak." Müdür saygıyla başını eğdi, sonra bana dönüp yumuşak bir sesle konuştu: "Hanımefendi, bu gece yalnız kalmanız tehlikeli. Eve dönemezsiniz. İsterseniz bir arkadaşınızda kalın. Ama asla yalnız başınıza değil." Sözler beni sersemletmişti. Dudaklarım aralandı. "Yani... nereye gideceğim?" Barlas o anda araya girdi, sesi kararlı ve tartışmaya kapalıydı. "Benim evime geliyor. En güvenli yer orası." Şaşkınlıkla ona baktım. "Ne? Hayır, ben-" Barlas bana doğru eğildi, sesi öyle kısık çıktı ki sadece ben duydum. "İtiraz etme. Seninle tartışacak vaktim yok. Ya benim yanımda kalırsın ya da seni asla affetmem."