Düşünün; Soğuk bir kış gecesi titreye titreye tuvalete gitmek için sıcak yatağınızdan kalkıyorsunuz ve banyoya girerken karşınıza çıkan aynadaki yansımanızda gördüğünüz kişi siz değilsiniz, üstelik daha 7 yaşındasınız. Ne yapardınız? Ben açıkçası altıma kaçırmıştım. Karşımda ki aynada gördüğüm altmışlı yaşlarında ki adam kimdi bilmiyordum ama o aynadaki yansımanın 7 yaşındaki ben olmam gerektiğini çok önceden öğrenmiştim. Sahi, ben kimdim? Ayaz mı? Mercan mı?

"Zeliha olmuyor!" dedi başını iki yana sallarken. Elini kalbine götürdü sertçe vururken. "Yemin ederim ki burası senin için atıyor ama burası..." Derken elini başına götürmüştü. "Burası var ya... O kadar şey söylüyor ki ne susturabiliyorum nede haksızsın diyebiliyorum..." Bir damla süzüldü gözlerinden aşağı, eli bir külçe misali aşağı düştü. Yutkundum. "Ben senle olamıyorum ama sensizde olduramıyorum Zeliha..." Ellerim yumruk olurken bir adım uzaklaştım ondan. Anlamaya çalışıyordum onu yemin ederim, ama olmuyordu. Ben Aslan'ı anlayamıyordum. "Elini her tuttuğumda abinin sırf ben kurtarayım diye bana uzattığı el geliyor gözümün önüne... Benim tutup da onu o lanet sudan kurtaramadığım soğuk el... İliklerime kadar hissediyorum ben Zeliha." Bir anda önümde çöküverdi, dizleri yerdeyken başını yere eğmiş içli içli ağlıyordu. "Sen bana her seslendiğinde kulaklarımda onun sesi yankılanıyor... " dedikten sonra çok çok kısık sesle konuştu. "'Beni burda bırakmayın!' Bu ses gitmiyor burdan!" Eli kulağındaydı şimdide. "Abinin 'beni burda bırakmayın!' diyen feryadı gitmiyor kulaklarımdan Zeliha! Biz onu orada mı bıraktık ki gitmiyor bu ses kulaklarımdan?" başını kaldırmış bana bakarken, dudaklarım titredi, kalbim acıdı. Ne söyleyeceğimi bilemedim. Onun gibi gözlerimden akan yaşlar umurumda olmazken bakışlarımı ondan çekip gökyüzüne bakmaya başladım. Aramızda aşılması zor kalın bir duvar vardı bizim ve Aslan'ın bu duvarı kırmaya mecali yoktu.

"Bu kadar kolay değil Berzan. Sen beni sadece kırmadın. Sen bana çok şey yaptın. Ben de salaktım, ya da hayır. Asla inkar etmiyorum ben sana aşıktım ve yaptığın hiç bir şeyi görmüyordum. Her zaman alttan almaya çalışıyordum, kendimi suçluyordum tıpkı senin gibi. Tıpkı senin beni suçladığın gibi bende kendimi suçluyordum ama öyle değildi Berzan. Ben hiçbir zaman suçlu olmadım ama sen... Sen hep suçluydun. Sen her sorunda, her evliliğimizle ilgili bir çatlaklık gördüğünde beni suçladın. Neden? Neden ben? Benim tek yaptığım yanlış, sana aşık oluşumdu. Bunun cezası bu kadar ağır olmamalıydı." Berzan başını eğdi. Ne söylese haklıydı. Ne yapsa haklıydı. "Haklısın galiba." Diye mırıldandı. Kaşları çatılmıştı. "Senin en büyük yanlışın bendim." Aylin başını salladı. "Benim en büyük yanlışım sendin." * /FARK YARATMAK İÇİN YAZILMIŞ BİR HİKAYEDİR./ Çiçekler de ölür hikayesinden tanıdığınız Berzan&Aylin'in hikayesi...

"Sonra bir gün balkondan sarkan küçük bir kız çocuğu kalp ritmimi değiştirdi." Bakışlarını üst üste duran ellerinden çekip, Bahar'ın yüzüne dikti. "Ama ben ona dokunamıyorum bile." Dolunayın aydınlattığı gecede Bahar'ın gözünden akan bir damla yaşı takip etti Rumet. "Ona sarılamıyorum, kokusunu hissedemiyorum." Bir damla daha aktı Bahar'ın gözlerinden. "Ağladığında göz yaşlarını silemiyorum." diye fısıldadı sessizce. Bahar bakışlarını tek bir saniye kaçırmadan Rumet'e bakıyordu. Kalbi çok hızlı atıyordu. "Çok uzun sürmesin olur mu çocuk." dedi sesi titrerken Rumet'in. "Çünkü sana sarılmam lazım, kokunu içime çekmem lazım... Gözyaşlarını öperek kurutmam lazım." /Fark yaratmak için yazılmış bir hikayedir./ * Kapak tasarımı için teşekkürler. @bsudeee