Emily Paris Roseberg... Kötü bir aile yaşamı olan Emily, büyükannesinin yanına Bristol'e yerleşir. Burada eski yaşamı gibi popüler olmaz. Okulda sözü geçen tek kız Sky'ın emirlerine uyup, sevimli ve yakışıklı George'la birlikte olup, onu terk mi edecek yoksa onun kurallarını yıkmayamı uğraşacak?.. Nefes kesen bir hikaye.

Kızdan bahsetmek gerekirse, o renkleri sevdiği kadar onu da seviyordu. İntihar serilerinin birinci kitabı. I got permission from @luketivity

☆ o özeldi. o her zaman özeldi. onu ilk gördüğüm an anlamıştım bunu. küçükken onu istediğimi düşünürdüm. benim olmasını istiyordum. bana ait olmasını, tıpkı oyuncaklarım gibi. ama o bir oyuncak değildi. sahip olmadığın küçük kardeşin, derdi annem bana. kardeş sevgisinin başka bir şeye dönüştüğünü fark ettiğimde ise artık çok geçti. geri almak için yapabileceğim hiçbir şey yoktu. ☆ ♡29.11.13 ♡

Büyük hayalleri vardı. Herkes gibi. Ama ailesi iflas etti, kendi kurduğu rock grubundan atıldı. Kendine yeni bir hayat kurarken 2 kişiyle tanıştı. Onun dostuydu onlar. Ve tekrardan hayaller kurdu. Sonra birisi geldi. Ama o geliş Kalifornia'nın tüm kötülüklerini ardından getirdi. Daha kötüsü... **** Daniel Blanche, 20 yaşında kendini ve hayat bulduğu gitarı ile süreklenmiş bir halde buldu. Nereye sürüklendiği ise meçhul bir durum.

Ailesinin zoruyla akrabalarının yanına yani Bodrum'a giden bir kızın ekşınlı bir yaz tatili.

Üç kızın okul başlamadan kalan bir ayında yaptığı çılgınlıklar. Üç kızın asla bozulmayacak arkadaşlıkları. Üç kızın hikayesi. Küçük bir uyarı: Küfür içeriyor, bana göre aşırı değil, size göre aşırı olabilir. Ona göre okuyun derim. Hadi size iyi okumalarrr :d

"Kids, I'm going to tell you a story. The story of How I Met Your Mother." Rankings: Humour: #915 [29.4.2014] - #488 [30.4.2014] - #402 [1.5.2014] - #288 [11.5.2014] - #283 [13.6.2014] FanFiction: #726 [30.4.2014] - #583 [1.5.2014] - #355 [11.5.2014] - #330 [13.6.2014] Cover by: @-mmxii

"Sanırım bu saçmalığa alışıyorum bayım." Karanlık sayılabilecek odada iç çektim. Büyükannemin kırılmaması için başladığım bu deli saçmalığına alışabilirdim. Belki. "Bugün ne anlatacaksın?" "Hep yalnız şarkı söylemekten bıktım. Aslında sevgilimle söylemek isterdim." Karşımdaki görmediğim ve tanımadığım rahip neden anlattıklarımla ilgileniyordu bilmiyordum. Genelde insanları dinlemiş gibi yaparlardı. Ama bu adam beni gerçek anlamda dinliyordu. "Yalnız şarkı söylemeyeceksin." Nereden biliyorsun gibi bir soru sormak gayet mantıklıcaydı ama şu an bulunduğum durum zaten saçma olduğundan soru sormadan buradan gitmeye karar verdim. "Artık gitmeliyim." Sözlerimi bitirip ayağa kalktım. "Her Pazar burada olacak mısın?" Doğruluğundan pek emin olamadığım bir şekilde önemli bir iki sırrımı bilen rahibin sorusunu cevapladım. "Her Pazar." *** Küçük yaşta babasını kaybetmesinin hemen ardından annesinin onu bırakmasıyla, büyükannesinin yanında yaşamaya başlamıştı Valerie. Bizim yaşadığı şeylere rağmen sert ve güçlü kalan kızımız. Güçlü olma konusunda hassastı. Büyükannesinin aşırı isteği üzerine onu kıramayıp kiliseye gittiği günün çıkışında, güçlü olduğuyla ilgili tüm o kafasındaki kalıplaşmış düşünceler sarsılmıştı. Çünkü ilk kez kendinden daha güçlü biriyle karşılaşmıştı. Kendinden daha güçlü olduğuna kendini zorlukla inandırdığı -çünkü sert değil bebek gibi görünüyordu- bu çocuğun en çok gülümsemesini kıskanıyordu. Ve ona yürüyen gülümseme diyordu. Bay yürüyen gülümseme, ya da tam adıyla George Shelley.

Exo yaoi fanficidir.Lütfen rahatsız olacaklar okumasın.